نگاه کلی
سرطان پانکراس (اندامی در شکم که پشت قسمت تحتانی معده قرار دارد) از بافت های آن شروع می شود. آنزیم های مترشحه از پانکراس به هضم غذا و هورمون های تولید شده از آن به کنترل قدن خون کمک می کنند.
انواع مختلفی از رشد در پانکراس رخ می دهد، از جمله تومورهای سرطانی و غیر سرطانی. متداول ترین نوع سرطانی که در پانکراس ایجاد می شود، از سلول هایی شروع می شود که در مجاری حامل آنزیم های گوارشی پانکراس، ردیف شده اند (آدنوکارسینومای مجرای پانکراس).
سرطان پانکراس به ندرت در مراحل اولیه که احتمال درمانش بیشتر است، تشخیص داده می شود. دلیل این امر این است که اغلب تا بعد از انتشار به سایر اندام ها علائمی ایجاد نمی کنند.
روش های درمان سرطان پانکراس براساس میزان پیشروی سرطان انتخاب می شوند. روش ها شامل جراحی، شیمی درمانی، پرتو درمانی یا ترکیبی از این موارد می باشند.
علائم
علائم سرطان پانکراس تا پیشرفت بیماری رخ نمی دهند. آنها شامل موارد زیر می باشند:
• درد شکم که به پشت هم انتشار می یابد
• از دست دادن اشتها یا کاهش ناخواسته وزن
• زرد شدن پوست و سفیدی چشم (بیماری زردی)
• مدفوع روشن
• ادرار تیره
• خارش پوست
• تشخیص جدید دیابت یا ابتلا به دیابت در گذشته که کنترل آن دشوارتر می شود
• لخته شدن خون
• خستگی
علل بیماری
مشخص نیست که چه عواملی باعث سرطان پانکراس می شوند. پزشکان برخی عوامل را شناسایی کرده اند که خطر ابتلا به این نوع سرطان را افزایش می دهد، از جمله استعمال دخانیات و جهش های ژنی خاص ارثی.
ساختار و عملکرد پانکراس
پانکراس حدود 6 اینچ (15 سانتی متر) طول دارد و به نظر می رسد چیزی شبیه گلابی است که به پهلو خوابیده است. پانکراس هورمون هایی از جمله انسولین را ترشح می کند تا به بدن در پردازش قند در غذاهایی که خورده می شوند، کمک کند. همچنین با تولید شیره گوارشی به بدن در هضم غذا و جذب مواد مغذی کمک می کند.
چگونگی شکل گیری سرطان پانکراس
سرطان پانکراس زمانی اتفاق می افتد که تغییراتی (جهش) در DNA سلول های پانکراس ایجاد شود. DNA سلول حاوی دستورالعمل هایی است که به سلول می گوید چه کاری باید انجام دهد. این جهش ها سبب می شوند سلول ها رشد غیرقابل کنترل داشته باشند و پس از مرگ سلول های طبیعی، زندگی را ادامه دهند. این سلول های تجمع یافته، تومور را ایجاد می کنند. در صورت عدم درمان، سلول های سرطانی پانکراس به اندام های اطراف و رگ های خونی و نقاط دوردست بدن گسترش می یابند.بیشتر، سرطان پانکراس از سلول هایی که مجاری پانکراس را پوشانده اند شروع می شود. به این نوع سرطان، آدنوکارسینومای پانکراس یا سرطان برون ریز پانکراس گفته می شود. به ندرت، سرطان در سلول های هورمون ساز یا سلول های عصبی و غدد درون ریز پانکراس ایجاد می شود. به این نوع سرطان ها، تومورهای عصبی غدد درون ریز پانکراس، تومورهای سلول جزایر لانگرهانس یا سرطان غدد درون ریز پانکراس گفته می شود.
عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)
عواملی که خطر ابتلا به سرطان پانکراس را افزایش می دهند عبارتند از:
• استعمال دخانیات
• دیابت
• التهاب مزمن پانکراس (پانکراتیت)
• سابقه خانوادگی سندرم های ژنتیکی که خطر سرطان را افزایش می دهند، از جمله جهش ژن BRCA2، سندرم لینچ و سندرم ملانوما و مول آتیپیکال خانوادگی (FAMMM)
• سابقه خانوادگی سرطان پانکراس
• چاقی
• سن های بالا، زیرا افراد پس از 65 سالگی بیماری شان تشخیص داده می شود
مطلعه ای بزرگ نشان داد که ترکیبی از سیگار کشیدن، دیابت طولانی مدت و رژیم غذایی نامناسب، خطر ابتلا به سرطان پانکراس را فراتر از خطر هر یک از این عوامل، به تنهایی افزایش می دهد.
