نگاه کلی
نوروفیبروماتوزها گروهی از اختلالات ژنتیکی هستند که باعث ایجاد تومور در بافت عصبی می شوند. این تومورها می توانند در هر جایی از سیستم عصبی از جمله مغز، نخاع و اعصاب ایجاد شوند. در کل سه نوع نوروفیبروماتوز وجود دارد: نوروفیبروماتوز 1 (NF1)، نوروفیبروماتوز 2 (NF2) و شوانوماتوز. NF1 معمولاً در دوران کودکی تشخیص داده می شود، در حالی که NF2 و شوانوماتوز معمولا در اوایل بزرگسالی تشخیص داده می شوند.
تومورهای مرتبط با این اختلالات معمولاً غیرسرطانی (خوش خیم) هستند، اما گاهی اوقات می توانند سرطانی (بدخیم) نیز شوند. علائم آن اغلب خفیف هستند. با این حال، عوارض نوروفیبروماتوز می تواند شامل از دست دادن شنوایی، اختلال یادگیری، مشکلات قلبی عروقی (قلب و عروق خونی)، از دست دادن بینایی و درد شدید باشد.
درمان نوروفیبروماتوز بر ارتقای رشد و تکامل طبیعی در کودکان مبتلا به این اختلال و مدیریت زودهنگام عوارض تمرکز دارد. هنگامی که نوروفیبروماتوز باعث ایجاد تومورهای بزرگ یا تومورهایی می شود که روی عصب فشار می آورند، جراحی آنها می تواند علائم را کاهش دهد. برخی از افراد ممکن است از درمان‌های دیگری مانند جراحی رادیوتاکسیک استریوتاکسیک یا داروهایی برای کنترل درد استفاده کنند. داروی جدیدی برای درمان تومورهای کودکان در دسترس است و درمان های جدید دیگری نیز در حال توسعه است.
علائم
سه نوع نوروفیبروماتوز وجود دارد که هر کدام علائم و نشانه های متفاوتی دارند.
نوروفیبروماتوز نوع 1
نوروفیبروماتوز 1 (NF1) معمولاً در دوران کودکی تشخیص داده می شود. علائم آن اغلب در زمان تولد یا اندکی پس از تولد و نیز تقریباً همیشه در سن 10 سالگی ظاهر می شود. علائم و نشانه ها اغلب خفیف تا متوسط هستند، اما می توانند از نظر شدت متفاوت باشند.
علائم و نشانه ها این نوع می توانند شامل موارد زیر باشند:
- لکه های صاف و قهوه ای روشن روی پوست (لکه‌های شیرقهوه ای). این لکه های بی ضرر در بسیاری از افراد رایج است. داشتن بیش از شش عدد لکه شیرقهوهای نشان دهنده ابتلا به NF1 است. این لکه ها معمولاً از بدو تولد وجود داشته و یا اینکه در سالهای ابتدایی زندگی ظاهر می شوند. زیرا پس از سپری کردن دوران کودکی، معمولاً لکه های جدیدی ظاهر نمی شوند.
- ظاهر شدن کک و مک در ناحیه زیر بغل یا کشاله ران. کک و مک معمولاً در سنین 3 تا 5 سالگی ظاهر می شود. کک و مک ها کوچکتر از لکه های شیر قهوه ای هستند و به صورت خوشه ای در چین های پوستی ایجاد می شوند.
- برجستگی های ریز روی عنبیه چشم (گره های لیش). این گره های بی ضرر به راحتی دیده نمی شوند و معمولاً تاثیری بر بینایی ندارند.
- ظهور برجستگی های نرم و به اندازه نخود روی یا زیر پوست (نوروفیبروم). این تومورهای خوش خیم معمولا در داخل یا زیر پوست ایجاد می شوند، اما می توانند در داخل بدن نیز رشد کنند. گاهی اوقات، رشد آنها بسیاری از اعصاب را درگیر می کند (نوروفیبروماتوز پلکسی فرم). نوروفیبروم شبکه ای، زمانی که روی صورت قرار می گیرد، می تواند باعث بدشکلی آن شود. همچنین تعداد نوروفیبروم ها می تواند با افزایش سن افزایش یابد.
