آکنه Acne

نگاه کلی

آکنه به عارضه ای در پوست اطلاق می شود که طی آن فولیکول های مو توسط چربی و سلول های مرده ی پوست مسدود شوند‌. این انسداد می تواند باعث ایجاد جوش های سر سفید، سر سیاه و چرکدانه شود که معمولا روی صورت، پیشانی، قفسه سینه، سطح پشتی بدن و شانه ها ظاهر می شوند. آکنه میان نوجوانان بسیار شایع است اما می تواند افراد را در هر سنی درگیر کند.

روش های درمانی مؤثری وجود دارند، اما ممکن است آکنه به درمان مقاوم باشد. چرک دانه ها و جوش های غرور جوانی به آهستگی التیام می یابند و به نظر می رسد وقتی هر کدام بهبود یابند، جوش های جدیدی تشکیل می شوند.
بسته به شدت آن، آکنه می تواند باعث اضطراب و ایجاد آثاری بر روی پوست شود. هرچه درمان آکنه زودتر شروع شود، خطر بروز چنین مشکلاتی نیز کمتر می شود.

علائم

علائم و نشانه های آکنه، بسته به شدت آن مختلف است:
• جوش های سر سفید (منافذ بسته)
• جوش های سر سیاه (منافذ باز)
• برآمدگی های کوچک و سفت (پاپول)

• دانه های چرکی (پاسچول)، که همان سفت دانه ها (ماکول) هستند که در سر آن ها چرک وجود دارد.
• توده های بزرگ، جامد و دردناک زیر سطح پوست (ندول)
• توده های دردناک و چرکی زیر سطح پوست (ضایعات کیستیک)

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر درمان های خانگی آکنه را برطرف نکردند، بهتر است به پزشک عمومی مراجعه نمود، تا پزشک داروهای قوی تری تجویز کند. اگر آکنه باقی بماند و یا ‌تشدید شود، باید با مراجعه به متخصص پوست (درماتولوژیست) تحت درمان های تخصصی قرار گرفت.
در بسیاری از خانم ها، آکنه تا چندین دهه باقی مانده و عود آن یک هفته پیش از قاعدگی یکی از عوارض شایع می باشد. در خانم هایی که قرص ضد بارداری مصرف می کنند، این نوع آکنه بدون نیاز به درمان از بین می رود.
در افراد میانسال، بروز ناگهانی آکنه شدید، می تواند نشانه ای از وجود بیماری های زمینه ای باشد که به درمان نیاز دارد.
سازمان غذا و دارو (FDA)، در رابطه با ایجاد واکنش های شدید در نتیجه استفاده از برخی لوسیون ها، پاک کننده ها وسایر محصولان پوستی رایج بدون نسخه ای که برای آکنه وجود دارند، هشدار داده است. این واکنش ها به ندرت اتفاق افتاده و نباید با قرمزی، تحریکات پوستی یا خارش هایی که توسط مصرف داروها یا محصولات دیگر ایجاد می شوند ،اشتباه گرفته شود.
اگر بعد از استفاده از محصولات پوستی موارد زیر مشاهده شد، باید فوراً تحت مراقبت درمانی قرار بگیرد:
• غش کردن
• تنفس دشوار

• تورم چشم ها، صورت، لب ها و زبان
• گرفتگی گلو

علل بیماری

چهار علت اصلی بروز آکنه عبارتند از:
• تولید چربی
• انسداد فولیکول های مو با چربی و سلول های مرده پوست
• باکتری
• التهاب

مععمولا آکنه روی صورت، پیشانی، قفسه سینه، سطح پشتی بدن و شانه ها ظاهر می شود زیرا این نواحی دارای بیشترین غدد چربی (غدد سباسه)هستند. فولیکول های مو به غدد چربی متصل می باشند.