عوارض سرطان پانکراس عبارتند از:
• کاهش وزن. تعدادی از عوامل، باعث کاهش وزن در افراد مبتلا به سرطان پانکراس می شوند. کاهش وزن به علتصرف انرژی برای سرطان، اتفاق می افتد. حالت تهوع و استفراغ ناشی از درمان های سرطان یا فشار آوردن تومور به معده، خوردن را دشوار می کند. همچنین بدن در پردازش مواد مغذی از غذا مشکل پیدا می کند زیرا پانکراس به اندازه کافی شیره گوارشی تولید نمی کند.
• زردی. سرطان پانکراس که مجاری صفراوی کبد را مسدود می کند باعث زردی می شود. علائم آن شامل زرد شدن پوست و سفیدی چشم، ادرار تیره و مدفوع روشن می باشد. زردی بدون درد شکم اتفاق می افتد.
پزشک لوله ای پلاستیکی یا فلزی (استنت) را برای قرار دادن درون مجرای صفرا جهت باز ماندن آن، تجویز می کند. این کار با کمک روشی به نام کلانژیوپانکراتوگرافی رتروگراد آندوسکوپی (ERCP) انجام می شود. طی ERCP، آندوسکوپ از گلو و معده عبور داده می شود و به قسمت فوقانی روده کوچک منتقل می شود. سپس ماده ای رنگی از طریق لوله توخالی کوچک (کاتتر) که از طریق آندوسکوپ منتقل می شود، به مجاری پانکراس و صفرا تزریق می شود. سرانجام از مجاری، تصویربرداری می شود.
• درد. تومور در حال رشد بر روی اعصاب شکم فشار وارد می کند و باعث درد شدید می شود. داروهای ضد درد منجر به احساس راحتی در بیمار می شوند. درمان هایی مانند پرتو درمانی و شیمی درمانی به کند شدن رشد تومور کمک کرده و تا حدی تسکین دهنده درد می باشند.
در موارد شدید، پزشک روشی را برای تزریق الکل به اعصابی که درد در شکم را کنترل می کنند (انسداد شبکه سلیاک)، تجویز می کند. این روش از ارسال سیگنال درد به مغز توسط اعصاب جلوگیری می کند.
• انسداد روده. سرطان پانکراس که قسمت فوقانی روده کوچک (دئودنوم) را تحت فشار قرار می دهد، باعث انسداد مسیر جریان غذای هضم شده از معده به روده می شود.
پزشک قرار دادن لوله ای (استنت) را در روده کوچک، تجویز می کند. در بعضی شرایط، از لوله ی تغذیه استفاده می شود یا معده را به نقطه ای در پایین روده که توسط سرطان مسدود نشده باشد، متصل می کنند.
پیشگیری از بروز بیماری
با نکات زیر خطر ابتلا به سرطان پانکراس کاهش می یابد:
• ترک سیگار. با پزشک در مورد راهکارهای کمک به ترک سیگار، از جمله گروه های پشتیبانی، داروهاو درمان جایگزین نیکوتین، صحبت شود. هرگز به شروع کشیدن سیگار اقدام نشود.
• وزن سالم. در صورت وجود وزن سالم، برای حفظ آن تلاش شود. در صورت نیاز به کاهش وزن، کاهش سریع و آهسته وزن هدف قرار داده شود؛ یعنی 1 تا 2 پوند (0.5 تا 1 کیلوگرم) در هفته. ورزش روزانه همراه با رژیم غذایی غنی از سبزیجات، میوه و غلات کامل به کاهش وزن کمک می کند.
• رژیم غذایی سالم. رژیم غذایی مملوء از میوه ها و سبزیجات رنگارنگ و غلات سبوس دار به کاهش خطر ابتلا به سرطان کمک می کند.
در صورت وجود سابقه خانوادگی سرطان پانکراس، به مشاور ژنتیک مراجعه شود. وی با مرور سابقه سلامت خانواده بیمار، تعیین می کند که بیمار می تواند از آزمایش ژنتیک برای درک خطر ابتلا به سرطان پانکراس یا سایر سرطان ها بهره مند شود یا خیر.
