نگاه کلی
الیگودندروگلیوما نوعی توموری است که در مغز یا نخاع ایجاد می شود و از الیگودندروسیت ها - سلول هایی در مغز و نخاع که ماده ی محافظت کننده از سلول های عصبی را تولید می کند، تشکیل می شود.
الیگودندروگلیوما می تواند در هر سنی ایجاد شود اما بیشتر اوقات بزرگسالان را درگیر می کند. علائم و نشانه های این تومور شامل تشنج و سردرد می باشد. همچنین ضعف یا ناتوانی در بخشی از بدن که توسط سلول های عصبی تحت تأثیر تومور کنترل می شوند نیز می تواند رخ دهد.
درمان الیگودندروگلیوما معمولاً شامل جراحی برداشتن تومور می باشد اما در صورت تهاجمی بودن تومور یا احتمال عود آن، درمان های اضافه تری لازم خواهد بود.
تشخیص
آزمایش ها و روش هایی که برای تشخیص اولیگودندروگلیوما استفاده می شود عبارتند از:
معاینه عصبی. در طول معاینه عصبی، پزشک در مورد علائم و نشانه ها از بیمار سوال خواهد کرد. همچنین وی ممکن است بینایی، شنوایی، تعادل، هماهنگی، قدرت و واکنش های بیمار را نیز بررسی کند. وجود مشکل در یک یا چند مورد از این موارد، نشانه ای از اینکه بخشی از مغز تحت تأثیر تومور مغزی قرار گرفته است، می باشد.
تصویربرداری. آزمایش های تصویربرداری به پزشک کمک خواهند کرد تا محل و اندازه تومور مغزی را تعیین کند. از ام آر آی اغلب برای تشخیص تومورهای مغزی استفاده می شود.همچنین ممکن است تصویربرداری ام آر آی ویژه مانند ام آر آی عملکردی و طیف سنجی تشدید مغناطیسی نیز مورد استفاده قرار گیرد.
سایر آزمایش های تصویربرداری عبارتند از: سی تی اسکن و پت اسکن.
برداشتن نمونه ای از بافت برای آزمایش (نمونه برداری). برای برداشتن تومور الیگودندروگلیوما، نمونه برداری را می توان با استفاده از سوزن، پیش از جراحی یا در حین جراحی بسته به شرایط خاص فرد بیمار و محل تومور، انجام داد.نمونه بافت مشکوک در آزمایشگاه برای تعیین انواع سلول ها و میزان پرخاشگری سرطان در آن ها، تجزیه و تحلیل خواهد شد.
آزمایش های تخصصی سلول های تومور می تواند انواع جهش هایی که در سلول به وجود آمده است را نمایان سازند. این آزمایش ها به افراد بیمار، نشانه هایی در مورد پیش آگهی می دهند و همچنین آن ها را درمورد گزینه های درمانی شان نیز راهنمایی خواهند کرد.
درمان
گزینه های درمان الیگودندروگلیوما عبارتند از:
جراحی برداشتن تومور. جراح مغز و اعصاب تلاش خواهد کرد تا حد ممکن، تومور الیگودندروگلیوما را بدون اینکه بر بافت سالم مغز تأثیر بگذارد، حذف کند. پزشکان با استفاده از تکنیک های خاص جراحی مانند جراحی مغز در حالت بیداری، می توانند اطمینان حاصل کنند که بافت حساس مغز در طی جراحی، هیچ گونه آسیبی نخواهد دید.
در صورت باقی ماندن سلول های توموری یا افزایش احتمال عود تومور، ممکن است درمان های اضافه تری پس از جراحی توصیه شود.
شیمی درمانی. درشیمی درمانی، از داروهای از بین برنده سلول های سرطانی، استفاده می شود. داروهای شیمی درمانی را می توان به صورت قرص یا وریدی از طریق بازو مصرف کرد.
شیمی درمانی اغلب بعد از جراحی برای از بین بردن سلول های سرطانی باقی مانده استفاده می شود.این روش برای سرطان های تهاجمی می تواند با پرتودرمانی ترکیب شود. پرتو درمانی و شیمی درمانی در افرادی که نمی توانند تحت عمل جراحی قرار بگیرند، به عنوان درمان اولیه استفاده خواهد شد.
رادیوتراپی (پرتو درمانی). در پرتودرمانی از پرتوهای پرانرژی مانند اشعه ایکس یا پروتون برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. در حین انجام پرتودرمانی، هنگام حرکت دستگاه، پیرامون فرد بیمار، او روی تخت دراز کشیده و پرتوها به نقاط مورد نظر در مغز، هدایت خواهند شد.
پرتودرمانی گاهی اوقات پس از جراحی توصیه می شود و ممکن است با شیمی درمانی ترکیب شود.
آزمایش های بالینی. آزمایش های بالینی، مطالعاتی در مورد روش های درمانی جدید است. این مطالعات به بیماران فرصتی می دهد تا آخرین گزینه های درمانی را امتحان کنند اما خطرات ناشی از عوارض جانبی ناشناخته نیز وجود خواهد داشت. از پزشک خود بپرسید که آیا واجد شرایط شرکت در یک آزمایش بالینی هستید یا خیر.
درمان حمایتی (تسکینی). درمان تسکینی یک مراقبت پزشکی ویژه است که بر روی تسکین درد و سایر علائم یک بیماری جدی متمرکز است. متخصصان مراقبت تسکینی با فرد بیمار، خانواده او و سایر پزشکانش همکاری خواهند کرد تا پشتیبانی های بیشتری را که مکمل مراقبت های مداوم از بیمار می باشد، ارائه دهند. این نوع درمان را می توان همزمان با درمان های تهاجمی دیگر مانند جراحی، شیمی درمانی یا پرتودرمانی، انجام داد.