هنگامی که دیواره ی فولیکول مو برآمده می شود، جوش های سرسفید و هنگامی که این انسداد در سطح پوست باز شده و تیره شود، جوش های سر سیاه ایجاد می شوند. جوش های سر سیاه شبیه به گرد و خاک گیر کرده در منافذ به نظر می رسند اما درواقع تجمعی از باکتری ها و چربی هستند که در معرض هوا رنگ آن ها به رنگ قهوه ای تغییر پیدا کرده است.
چرکدانه ها نقاطی قرمز رنگی با مراکز سفید هستند که در اثر التهاب یا عفونت باکتریایی در فولیکول های مو، ایجاد می شوند. انسداد یا التهاب در عمق فولیکول مو باعث ایجاد توده های کیست مانند زیر پوست می شوند. معمولاً سایر منافذ پوستی که منافذ غدد عرقی می باشند، درگیر آکنه نمی شوند.

عواملی که باعث تشدید یا ایجاد آکنه می شوند عبارتند از:

• تغییرات هورمونی. آندروژن ها، هورمون هایی هستند که در دوره بلوغ پسرها و دخترها، افزایش یافته و باعث بزرگ تر شدن غدد سباسه (چربی) و تولید بیشتر سبوم (چربی طبیعی پوست) می شوند. تغییرات هورمونی که در دوران میانسالی رخ می دهد (به خصوص در خانم ها) نیز می تواند منجر به آکنه شود.
• برخی داروها. از جمله داروهای حاوی کورتیکواستروئید، تستوسترون یا لیتیوم.

• رژیم غذایی. مطالعات نشان داده است که مصرف برخی مواد غذایی مانند مواد غذایی غنی از کربوهیدرات -از جمله نان، شیرینی ها و چیپس- می توانند آکنه را تشدید کنند.مطالعات بیشتری جهت بررسی این که آیا پیروی از رژیم غذایی خاصی می تواند برای افراد مبتلا به آکنه مفید باشد، لازم است.
• اضطراب. اضطراب باعث بروز آکنه نمی شود اما می تواند آن را تشدید و وخیم تر کند.

باورهایی درباره ی آکنه

این عوامل تأثیر کمی بر روی آکنه دارند:

• شکلات و غذاهای چرب. مصرف شکلات یا غذاهای چرب روی آکنه تاثیری ندارند یا تاثیر آن ها اندک است.
• بهداشت. آکنه در نتیجه الودگی پوست ایجاد نمی شود. در واقع مالش شدید یا پاکسازی پوست با صابون های معطر یا مواد شیمیایی، پوست را تحریک کرده و حتی می تواند باعث وخیم تر شدن آکنه نیز بشود.

• لوازم آرایش. لوازم آرایش الزاماً آکنه را تشدید نمی کنند، به خصوص اگر از لوازم آرایشی بدون چربی که باعث انسداد منافذ نمی شوند (غیر کمدوژنیک/ضد جوش)، استفاده شود و آرایش به طور منظم پاک شود. لوازم آرایشی بدون چربی در اثرگذاری داروهای آکنه تداخلی ایجاد نمی کنند.

عوارض بیماری

به نسبت افرادی که پوست های روشنی دارند، افرادی که پوست تیره ای دارند بیشتر در معرض عوارض ناشی از آکنه می باشند:

اسکار (جای زخم). پس از بهبودی آکنه ممکن است حفره هایی در پوست (اسکارهای آکنه) یا اسکارهای ضخیمی (کلوئید) ایجاد شود که برای طولانی مدت باقی می مانند. 

تغییرات پوستی. گاهی پس از از بین رفتن آکنه، نواحی آسیب دیده پوست تیره تر (هایپرپیگمانته) یا روشن تر (هایپوپیگمانته) از سابق می شود. 

عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)

عوامل خطرساز در بروز آکنه عبارتند از:
• سن افراد. آکنه در هر سنی می تواند اتفاق بیفتد، اما در نوجوانان شایع تر است.
• تغییرات هورمونی. ‌این گونه تغییرات در دوره بلوغ یا بارداری شایع تر است. نوجوانان، خانم ها و دخترها و افرادی که از داروهای مشخصی استفاده می کنند ، از جمله داروهای حاوی کورتیکواستروئید ، آندروژن ها و لیتیوم، شایع است.
• سوابق خانوادگی. ژنتیک نقش مهمی در بروز آکنه دارد.اگر والدین هر دو مبتلا به آکنه بوده اند، احتمال ابتلا به آکنه در فرزند آن ها هم وجود دارد.
• مواد چرب یا روغنی. گاهی در نواحی از پوست که به طور مداوم در تماس با لوسیون های روغنی، کرم ها و یا چربی قرار می گیرند آکنه ایجاد می شود. 
• اصطکاک یا فشار روی پوست. عواملی که باعث بروز اصطکاک و فشار روی پوست می شوند عبارتند از: تلفن، تلفن همراه، کلاه ایمنی، یقه تنگ و کوله پشتی. 

درمان

اگر پس از چند هفته استفاده از داروهای ضد آکنه ی بدون نیاز به نسخه همچنان آکنه وجود داشت، پزشک داروهای قوی تری تجویز می کند. متخصص پوست می تواند به موارد زیر کمک کند:

• کنترل آکنه.
• کاهش آثار زخم یا سایر آسیب ها به پوست.
• کاهش اثر زخم و اسکارهای ناشی از آکنه.

عملکرد داروهای آکنه، به صورت کاهش تولید چربی و تورم و درمان عفونت های باکتریایی می باشد. معمولاً اثر داروهای تجویز شده پس از چهار تا هشت هفته مشخص می شود. از بین رفتن کامل آکنه ها ممکن است از چندین ماه تا چندین سال به طول بیانجامد.
نوع درمان و دارو متناسب با سن، نوع و شدت آکنه و تمایل فرد به همکاری تجویز می شود. به طور مثال ممکن است لازم باشد تا بیمار، برای چندین هفته، دوبار در روز پوست آسیب دیده را بشوید و از داروها استفاده کند. معمولاً درمان به صورت ترکیبی از داروهای موضعی و خوراکی می باشد. به دلیل احتمال بروز عوارض جانبی، گزینه های درمانی برای خانم های باردار محدود می باشد.
درباره ی مزایا و خطرات استفاده از داروها و سایر روش های درمانی، باید با پزشک صحبت کرد و تا زمان بهبودی کامل درمان را پیگیری کرد.

داروهای موضعی

رابج ترین داروهای موضعی برای آکنه به شرح زیرند:
• داروهای رتینوئید و شبه رتینوئید. معمولاً داروهای حاوی رتینوئیک اسید و ترتینوئین برای درمان آکنه های خفیف استفاده می شوند. این داروها به صورت کرم، ژل و لوسیون وجود دارند. از جمله این داروها می توان به ترتینوئین (آویتا،رتین A وغیره)، آداپالن (Differin) و تازاروتن (Tazorac ,Avage) اشاره کرد. این داروها به هنگام غروب استفاده می شوند، که در ابتدا به صورت سه بار در هفته بوده و پس از آن، وقتی پوست به آن عادت کرد، به صورت روزانه استعمال می شوند. این داروها از انسداد فولیکول های مو جلوگیری می کنند. نباید همزمان با بنزوئیل پروکساید از ترتینوئین استفاده کرد.

رتینوئید موضعی حساسیت پوست به آفتاب را افزایش داده و می توانند باعث خشکی و قرمزی پوست شوند (به خصوص در افراد رنگین پوست). آداپالن بهتر تحمل می شود. 
• آنتی بیوتیک ها. این داروها باکتری های مازاد پوست را از بین برده و قرمزی و التهاب را کاهش می دهند. در ماه های ابتدایی درمان، ممکن است فرد تحت درمان با هر دو داروی رتینوئید و آنتی بیوتیک قرار بگیرد به این صورت که آنتی بیوتیک در صبح و رتینوئید در عصر استفاده شود. آنتی بیوتیک ها اغلب به صورت ترکیبی با بنزوئیل پروکساید تجویز می شوند تا احتمال بروز مقاومت آنتی بیوتیکی کمتر شود. به طور مثال می توان به مصرف کلیندامایسین همراه با بنزوئیل پروکساید (Banzaclin,Duac,Acanya) و اریترومایسین همراه با بنزوئیل پروکساید (Benxamycin) اشاره کرد. استفاده از آنتی بیوتیک‌های موضعی به تنهایی توصیه نمی شود.
• اسید سالیسیلیک و اسید آزلائیک. اسید آزلائیک به طور طبیعی توسط مخمر ها تولید می شود. استفاده از کرم ۲۰% اسید آزلائیک برای دو بار در روز و حداقل به مدت ۴ هفته، اثری مانند درمان های مرسوم آکنه دارد. تجویز اسید آزلائیک (Azelex, Finacea) در دوران بارداری و شیردهی امکان پذیر می باشد. عوارض جانبی این دارو عبارتند از قرمزی پوست و تحریک خفیف پوستی.