تشخیص
اگر پزشک به سرطان پانکراس مشکوک باشد، بیمار را تحت یک یا چند آزمایش قرار می دهد:
• آزمایش های تصویربرداری که تصاویری از اندام های داخلی ایجاد می کنند. این آزمایش ها به پزشکان کمک می کنند تا اندام های داخلی از جمله پانکراس را تجسم کنند. تکنیک های مورد استفاده برای تشخیص سرطان پانکراس شامل سونوگرافی، اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT)، تصویربرداری با تسدید مغناطیسی (MRI) و گاهی اسکن توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) می باشند.
• استفاده از دامنه ای برای ایجاد تصاویر سونوگرافی از پانکراس. سونوگرافی آندوسکوپی (EUS) با استفاده از دستگاه سونوگرافی از داخل شکم تصاویر پانکراس را ایجاد می کند. دستگاه برای رسیدن به تصاویر، از طریق لوله ای نازک و انعطاف پذیر (آندوسکوپ) که به پایین مری و داخل معده منتقل می شود، استفاده می کند.
• برداشتن نمونه بافت برای آزمایش (نمونه برداری). بیوپسی روشی است برای برداشتن نمونه کوچکی از بافت جهت بررسی زیر میکروسکوپ. غالباً حین EUS، بافت با عبور ابزار های ویژه از آندوسکوپ برداشته می شود. کمتر اوقات، با وارد کردن سوزنی از طریق پوست به داخل پانکراس، نمونه بافتی از پانکراس برداشته می شود (آسپیراسیون با سوزن ریز).
• آزمایش خون. پزشک خون را از نظر پروتئین های خاص (مارکر های تومور) که توسط سلول های سرطانی پانکراس تولید می شوند، آزمایش می کند. آزمایش نشانگر تومور که در سرطان پانکراس استفاده می شود، CA19-9 نام دارد. این آزمایش در درک چگونگی پاسخ سرطان به درمان مفید می باشد. اما این آزمایش همیشه قابل اعتماد نیست زیرا برهی افراد مبتلا به سرطان پانکراس، سطح CA19-9 را افزایش نمی دهند و این آزمایش به طور کمتری مفید می باشد.
اگر پزشک سرطان پانکراس را تشخیص دهد، سپس به تعیین مزحله سرطان می پردازد. با استفاده از اطلاعات آزمایش های مرحله ای، پزشک مرحله ی سرطان پانکراس را تعیین می کند، که این امر به انتخاب نوع روش درمانی کمک می کند.
مراحل سرطان با اعداد رومی از 0 تا IV نشان داده می شوند. پایین ترین مرحله نشان می دهد که سرطان محدود به پاتکراس می باشد. در مرحله چهارم، سرطان به سایر قسمت های بدن گسترش یافته است.
سیستم مرحله بندی سرطان همچنان پیشرفت می کند و با پیشرفت پزشکان در تشخیص و درمان سرطان، پیچیده تر می شود.
از پزشک در مورد تجربه وی در تشخیص سرطان سؤال شود. در صورت عدم اطمینان به پزشک دیگری مراجعه شود.
درمان
درمان سرطان پانکراس به مرحله و محل سرطان و همچنین به سلامت کلی و اولویت شخصی بیمار بستگی دارد. هدف اول از درمان سرطان پانکراس برای بیشتر افراد، حذف تومور سرطانی در صورت امکان می باشد. وقتی این روش انجام نشدنی باشد، تمرکز بر روی بهبودی کیفیت زندگی و محدود کردن رشد تومور سرطانی یا آسیب رساندن به آن می باشد.
درمان شامل جراحی، پرتو درمانی، شیمی درمانی یا ترکیبی از این موارد می باشد. هنگامی که سرطان پانکراس پیشرفته است و این درمان ها فایده ای ندارند، پزشک بر روی کاهش علائم (مراقبت تسکینی) تمرکز خواهد کرد تا بیمار را تا آنجا که ممکن است راحت نگه دارد.
جراحی
عملیات مورد استفاده در افراد مبتلا به سرطان پانکراس شامل موارد زیر می باشند:
• جراحی برای تومور های ابتدایی پانکراس. اگر تومور سرطانی در ناحیه ابتدایی (سر) پانکراس واقع شده باشد، عملی تحت عنوان عمل Whipple (پانکراس کودودنکتومی) انجام می شود.
روش ویپل (Whipple) برای از بین بردن ابتدای پانکراس، قسمت اول روده (دئودنوم)، کیسه صفرا، بخشی از مجرای صفراوی و غدد لنفاوی مجاور، عملی دشوار محسوب می شود. در برخی شرایط بخشی از معده و روده بزرگ نیز برداشته می شود. جراح قسمت های باقی مانده پانکراس، معده و روده را به هم متصل می کند تا امکان هضم غذا وجود داشته باشد.