- بدشکلی های استخوانی. رشد غیرطبیعی استخوان و تراکم مواد معدنی پایین استخوان می تواند باعث ناهنجاری های استخوانی مانند انحنای ستون فقرات (اسکولیوز) یا خم شدن ساق پا شود.
- ظهور تومور روی عصب بینایی (گلیوم بینایی). این تومورها معمولاً در سن 3 سالگی ظاهر می شوند، و نیز به ندرت ممکن است در اواخر دوران کودکی و نوجوانی ظاهر شوند. همچنین این عارضه، تقریبا هرگز در بزرگسالی ظاهر نمی شود.
- مشکلات یادگیری. اختلال در مهارت های تفکر در کودکان مبتلا به NF1 رایج است اما معمولاً خفیف است. اغلب یک ناتوانی یادگیری خاص مانند مشکل در خواندن یا ریاضیات وجود دارد. اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) و تاخیر در گفتار نیز در این بیماری شایع هستند.
- اندازه سر بزرگتر از حد متوسط. کودکان مبتلا به NF1 به دلیل افزایش حجم مغز، سایز سر بزرگتر از حد متوسط دارند.
- قد کوتاه. قد کودکان مبتلا به NF1 اغلب کمتر از حد متوسط است.
نوروفیبروماتوز نوع 2
نوروفیبروماتوز 2 (NF2) بسیار کمتر از NF1 شایع است. علائم و نشانه‌های NF2 معمولاً ناشی از ایجاد تومورهای خوش‌خیم و با رشد آهسته در هر دو گوش (نورم‌های آکوستیک) است که می‌تواند باعث کاهش شنوایی شود. این تومورها که به عنوان شوانوم دهلیزی نیز شناخته می شوند، روی عصبی که اطلاعات صدا و تعادل را از گوش داخلی به مغز منتقل می کند، رشد می کنند.
علائم و نشانه‌های آن معمولاً در اواخر نوجوانی و اوایل بزرگسالی ظاهر می‌شوند و می‌توانند از نظر شدت متفاوت باشند. این علائم و نشانه ها می تواند شامل موارد زیر باشند:
- کم شنوایی تدریجی
- وز وز گوش یا صدای زنگ در گوش
- از دست دادن تعادل
- سردرد
گاهی اوقات NF2 می تواند منجر به رشد شوانوما در سایر اعصاب از جمله اعصاب جمجمه، نخاعی، بینایی (اپتیک) و محیطی شود. افرادی که NF2 دارند ممکن است به تومورهای خوش خیم دیگری نیز مبتلا شوند.
علائم و نشانه های این تومورها می تواند شامل موارد زیر باشد:
- بی حسی و ضعف در بازوها یا پاها
- احساس درد
- اختلال تعادل
- افتادگی صورت
- مشکلات بینایی یا آب مروارید
- تشنج
- سردرد
شوانوماتوز
این نوع نادر از نوروفیبروماتوز معمولاً بعد از 20 سالگی افراد را تحت تأثیر قرار می دهد. همچنین علائم آن عموماً در سنین 25 تا 30 سالگی ظاهر می شود. شوانوما باعث ایجاد تومورها در اعصاب جمجمه، نخاعی و محیطی می شود - اما به ندرت می تواند به عصبی که اطلاعات صدا و تعادل را از گوش داخلی به مغز می برد حمله کند. تومورها معمولاً در هر دو عصب شنوایی رشد نمی کنند، بنابراین افراد مبتلا به شوانوما همان کم شنوایی که افراد مبتلا به NF2 با آن درگیر هستند را تجربه نمی کنند.
علائم شوانوماتوز عبارتند از:
- درد مزمن، که می تواند در هر جایی از بدن رخ دهد و می تواند ناتوان کننده باشد
- بی حسی یا ضعف در قسمت های مختلف بدن
- کاهش حجم عضلانی.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
در صورت بروز علائم نوروفیبروماتوز در شما یا فرزندتان به پزشک مراجعه کنید.تومورهای مرتبط با نوروفیبروماتوز اغلب خوش خیم هستند و رشدی بسیار آهسته دارند.