سالیسیلیک اسید می تواند از انسداد فولیکول های مو جلوگیری کند این ماده هم به صورت شست و شو دهنده و هم به صورت کرم در دسترس است. مطالعات نشان می دهد که تاثیرات آن محدود است. عوارض جانبی آن عبارتند از تغییر رنگ و التهاب خفیف پوست.
• داپسون. مصرف روزانه دو بار از ژل ۵% داپسون (Aczone) جهت درمان آکنه های التهابی، به خصوص در خانم ها توصیه می شود. عوارض جانبی آن عبارتند از قرمزی و خشکی پوست.

شواهدی حاکی از اثربخش بودن روی، سولفور، نیکوتین آمید، رزورسینول، سولفاستامید سدیم یا آلومینیوم کلراید در درمان موضعی کافی نیستند.

داروهای خوراکی

• آنتی بیوتیک ها. برای درمان آکنه های خفیف تا شدید، ممکن است برای کاهش باکتری ها به استفاده از آنتی بیوتیک های خوراکی نیاز باشد. معمولاً انتخاب اول جهت درمان آکنه، تتراسایکلین (مینوسایکلین یا داکسی سایکلین)، و یا ماکرولید (اریترومایسین، آزیترومایسین) می باشد. ماکرولید به عنوان گزینه ای در افرادی که نمی توانند تتراسایکلین مصرف کنند، مانند خانم های باردار و کودکان زیر 8 سال مطرح می شود.
بهتر است آنتی بیوتیک های خوراکی تا حد امکان برای مدت زمان کوتاهی مصرف شوند تا از بروز مقاومت باکتریایی جلوگیری شود. مطالعات نشان می دهد که مصرف بنزوئیل پراکساید همراه با آنتی بیوتیک های خوراکی خطر بروز مقاومت آنتی بیوتیکی را کاهش می دهد.
عوارض جانبی شدید ناشی از مصرف آنتی بیوتیک ها به ندرت ایجاد می شود. این داروها حساسیت به آفتاب را افزایش می دهند.
داروهای ترکیبی ضد بارداری خوراکی. ۴ قرص خوراکی ضد بارداری ترکیبی جهت درمان آکنه در خانم هایی که برای پیش گیری از بارداری این داروها را مصرف می کنند، توسط سازمان غذا و دارو تایید شده است. این محصولات ترکیبی از استروژن و پروژستین( Ortho Tri_Cyclen, Yaz ,و غیره) می باشند. ممکن است اثر این درمان تا چند ماه مشاهده نشود، پس بهتر است طی چندین هفته ابتدایی از سایر داروهای ضد آکنه همراه با آنها استفاده شود.