• جراحی برای تومور های موجود در بدن و انتهای پانکراس. جراحی برای برداشتن سمت چپ (بدن و دم) پانکراس، پانکراتکتومی دیستال نامیده می شود. همچنین ممکن است نیاز به برداشتن طحال باشد.
• جراحی برای برداشتن کل پانکراس. در برخی افراد لازم است کل پانکراس برداشته شود. به این عمل، پانکراتکتومی کامل می گویند. بیمار می تواند بدون پانکراس نسبتاً به طور طبیعی زندگی کند اما به جایگزینی مادام العمر انسولین و آنزیم نیاز دارد.
• جراحی برای تومورهای رگ های خونی مجاور. بسیاری از افراد مبتلا به سرطان پانکراس پیشرفته، اگر تومور هایشان رگ های خونی مجاور را درگیر کرده باشند، مجاز به انجام عمل Whipple یا سایر جراحی های پانکراس نمی باشند. در مراکز پزشکی کاملاً تخصصی و با تجربه، جراحان اعمال جراحی پانکراس را که شامل برداشتن و بازسازی رگ های خونی آسیب دیده می باشد، ارائه می دهند.
هر یک از این جراحی ها، خطر خونریزی و عفونت را به همراه دارد. اگر معده در تخلیه مشکل داشته باشد (تأخیر در تخلیه معده)، برخی از افراد بعد از جراحی حالت تهوع و استفراغ را تجربه می کنند. پس از انجام هر یک از این روش ها، انتظار بهبودی طولانی مدت می باشد. بیمار چند روز را در بیمارستان خواهد گذراند و سپس برای چند هفته در خانه بهبود خواهد یافت.
تحقیقات گسترده نشان می دهد جراحی سرطان پانکراس وقتی توسط جراحان با تجربه در مراکزی که بسیاری از این عمل ها را انجام می دهند، عوارض کمتری ایجاد می کند. در مورد تجربه جراح و بیمارستان برای جراحی سرطان پانکراس سؤال شود. در صورت عدم اطمینان، به گزینه های دیگر روی آورده شود.
شیمی درمانی
شیمی درمانی از داروهایی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. این داروها به داخل ورید تزریق می شوند و یا به صورت خوراکی مصرف می شوند. در این روش، داروی شیمی درمانی یا ترکیبی از آنها مورد استفاده قرار می گیرند.
شیمی درمانی می تواند با پرتو درمانی ترکیب شود. ترکیب این دو به طور معمول برای درمان سرطان های استفاده می شود که از پانکراس به اندام های دیگر گسترش پیدا نکرده باشند. در مراکز پزشکی تخصصی، این ترکیب قبل از جراحی برای کوچک شدن تومور استفاده می شود. بعضی اوقات، بعد از جراحی برای کاهش خطر بازگشت سرطان پاتکراس استفاده می شود.
در افراد مبتلا به سرطان پانکراس پیشرفته و سرطانی که به سایر قسمت های بدن سرایت کرده است، از شیمی درمانی برای کنترل رشد تومور سرطانی، تسکین علائم و طولانی شدن بقا استفاده می شود.
پرتو درمانی
در پرتو درمانی از پرتوهای پر انرژی مانند اشعه ایکس و پروتون ها برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. بیمار قبل یا بعد از جراحی سرطان، در ترکیب با شیمی درمانی، تحت پرتو درمانی نیز می باشد. یا هنگامی که سرطان با جراحی قابل درمان نباشد، پزشک ترکیبی از پرتو درمانی و شیمی درمانی را تجویز می کند.
پرتو درمانی از دستاهی حاصل می شود که در اطراف حرکت می کند و اشعه را به نقاط خاصی از بدن هدایت می کند (تابش پرتوی خارجی). در مراکز پزشکی تخصصی، پرتو درمانی در حین جراحی انجام می شود.
در پرتو درمانی سنتی از اشعه ایکس برای درمان سرطان استفاده می شود، اما شکل جدیدتری از اشعه با استفاده از پروتون در برخی از مراکز درمانی موجود می باشد. در شرایط خاص، پروتون تراپی برای درمان سرطان پانکراس استفاده می شود و عوارض جانبی کمتری در مقایسه با پرتو درمانی استاندارد ایجاد می کند.