علل بیماری
نوروفیبروماتوز ناشی از یک سری نقص ژنتیکی (جهش) است که یا توسط والدین منتقل می شود یا به طور خود به خود در زمان لقاح اتفاق می افتد. ژن های خاص درگیر به نوع نوروفیبروماتوز به موارد زیر بستگی دارد:
- NF1. ژن NF1 در کروموزوم 17 قرار دارد. این ژن پروتئینی به نام نوروفیبرومین(رشته های عصبی) تولید می کند که به تنظیم رشد سلولی کمک می کند. ژن جهش یافته باعث از بین رفتن نوروفیبرومین می شود که این کار به سلول ها اجازه می دهد تا بدون کنترل رشد کنند.
- NF2. ژن NF2 روی کروموزوم 22 قرار دارد و پروتئینی به نام مرلین (که شوانومین نیز نامیده می شود) تولید می کند که تومورها را سرکوب می کند. ژن جهش یافته باعث از بین رفتن مرلین می شود که منجر به رشد کنترل نشده سلول می شود.
- شوانوماتوزیس. تا به امروز، دو ژن برای ایجاد شوانوما شناخته شده اند. جهش ژن‌های SMARCB1 و LZTR1 که تومورها را سرکوب می‌کنند، با این نوع نوروفیبروماتوز مرتبط هستند.
عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)
بزرگترین عامل خطر برای ایجاد نوروفیبروماتوز داشتن سابقه خانوادگی این اختلال است. حدود نیمی از افرادی که NF1 و NF2 دارند، این بیماری را از والدین مبتلا خود به ارث برده اند. افراد مبتلا به NF1 و NF2 که بستگان نزدیک آنها تحت تأثیر این بیماری قرار نگرفته اند احتمالاً دارای یک جهش ژنی جدید هستند.
NF1 و NF2 هر دو اختلالات اتوزومال غالب هستند، به این معنی که هر فرزند از والدین مبتلا به این اختلال تا 50 درصد شانس به ارث بردن این جهش ژنتیکی را دارد.
الگوی وراثتی برای شوانوماتوز کمتر مشخص است. محققان در حال حاضر تخمین می زنند که خطر ارث بردن شوانوماتوز از والدین مبتلا حدود 15٪ است.
عوارض بیماری
عوارض نوروفیبروماتوز، حتی در اعضای یک خانواده می تواند متفاوت باشد. به طور کلی، عوارض ناشی از تومورهایی است که بر بافت عصبی تأثیر می گذارد یا بر اندام های داخلی فشار می آورد.
عوارض NF1
عوارض NF1 عبارتند از:
- مشکلات عصبی. مشکلات یادگیری و تفکر شایع ترین مشکلات عصبی مرتبط با بیماری NF1 است. نادرترین عوارض آن نیز شامل صرع و تجمع مایعات اضافی در مغز است.
- نگرانی های ظاهری. علائم قابل مشاهده نوروفیبروماتوز - مانند لکه‌های شیر قهوه ای گسترده، نوروفیبروم‌های متعدد ناحیه صورت یا نوروفیبروم‌های بزرگ - می‌توانند باعث اضطراب و ناراحتی عاطفی شوند، حتی اگر از نظر پزشکی جدی نباشند.
- مشکلات اسکلتی. برخی از کودکان دارای استخوان‌های غیرطبیعی هستند که می‌تواند منجر به خمیده شدن پاها و شکستگی‌هایی شود که گاهی بهبود نمی‌یابد. NF1 می تواند باعث انحنای ستون فقرات (اسکولیوز) شود که ممکن است نیاز به بریس یا جراحی داشته باشد. NF1 همچنین با کاهش تراکم معدنی استخوان که خطر ضعیف شدن استخوان ها (پوکی استخوان) را افزایش می دهد، همراه است.
- مشکلات بینایی. گاهی اوقات یک تومور روی عصب بینایی (گلیوم بینایی) ایجاد می شود که می تواند بینایی را تحت تأثیر قرار دهد.
- اختلال در زمان تغییرات هورمونی. تغییرات هورمونی مرتبط با بلوغ یا بارداری ممکن است باعث افزایش نوروفیبروم شود. اکثر زنان مبتلا به NF1 معمولاً حاملگی سالمی دارند اما احتمالاً نیاز به نظارت توسط متخصص زنان و زایمان دارند که با این اختلال آشنا است.