شایع ترین عوارض جانبی این داروها عبارت است از افزایش وزن، حساس شدن پستان ها و حالت تهوع. یکی از عارضه های جانبی جدی این داروها افزایش خطر بیماری های قلبی-عروقی، سرطان پستان و سرطان تخمدان می باشد.
• داروهای ضد آندروژن. اگر آنتی بیوتیک های خوراکی کمک کننده نباشند، برای خانم های بالغ و نوجوان از اسپیرونولاکتون (آلداکتون) تجویز می شود. عملکرد این داروها به این گونه است که جلوی تاثیر هورمون آندروژن بر غدد چربی پوست را می گیرد. از عوارض جانبی احتمالی آن می توان به حساس شدن پستان ها و قاعدگی دردناک اشاره کرد.
• ایزوترتینوئین (Isotretinoin). ایزوترتینوئین (Amnesteem, Claravis, Sotret) از مشتقات ویتامین آ می باشند. این داروها برای افراد مبتلا به آکنه شدیدی که به سایر روش های درمانی پاسخ نداده اند، تجویز می شود.
عوارض جانبی ایزوترتینوئین خوراکی عبارتند از: بیماری التهابی روده، افسردیگ و نقایص شدید مادرزادی. به همین دلیل بیمار باید همواره تحت نظر پزشک قرار داشته باشد.

درمان های دیگر

این درمان ها به تنهایی یا در ترکیب با سایر درمان ها می توانند کمک کننده باشند.
• نوردرمانی. درمان های وابسته به نور مختلفی به طور موفقیت آمیز آزمایش شده اند. اما مطالعات بیشتری جهت تعیین بهترین روش، نوع منبع نور و دوز لازم می باشد.
• لایه برداری شیمیایی. این عمل به صورت استفاده ی مکرر از محلول های شیمیایی مانند سالیسیلیک اسید، اسید گلیکولیک یا اسید رتینوئیک می باشد. این درمان برای آکنه های ملایم کاربرد دارد و می تواند ظاهر پوست را بهبود بخشد. هر چند تغییر در طولانی مدت حاصل شده و معمولاً تکرار درمان لازم است.
• تخلیه ی جوش های سر سفید و سر سیاه. گاهی پزشک با استفاده از ابزار خاصی، به آهستگی جوش های سر سفید و سر سیاهی را که با روش های موضعی از بین نرفته اند، تخلیه می کند. این روش می تواند به طور موقت ظاهر پوست را بهبود ببخشد، اما می تواند باعث ایجاد آثار زخم (اسکار) شود.
• تزریق استروئید. می توان با تزریق یک داروی استروئیدی به داخل ضایعات گره ای (ندولار) و کیستیک، آن ها را درمان کرد. این درمان منجر به بهبودی سریع و کاهش درد می شود. از عوارض جانبی آن می توان به نازک شدن پوست و تغییر رنگ ناحیه تحت درمان اشاره کرد.

درمان کودکان

اکثر مطالعات انجام شده در رابطه با داروهای آکنه، روی افراد ۱۲ سال به بالا انجام شده است. اما کودکان با سنین پایین تر نیز به آکنه دچار می شوند. سازمان غذا و دارو، داروهایی را برای استفاده کودکان تأیید کرده است. دستورالعمل های آکادمی متخصصین پوست آمریکا بیانگر آن می باشند که مصرف بنزوئیل پروکساید، آداپلن و ترتینوئین در افراد نابالغ مؤثر بوده و خطر عوارض جانبی را افزایش نمی دهند. 

اگر فرزند شما به آکنه مبتلا می باشد، به متخصص پوست اطفال مراجعه کنید. باید با پزشک در مورد داروهایی که در اطفال منع مصرف دارد، دوز مناسب (مقادیر مناسب دارو)، تداخل دارویی، عوارض جانبی و این که این درمان ها چقدر می توانند رشد و تکامل کودکان را تحت تأثیر قرار دهند، مشورت شود.

