نگاه کلی
اپاندیموما نوعی تومور است که در مغز یا نخاع تشکیل می شود و از سلول های آپاندیم مغز و نخاع که مسیرهای عبور مایع مغزی نخاعی مغز را تغذیه می کنند، شروع می شود.
اپاندیموما می تواند در هر سنی رخ دهد اما بیشتر اوقات در کودکان خردسال ایجاد می شود. کودکان مبتلا به اپندیموما ممکن است سردرد و تشنج را تجربه کنند. اپاندیموما بزرگسالان به احتمال زیاد در نخاع تشکیل می شود و باعث ضعف در بخشی از بدن که تحت کنترل اعصاب تحت تأثیر تومور هستند، خواهد شد.
درمان اصلی اپاندیموما، جراحی است. برای تومورهای تهاجمی یا تومورهایی که با جراحی نمی توان به طور کامل آنها را از بین برد، درمان های تکمیلی مانند پرتودرمانی یا شیمی درمانی توصیه خواهد شد.
تشخیص
آزمایش ها و روش هایی که برای تشخیص اپاندیموما استفاده می شود عبارتند از:
معاینه عصبی. در طول معاینه عصبی، پزشک در مورد علائم و نشانه های کودک سوال خواهد کرد. همچنین ممکن است بینایی، شنوایی، تعادل، هماهنگی، قدرت و رفلکس کودک را نیز بررسی نماید. مشکلات موجود در یک یا چند مورد از این موارد می تواند نشانه ای از این باشد که بخشی از مغز کودک، تحت تأثیر تومور مغزی قرار گرفته است.
آزمایش های تصویربرداری. آزمایش های تصویربرداری به پزشکان کمک می کند تا محل و اندازه تومور مغزی را تعیین کنند. از ام آر آی اغلب برای تشخیص تومورهای مغزی استفاده می شود.همچنین ممکن است تصویربرداری ام آر آی ویژه مانند آنژیوگرافی با تشدید مغناطیسی نیز مورد استفاده قرار گیرد. از آنجا که اپاندیموما می تواند در مغز و ستون فقرات رخ دهد، در صورت مشکوک بودن به تشخیص اپاندیموما، باید از آزمایش های تصویربرداری برای ایجاد تصاویر از هر دو ناحیه استفاده شود.
برداشتن مایع مغزی نخاعی برای آزمایش (پونکسیون کمری). در این روش که به آن پونکسیون کمری نیز گفته می شود، یک سوزن را بین دو استخوان در قسمت پایین ستون فقرات برای بیرون کشیدن مایعات از اطراف نخاع، فرو می کنند. این مایعات برای یافتن سلول های توموری یا سایر ناهنجاری ها، مورد آزمایش قرار خواهند گرفت.
بر اساس نتایج آزمایش فرزندتان، پزشک ممکن است به اپاندیموما مشکوک شود و جراحی برداشتن تومور را توصیه کند. پس از برداشته شدن تومور، سلول های تومور در آزمایشگاه برای تأیید تشخیص، مورد آزمایش قرار خواهند گرفت.همچنین برای تعیین انواع سلول ها و میزان پرخاشگری سرطان در آنها، آزمایش های ویژه ای انجام خواهند شد.
درمان
گزینه های درمانی اپاندیموما عبارتند از:
جراحی برای برداشتن اپاندیموما. جراحان مغز و اعصاب تلاش می کنند تا حد ممکن اپاندیموما را از بین ببرند. هدف از بین بردن کل تومور است اما گاهی اوقات اپاندیموما در نزدیکی بافت حساس مغز یا نخاع قرار دارد که آن را بسیار خطرناک می کند.
اگر در حین جراحی کل تومور برداشته شود، کودک به هیچ گونه درمان اضافه تری نیاز نخواهد داشت.در صورت باقی ماندن مقداری از تومور، جراح مغز و اعصاب ممکن است برای حذف بقیه تومور، عمل دیگری را توصیه کند. همچنین درمان های اضافه تری مانند پرتودرمانی برای تومورهای تهاجمی تر یا در صورت عدم برداشتن تمام تومورها نیز توصیه خواهد شد.
رادیوتراپی (پرتو درمانی). در پرتودرمانی از پرتوهای پرانرژی مانند اشعه ایکس یا پروتون برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. در طول پرتودرمانی، کودک، در حالی که دستگاهی پیرامون او حرکت می کند و پرتوهای خود را به نقاط مورد نظر مغز هدایت می کند، دراز خواهد کشید.
پرتودرمانی ممکن است بعد از جراحی برای جلوگیری از عود تومورهای تهاجمی یا زمانی که جراحان قادر به برداشتن کامل تومور نیستند، انجام شود.
تکنیک های تخصصی موجب می شوند که پرتودرمانی تنها سلول های تومور را مورد هدف قرار می دهند و تا آنجایی که ممکن است از برخورد پرتوها به بافت های سالم اطراف آن جلوگیری شود. پرتودرمانی تطبیقی، پرتودرمانی با شدت تعدیل یافته و پروتون درمانی از انواع مختلف پرتودرمانی است که به پزشکان امکان می دهد با دقت پرتودرمانی را انجام دهند.
رادیو سرجری. رادیو سرجری استریوتاکتیک نوعی عمل جراحی نیست بلکه نوعی پرتودرمانی است که در آن پرتوهای متعددی در نقاط مورد نظر برای از بین بردن سلول های تومور، متمرکز خواهند شد. این درمان گاهی اوقات هنگام عود اپاندیموما پس از جراحی و پرتودرمانی مورد استفاده قرار می گیرد.
شیمی درمانی. درشیمی درمانی، از داروهایی استفاده می شود که سلول های سرطانی را از بین می برند. شیمی درمانی برای اکثر موارد اپاندیموما موثر نمی باشد. نقش شیمی درمانی هنوز هم تا حد زیادی تجربی است و مختص موقعیت های خاص مانند زمان رشد مجدد تومور با وجود جراحی و پرتودرمانی، است.
آزمایش های بالینی. آزمایش های بالینی، مطالعاتی در مورد روش های درمانی جدید است. این مطالعات به بیماران فرصتی می دهد تا آخرین گزینه های درمانی را امتحان کنند اما ممکن است خطرات ناشی از عوارض جانبی ناشناخته نیز وجود داشته باشد. از پزشک خود بپرسید‌که آیا کودک شما واجد شرایط شرکت در یک آزمایش بالینی هست یا خیر.