- مشکلات قلبی عروقی. افرادی که NF1 دارند در معرض افزایش خطر بالا رفتن فشار خون هستند و ممکن است دچار ناهنجاری های عروق خونی نیز شوند.
- مشکلات تنفسی. به ندرت، نوروفیبروم پلکسی فرم می تواند بر راه هوایی فشار وارد کند.
- سرطان. تخمین زده می شود که 3 تا 5 درصد از افراد مبتلا به NF1 به تومورهای کارسینوئیدی نیز مبتلا می شوند. این تورموها معمولاً از نوروفیبروم های زیر جلدی یا نوروفیبروم های شبکه ای ایجاد می شوند. افراد مبتلا به NF1 بیشتر در معرض ابتلا به انواع دیگر سرطان مانند سرطان پستان، سرطان خون، سرطان روده بزرگ، تومورهای مغزی و برخی از انواع سرطان بافت نرم هستند. زنان مبتلا به بیماری NF1 باید غربالگری سرطان پستان را در سنین پایین‌تری نسبت به افراد سالم شروع کنند.
- تومور خوش خیم غده آدرنال (فئوکروموسیتوم). این تومور غیرسرطانی هورمون هایی ترشح می کند که فشار خون را افزایش می دهد. معمولاً برای برداشتن فئوکروموسیتوم به جراحی نیاز است.
عوارض NF2
عوارض NF2 عبارتند از:
- ناشنوایی جزئی یا کامل
- آسیب به عصب صورت
- مشکلات بینایی
- تومورهای کوچک خوش خیم پوست (شوانومای پوستی)
- ضعف یا بی حسی در اندام ها
تومورهای خوش خیم مغزی متعدد یا تومورهای ستون فقرات (مننژیوم) که نیاز به جراحی های مکرر دارند.
عوارض شوانوماتوز
درد ناشی از شوانوما می تواند ناتوان کننده باشد و ممکن است نیاز به درمان یا مدیریت جراحی توسط متخصص درد داشته باشد.
تشخیص
پزشک معمولاً با بررسی سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی و معاینه فیزیکی کار خود را شروع می کند.
برای این کار پزشک پوست را از لحاظ وجود لکه های قهوه که می تواند به تشخیص NF1 کمک کنند، بررسی می کند.
در صورتی که آزمایش های اضافی دیگری برای تشخیص NF1، NF2 یا شوانوماتوز مورد نیاز باشد، پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند:
- معاینه چشم. چشم پزشک می تواند گره های لیش، آب مروارید و کاهش بینایی را تشخیص دهد.
- تست های شنوایی و تعادل. آزمایشی که شنوایی را اندازه می‌گیرد (ادیومتری)، آزمایشی که از الکترودها برای ثبت حرکات چشم استفاده می‌کند (الکترویستاگموگرافی) و آزمایشی که پیام‌های الکتریکی را که صدا را از گوش داخلی به مغز منتقل می‌کند (پاسخ شنوایی ساقه مغز) اندازه‌گیری می‌کند، می‌تواند به ارزیابی شنوایی افراد و مشکلات تعادلی که افراد مبتلا به NF2 دارند، کمک کند.
- تست های تصویربرداری. اسکن ساده، سی تی اسکن یا MRI می تواند به شناسایی ناهنجاری های استخوانی، تومورهای مغز یا نخاع و تومورهای بسیار کوچک کمک کند. از MRI می توان برای تشخیص گلیوم بینایی استفاده کرد. آزمایش های تصویربرداری اغلب برای نظارت بر NF2 و شوانوما نیز استفاده می شود.
- آزمایشهای ژنتیکی. آزمایش‌هایی برای شناسایی NF1 و NF2 در دسترس هستند و می‌توانند در بارداری و قبل از به دنیا آمدن نوزاد انجام شوند. از پزشک خود در مورد مشاوره ژنتیک سوال کنید. آزمایشهای ژنتیکی همیشه شوانوماتوز را شناسایی نمی‌کنند، زیرا ژن‌های ناشناخته دیگری ممکن است در این اختلال نقش داشته باشند. با این حال، برخی از زنان قبل از بچه دار شدن آزمایش ژنتیکی را برای SMARCB1 و LZTR1 انتخاب می کنند.