سبک زندگی و درمان های خانگی

شما می توانید آکنه های خفیف را با داروهای بدون نسخه، مراقبت های پوستی خوب وسایر روش های خودمراقبتی کنترل یا از بروز آن ها جلوگیری کرد.
• شستن ناحیه درگیر با پاک کننده های ملایم. دو روز در هفته با استفاده از دو دست صورت خود را با صابون های ملایم و آب ولرم بشورید.اگر تمایل دارید که آکنه های اطراف خط مو را توسعه دهید، هر روز موهای خود را شامپو بزنید .اگر مو های ناحیه متاثر از آکنه را اصلاح می کنید، این کار را به آهستگی انجام دهید.
استفاده از یکسری محصولات مشخص مانند اسکراب های صورت، استرینجنت( ماده ای جهت از بین بردن آرایش اضافی و چربی اضافی از روی پوست) و ماسک ها متوقف شود.این مواد تمایل دارند که پوست را تحریک و آکنه را تشدید کنند.شست و شو و اسکراب بیش از اندازه پوست نیز می تواند پوست را تحریک کند.
• استفاده از محصولات ضد آکنه بدون نسخه جهت خشک کردن چربی اضافه پوست و جلوگیری از لایه برداری. به دنبال محصولاتی باشید که دارای بنزوئیل پراکساید به عنوان جز فعال باشند.همچنین می توانید از محصولاتی که حاوی سالیسیلیک اسید، گلایکولیک اسید یا آلفا هیدروکسی اسید هستند جهت درمان آکنه های خفیف و ملایم استفاده کنید.ممکن است چند هفته طول بکشد تا بهبودی حاصل شود.
داروهای ضد آکنه بدون نسخه می توانند عوارض جانبی اولیه ای از جمله قرمزی، خشکی وپوسته پوسته شدن را ایجاد کنند که اغلب بعد از یک ماه استفاده بهبود می یابند.
• پرهیز از محرک ها. از مصرف لوازم آرایشی، ضد آفتاب ها، محصولات مو و کانسیلر های آکنه که روغنی و چرب هستند استفاده نکنید.از محصولاتی استفاده کنید که دارای برچسب برپایه آب و غیر کمدوژنیک باشند به این معنا که کمتر باعث بروز آکنه می شوند.
• حفاظت از پوست در برابر نور خورشید. در برخی افراد نور خورشید باعث تشدید آکنه هایشان می شود و برخی داروهای ضد آکنه شما را نسبت به دریافت اشعه های خورشید مستعدتر می کنند.با پزشک خود درمورد اینکه آیا داروهایتان از این دسته هستند مشورت کنید.اگر جز این دسته بودند، تا حد امکان از نور خورشید دور باشید.به طور منظم از مرطوب کنندهای غیر چرب (غیر کمدوژنیک) که حاوی ضد آفتاب اند استفاده کنید.
• جلوگیری از سایش یا فشار بر روی پوست. پوست حساس به آکنه ی خود را از تماس با لوازمی مانند گوشی های تلفن، کلاه های ایمنی، یقه های سفت و محکم، بند های چرمی و کوله پشتی ها، محافظت کنید.
• پرهیز از لمس یا فشار دادن ناحیه درگیر. انجام دادن این کار موجب تحریک بیشتر آکنه یا منجر به عفونت یا گذاشتن اثر زخم می شود.
• استحمام پس از فعالیت های سخت. چربی و تعریق پوست می تواند منجر به شکستگی ها شوند.

درمان های جایگزین

داروهای جایگزین و تلفیقی که برای درمان آکنه وجود دارند عبارتند از روغن ماهی، مخمر آبجو، پروبیوتیک ها، روی خوراکی و روغن موضعی درخت چای.در رابطه با موثر بودن و ایمنی بلند مدت این داروها و سایر موارد مطالعات بیشتری نیاز است مانند طب سنتی چینی. در مورد مزایا و معایب درمان خاصی که قرار است استفاده کنید، از قبل با پزشک خود صحبت کنید.

راهکارهایی برای کنار آمدن با بیماری

آکنه و جای آن ها می تواند باعث اضطراب شود و روابط اجتماعی شما و تصویر شما از خودتان را تحت تاثیر قرار دهد. گاهی اوقات صحبت کردن با خانواده ، گروه حمایتی یا یک مشاور می تواند کمک کننده باشد.
اضطراب می تواند آکنه را تشدید کند.سعی کنید اضطراب خود را با خوابیدن کافی و تمرین کردن روش های تمدد اعصاب، مدیریت کنید.