آزمایش های بالینی
آزمایش های بالینی مطالعاتی برای بررسی روش های درمانی جدید، مانند درمان سیستمیک، رویکردهای جدید برای جراحی یا پرتو درمانی می باشند. اگر اثبات شود که درمان در حال مطالعه، ایمن تر و مؤثرتر از درمان های فعلی است، می تواند به استاندارد جدید مراقبت تبدیل شود.
آزمایش های بالینی برای سرطان پانکراس به بیمار فرصتی برای آزمایش هدفمند درمانی جدید، داروهای شیمی درمانی، درمان های ایمنوتراپی یا واکسن ها را می دهد.
آزمایش های بالینی درمان را تضمین نمی کنند و عوارض جانبی جدی یا غیر منتظره ای دارند. از طرف دیگر، آزمایش های بالینی سرطان به دقت کنترل می شوند تا آنجا که با اطمینان انجام شوند و آنها دسترسی به درمان هایی را اراده می دهند که در غیر این صورت در دسترس نمی باشند.
با پزشک در مورد اینکه چه آزمایش های بالینی مناسب می باشند، صحبت شود.
مراقبت های حمایتی (تسکینی)
مراقبت تسکینی یک مراقبت پزشکی ویژه است که بر روی تسکین درد و سایر علائم بیماری جدی، متمرکز می باشد. مراقبت تسکینی همان مراقبت در بیمارستان یا پایان زندگی نمی باشد. مراقبت های تسکینی توسط تیم هایی از پزشکان، پرتاران، مددکاران اجتماعی و سایر متخصصان آموزش دیده ارائه می شود. هدف این تیم ها ارتقاء کیفیت زندگی افراد مبتلا به سرطان و خانواده های آنها می باشد.
متخصصان مراقبت تسکینی با خانواده و سایر پزشکان همکاری می کنند تا یک لایه اضافی از پشتیبانی را ارائه دهند که مکمل مراقبت های پزشک مداوم می باشد. این دارو اغلب هنگام انجام درمان های تهاجمی مانند جراحی، شیمی درمانی و پرتو درمانی مورد استفاده قرار می گیرد.
هنگامی که از مراقبت های تسکینی همراه با سایر درمان های مناسب استفاده می شود، حتی بلافاصله پس از تشخیص، افراد مبتلا به سرطان احساس بهتر و عمر طولانی تری دارند.
درمان های جایگزین
برخی رویکردهای پزشکی جایگزین به علائم ناشی از سرطان یا درمان های آن، کمک می کنند.
درمان هایی برای کمک به بیمار در کنار آمدن با پریشانی
افراد مبتلا به سرطان غالباً دچار پریشانی می شوند. برخی تحقیقات نشان می دهد پریشانی در افراد مبتلا به سرطان پانکراس بیشتر از افراد مبتلا به انواع دیگر سرطان می باشد.
اگر بیمار مضطرب باشد، در خوابیدن مشکل دارد و مدام به سرطان فکر می کند. همچنین عصبانی یا غمگین می شود.
بیمار باید احساساتش را با پزشک در میان بگذارد. متخصصان کمک می کنند تا بیمار احساسات خود را بهبود دهد و در مقابل استراتژی ها به مقابله بپردازد. در برخی موارد، داروها کمک کننده می باشند.
دارو و درمان های جایگزین به بیمار در درمان پریشانی کمک می کنند. مثال ها عبارتند از:
• طب سوزنی
• هنر درمانی
• ورزش
• ماساژ درمانی
• مراقبه
• موسیقی درمانی
• ورزش های آرامش بخش
• معنویات
اگر بیمار به این روش های درمانی علاقه داشت، با پزشک در میان بگذارد.
راهکارهایی برای کنار آمدن با بیماری
فهمیدن اینکه بیماری کشنده می باشد، ویرانگر است. برخی پیشنهاد های زیر کمک کننده می باشند:
• آموختن آنچه باید از سرطان دانست. درباره سرطان به اندازه کافی یاد گرفته شود تا در تصمیم گیری ها درباره مراقبت کمک کننده باشد. از پزشک در مورد جزئیات سرطان و روش های درمانی سؤال شود. اطلاعات بیشتری از منابع معتبر کسب شوند.
مؤسسه ملی سرطان و شبکه اقدام به سرطان پانکراس مکان های خوبی برای انجام تحقیقات می باشند.