برای تشخیص NF1، فرد باید حداقل دو علامت از این بیماری را داشته باشد. اگر فرزند فقط یک علامت داشته باشد و سابقه خانوادگی NF1 نداشته باشد، پزشک احتمالاً کودک را از نظر وجود هر گونه علائم دیگری تحت نظر خواهد داشت. NF1 معمولا در سن 4 سالگی تشخیص داده می شود.
همچنین آزمایش ژنتیک می تواند به تشخیص کمک کند.
درمان
به طور کلی هیچ گونه درمان قطعی برای نوروفیبروماتوز وجود ندارد، اما می توان علائم و نشانه ها را کنترل کرد. بنابراین، هر چه زودتر به پزشک متخصص در درمان نوروفیبروماتوز مراجعه کنید، نتیجه بهتری خواهید گرفت.
مانیتورینگ (پایش)
اگر فرزند به NF1 مبتلا باشد، پزشک احتمالاً موارد زیر را برای معاینات سالانه و متناسب با سن او توصیه می کند:
- پوست فرزندتان را از نظر نوروفیبروم های جدید یا تغییرات در فیبروم های موجود ارزیابی کنید.
- علائم بالا رفتن فشار خون را بررسی کنید.
- رشد و تکامل فرزندتان - از جمله قد، وزن و دور سر - را با توجه به نمودارهای رشد موجود برای کودکان مبتلا به NF1 ارزیابی کنید.
- علائم بلوغ زودرس را بررسی کنید.
- فرزند خود را از نظر هرگونه تغییر و ناهنجاری اسکلتی ارزیابی کنید.
- پیشرفت یادگیری و پیشرفت فرزندتان را در مدرسه ارزیابی کنید.
- معاینه کامل چشم انجام دهید.
در صورت مشاهده هرگونه تغییر در علائم و نشانه ها در فاصله زمانی بین ویزیت، فوراً به پزشک خود اطلاع دهید. زیرا اگر امکان شروع سریع درمان وجود داشته باشد، بسیاری از عوارض NF1 را می توان به طور موثر درمان کرد.
دارو درمانی
سلومتینیب (کوزلوگو) درمانی برای نوروفیبروم پلکسی فرم در کودکان است. در حال حاضر آزمایشهای بالینی سایر داروهای مشابه برای درمان این بیماری در کودکان و بزرگسالان درحال انجام است.
جراحی و سایر روش های درمانی
پزشک ممکن است جراحی یا سایر روش‌ها را برای درمان علائم شدید یا عوارض نوروفیبروماتوز توصیه کند.
- انجام عمل جراحی برای برداشتن تومورها. علائم را می توان با برداشتن تمام یا بخشی از تومورهایی که بافت مجاور را فشرده می کنند یا به اندام ها آسیب می رساند، تسکین داد. در صورت ابتلا به NF2 و کم شنوایی و فشردگی ساقه مغز یا رشد تومور، ممکن است پزشک جراحی را برای برداشتن نوروم های آکوستیک که برای فرد مشکل ایجاد می کنند، توصیه کند. حذف کامل شوانوما در افراد مبتلا به شوانوماتوز تواند تا حد زیادی درد را تسکین دهد.
- رادیوسرجری استریوتاکتیک.این روش، پرتو را دقیقاً به تومور می رساند و نیازی به جراحی ندارد. اما در صورت ابتلا به NF2 رادیوسرجری استریوتاکتیک ممکن است، گزینه ای برای حذف نورومای آکوستیک باشد. رادیوسرجری استریوتاکتیک می تواند به حفظ شنوایی نیز کمک کند.
- کاشت قسمت شنوایی ساقه مغز و کاشت حلزون. در صورت ابتلا به NF2 و کم شنوایی، این دستگاه ها ممکن است به بهبود شنوایی شما کمک کنند.
درمان سرطان
تومورهای بدخیم و سایر سرطان های مرتبط با نوروفیبروماتوز معمولاً با درمان های استاندارد سرطان مانند جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی درمان می شوند. تشخیص زودهنگام و درمان مهم ترین عواملی هستند که در دستیابی به یک نتیجه خوب نقش دارند.