آمادگی برای ملاقات با پزشک

اگر به آکنه هایی دچار هستید که به روش های خود مراقبتی و استفاده از داروهای بدون نسخه پاسخ نداده اند، به پزشک مراجعه کنید.ابتدا درمان های موثر جهت برطرف کردن آکنه، خطر ایجاد آثار زخم و آسیب بلند مدت به اعتماد به نفس شما را کاهش می دهند. پس از معاینه اولیه ممکن است پزشک شما را به متخصص پوست(پزشکی که متخصص تشخیص و درمان های پوستی است.)(درماتولوژیست)، ارجاع دهد.
اطلاعاتی در ذیل وجود دارد که می تواند شما را جهت مراجعه به پزشک آماده کند.

آن چه می توانید انجام دهید

• تهیه لیستی از اطلاعات پزشکی اصلی خود. اعم از سایر شرایطی که با آن ها درگیر هستید، هر گونه داروی مصرفی چه با نسخه چه بدون نسخه مانند ویتامین ها و مکمل ها.
• اطلاعات کلیدی شخصی. از جمله اضطراب های شدید یا تغییرات اخیر در زندگی.
• تهیه ی لیستی از سوالاتی که میخواهید از پزشک بپرسید. تهیه کردن لیستی از سوالات از قبل، به شما این امکان را می دهد که مدت زمان بیشتری را با پزشک خود در رابطه با بیماری صحبت کنید.
در ذیل به سوالاتی که بهتر است در مورد آکنه از پزشک خود بپرسید، اشاره شده است.

اگر حین معاینه پزشک سوالات دیگری برایتان پیش آمد، حتما با پزشک خود در میان بگذارید.
• چه درمانی را توصیه می کنید؟
• اگر اولین روش درمانی موثر نبود، چه روش دیگری را توصیه می کنید؟
• عوارض احتمالی داروهایی که تجویز می کنید چیست؟
• چه مدت می توان با آسودگی از این دارو ها استفاده کرد؟
• چه مدت بعد از شروع درمان، علائم به سمت بهبودی می روند؟
• مجددا چه زمانی به شما مراجعه کنم تا تاثیرات داروها را ارزیابی کنید؟
• اگر دارو ها موثر به نظر نرسیدند، قطع کردن مصرف آن ها خطری ندارد؟
• چه راه های خود مراقبتی وجود دارند که علائم را بهبود دهند؟
• آیا توصیه می کنید که در رژیم غذایی خود تغییراتی اعمال کنم؟
• آیا در مورد تغییر محصولاتی که بدون نسخه بر روی پوست خود اعمال می کنم، اعم از صابون ها، لوسیون ها، ضدآفتاب ها و لوازم آرایشی، توصیه ای دارید؟

از پزشک چه انتظاری می رود

ممکن است پزشک شما، از شما سوالاتی بپرسد.آمادگی داشتن جهت پاسخ به آنها می تواند این امکان را به شما بدهد تا در مورد نکاتی که لازم است ، بیشتر با پزشک خود صحبت کنید.احتمالا پزشک سوالات زیر را مطرح می کند:
• اولین بار چه زمانی این مشکل بروز یافت؟
• آیا عامل مشخصی وجود دارد که بروز آکنه را تحریک کند؟ از جمله استرس، در خانم ها و دخترها چرخه قاعدگی.
• چه داروهایی مصرف می کنید؟ اعم از داروهای با و بدون نسخه همچنین ویتامین ها و مکمل ها
• در دختر ها و خانم ها:آیا از قرص های ضد بارداری خوراکی استفاده می کنید؟
• در دختر ها و خانم ها:آیا قاعدگی های منظم دارید؟
• در دخترها و خانم ها :آیا باردار هستید؟یا به زودی قصد بارداری دارید؟
• از چه نوع صابون ها، لوسیون ها، ضدآفتاب ها، محصولات مو و آرایشی استفاده می کنید؟
• آیا آکنه در عزت نفس و اعتماد به نفس شما در اجتماع تاثیر داشته است؟
• آیا در خانواده تان سابقه ابتلا به آکنه وجود داشته است؟
• چه درمان ها و خودمراقبتی هایی رو تا به حال امتحان کرده اید؟آیا هیچ کدام از آنها موثر بوده است؟