• جمع آوری سیستم پشتیبانی. از دوستان و خانواده برای تشکیل شبکه ی پشتیبانی کمک خواسته شود. آنها نیز ممکن است بعد از تشخیص سرطان برای بیمار، احساس ناتوانی و عدم اطمینان کنند. کمک به بیمار در انجام کارهای ساده به آنها آرامش می دهد و و نگرانی در مورد بعضی کارها را کمتر می کند. آنها می توانند در تهیه غذا یا تعیین وقت پزشک به بیمار کمک کنند.
• پیدا کردن فردی برای صحبت کردن با او. اگرچه دوستان و خانواده بهترین افراد برای یاری هستند، اما در بعضی موارد آنها در کنار آمدن با شوک حاصل از تشخیص بیماری، ناتوان هستند. در این موارد، صحبت با مشاور، مددکار اجتماعی پزشکی، مشاور روحانی یا مذهبی مفید می باشد. از پزشک د مورد مراجعه ی مجدد سؤال شود.
• ارتباط برقرار کردن با سایر بازماندگان سرطان. گفتگو با دیگر بازماندگان سرطان، احساس آرامش را حاصل می آورد. برای یافتن گروه های پشتیبانی سرطان، با انجمن سرطان آمریکا تماس گرفته شود. شبکه اقدام به سرطان پانکراس بیمار را به یک فرد نجات یافته از سرطان پانکراس متصل می کند که می تواند از طریق تلفن یا ایمیل بیمار را پشتیبانی کند.
• در نظر گرفتن بیمارستان. مراقبت از بیمار لاعلاج در بیمارستان، آرامش را برای عزیزانش به ارمغان می آورد. این امکان را به خانواده و دوستان می دهد تا بیمارشان با کمک پرستاران، مددکاران اجتماعی و داوطلبان آموزش دیده تحت مراقبت و آرامش قرار گیرد. مراقبت های بیمارستان شامل پشتیبانی عاطفی، اجتماعی و معنوی بیمار و افراد نزدیک او می شود.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
در صورت مشاهده علائم نگران کننده، به پزشک مراجعه شود. وی آزمایش ها و روش هایی را برای بررسی علائم تجویز می کند. اگر پزشک به سرطان پانکراس مشکوک باشد، بیمار را به افراد زیر ارجاع می دهد:
• متخصص گوارش
• متخصص سرطان
• رادیوتراپیست
• جراح متخصص در عمل های مربوط به پانکراس
آن چه می توانید انجام دهید
• مطلع بودن از هرگونه محدودیت های قبل ملاقات، مانند محدود کردن رژیم غذایی.
• تهیه لیستی از علائم، حتی علائمی که با بیماری مرتبط نمی باشند.
• تهیه لیستی از اطلاعات مهم شخصی، شامل تغییرات اخیر یا استرس ها.
• تهیه لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل های مصرفی و دوز آنها.
• به همراه بردن یکی از دوستان یا اعضای خانواده، جهت به خاطر سپردن اطلاعات مطرح شده در ملاقات.
سؤالاتی که باید از پزشک پرسید
• آیا مبتلا به سرطان پانکراس می باشم؟
• سرطان در چه مرحله ای قرار دارد؟
• آیا به آزمایش های اضافی نیاز می باشد؟
• آیا سرطان قابل درمان است؟
• روش های درمانی چه چیزهایی می باشند؟
• آیا درمانی وجود دارد تا به بیشتر زندگی کردن کمک کند؟
• خطرات احتمالی هر روش درمانی چیست؟
• بهترین روش درمانی چیست؟
• در این شرایط، به دوست یا اعضای خانواده خود چه توصیه ای می کنید؟
• میزان تجربه شما از تشخیص و درمان سرطان پانکراس چه مقدار می باشد؟ سالانه چند عمل جراحی برای این نوع از سرطان در این مرکز پزشکی اجام می شود؟
• این علائم را تجربه می کنم، برای کمک به احساس آرامش چه کاری می توان انجام داد؟
• چه آزمایش های بالینی برای سرطان پانکراس در دسترس است؟ آیا واجد شرایط می باشم؟
• برای از بین بردن سلول های سرطانی واجد شرایط می باشم؟
• بروشور یا وب سایتی را برای مطالعه پیشنهاد می دهید؟
از پزشک چه انتظاری می رود
پزشک چند سؤال خواهد پرسید، مانند:
• جه زمانی اولین بار علائم بروز کردند؟
• شدت علائم چقدر است؟ آنها گذرا هستند یا مداوم؟
• آیا چیزی علائم را بهتر یا بدتر می کند؟