داروهای ضد درد (مسکن)
مدیریت درد، بخش مهمی از درمان شوانوماتوز است. پزشک شما ممکن است. در این خصوص موارد زیر را توصیه کند:
مسکن های اعصاب مانند گاباپنتین (نورونتین، Gralise، Horizant) یا پرگابالین (لیریکا)
داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مانند آمی تریپتیلین
مهارکننده های بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین مانند دلوکستین (سیمبالتا، دریزالما اسپرینکل)
داروهای صرع مانند توپیرامات (توپاماکس، Qudexy XR، Trokendi XR) یا کاربامازپین (کارباترول، تگرتول، و غیره)
درمان های نوین
محققان در حال آزمایش ژن درمانی برای NF1 هستند. درمان های جدید بالقوه می توانند شامل جایگزینی ژن NF1 برای بازگرداندن عملکرد نوروفیبرومین باشند.
راهکارهایی برای کنار آمدن با بیماری
مراقبت از کودک مبتلا به یک بیماری مزمن مانند نوروفیبروماتوز می تواند یک بحث چالش برانگیز باشد. اما بسیاری از کودکان مبتلا به نوروفیبروماتوز معمولاً رشد می‌کنند تا زندگی سالمی داشته باشند هرچند ممکن است عوارض جزئی از این بیماری را تجربه کنند.
برای کمک به مقابله:
- یک پزشک را پیدا کنید که بتوانید به او اعتماد کنید و او بتواند مراقبت از کودک را با سایر متخصصان هماهنگ کند. بنیاد انکولوژی کودکان یک ابزار آنلاین دارد که به شما کمک می کند یک متخصص نوروفیبروماتوز را در منطقه خود پیدا کنید.
- به یک گروه حمایتی برای والدین ملحق شوید که از کودکان مبتلا به نوروفیبروماتوز، ADHD، نیازهای ویژه یا به طور کلی بیماری های مزمن مراقبت می کنند.
- از شخصی برای انجام کارهای روزانه مانند آشپزی، نظافت یا مراقبت از سایر فرزندان خود برای داشتن وقت استراحت کمک بگیرید.
یا به دنبال حمایت تحصیلی برای کودکان دارای اختلالات یادگیری، باشید.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
ممکن است به پزشک متخصص در بیماری های مغز و سیستم عصبی (متخصص مغز و اعصاب) ارجاع داده شوید.
این ایده خوبی است که برای قرار ملاقات خود به خوبی آماده باشید. در اینجا برخی از اطلاعات برای کمک به شما برای آماده شدن برای قرار ملاقات خود آورده شده است.
آن چه می توانید انجام دهید
تمام علائمی که تجربه می کنید و زمان شروع آنها را یادداشت کنید.
- سابقه کامل پزشکی خود و سابقه خانوادگی را برای ارائه به پزشک به همراه داشته باشید.
- اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید.
- فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که شما یا فرزندتان مصرف می کنید تهیه کنید.
عکس هر یک از اعضای خانواده - زنده یا فوت شده - که ممکن است علائم و نشانه های مشابهی داشته باشند را با خود به همراه داشته باشید.
سوالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید را یادداشت کنید.
وقت شما با پزشک محدود است، بنابراین تهیه لیستی از سوالات می تواند به شما کمک کند تا از وقت خود نهایت استفاده را ببرید. در صورت اتمام زمان، سوالات خود را از مهمترین تا کم اهمیت ترین لیست کنید. در مورد نوروفیبروماتوز، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:
- به چه نوع نوروفیبروماتوز مشکوک هستید؟
- چه آزمایش هایی را توصیه می کنید؟
- چه درمان هایی در دسترس هستند؟
- چگونه باید وضعیت را برای تغییرات کنترل کرد؟
علاوه بر این سوالات، در پرسیدن هر سوال دیگری که برایتان پیش آمده است تردید نکنید.
از پزشک چه انتظاری می رود
پزشک احتمالاً تعدادی سوال از شما می پرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها به پزشک کمک خواهد کرد.
سوالاتی که ممکن است پزشک بپرسد:
- چه زمانی برای اولین بار علائم یا نشانه ها را تجربه کردید؟ آیا آنها در طول زمان تغییر کرده اند؟
- آیا سابقه خانوادگی نوروفیبروماتوز وجود دارد؟