ایدز - HIV (سندروم نقص ایمنی اکتسابی) AIDS/HIV

نگاه کلی

سندروم نقص ایمنی اکتسابی(AIDS ) عارضه ای مزمن و بسیار خطرناک است که در نتیجه آلودگی با ویروس نقص ایمنی انسانی(HIV) ایجاد می شود. این ویروس با آسیب رسانی به سیستم ایمنی، قدرت دفاعی بدن در برابر عفونت و بیماری را مختل می کند.
HIV یکی ویروس هایی است که به صورت آمیزشی (STI) نیز انتقال می یابد، که می تواند از طریق ارتباط با خون آلوده یا از مادر به نوزاد طی بارداری، زایمان یا شیردهی نیز منتقل شود. بدون مصرف دارو، ممکن است چندین سال طول بکشد تا ویروس HIV ، سیستم ایمنی را تا حدی که بتوان گفت فرد مبتلا به ایدز است، تضعیف کند.

هیچ درمان قطعی و علاجی برای HIV/AIDS وجود ندارد اما داروهایی وجود دارند که می توانند به طور چشمگیری، پیشرفت بیماری را کند کنند. این داروها در بیشتر کشورهای توسعه یافته، میزان مرگ و میر ناشی از ایدز را کاهش داده اند.

علائم

علائم HIV و AIDS، بسته به مرحلة عفونت متفاوت است.
عفونت اولیه ( HIVحاد)
در برخی از افرادِ مبتلا،HIV 4-2 هفته بعد از ورود ویروس به بدن، به صورت یک بیماری مشابه آنفولانزا خود را نشان می دهد. این بیماری به عنوان عفونت اولیه (حاد)HIV شناخته می شود که ممکن است تا چند هفته طول بکشد. نشانه ها و علائم احتمالی بیماری به شرح زیر می باشد:

• تب
• سردرد
• دردهای عضلانی و مفصلی
• عارضه های پوستی
• گلودرد و زخم های دردناک دهانی
• تورم غدد لنفاوی، به خصوص غدد لنفاوی گردن
• اسهال
• کاهش وزن
• سرفه
• تعریق شبانه

این علائم می توانند آن قدر خفیف باشند که قابل توجه نباشند، گرچه در این دوره، تعداد ویروس در جریان خون (بار ویروسی)، نسبتاً بالا می باشد. در نتیجه، احتمال انتقال بیماری در طی عفونت اولیه بیشتر می باشد.

عفونت بالینی نهفته (HIV مزمن/ دوره نهفتگی)

در این مرحله از بیماری،HIV همچنان در بدن و گلبول های سفید حضور دارد. با این حال ممکن است در این دوره بسیاری از افراد، هیچ علامت یا عفونتی که نشان از ابتلا به HIV داشته باشد را نشان ندهند.
در صورت عدم انجام درمان آنتی رتروویرال (ضد ویروس HIV/ ART)، ممکن است این مرحله تا سال ها طول می کشد. برخی افراد خیلی سریع تر به به بیماری های شدید مبتلا می شوند.

بروز علائم عفونت HIV

در حالی که ویروس در حال تکثیر در سلول ها و تخریب سلول های ایمنی -سلول هایی در بدن که به مبارزه با میکروب ها کمک می کنند- می باشد، ممکن است عفونت های خفیف و یا نشانه ها و علائمی حاکی از ورود به دورة مزمن بیماری مشاهده شود:
• تب
• خستگی
• تورم غده های لنفاوی -اغلب یکی از علائم اولیةHIV است-.

• اسهال
• کاهش وزن
• عفونت قارچی دهان(برفک دهان)
• زونا(هرپس زوستر)
• ذات الریه(پنومونی)

پیشرفت تا AIDS

خوشبختانه امروزه به کمک درمان های نوین و مناسب ضد ویروسی، ایدز در بیشتر افرادی که به HIV مبتلا شده اند بروز نمی کند. معمولاً اگر HIV تحت درمان قرار نگیرد، ظرف 8-10 سال به ایدز تبدیل می شود.
زمانی که ویروس سیر تکامل خود را طی کرده و بیماری ایدز را ایجاد کند، سیستم ایمنی، به شدت آسیب دیده و فرد در معرض ابتلا به سرطان ها و عفونت های فرصت طلب -بیماری هایی که معمولاً در افراد با سیستم ایمنی سالم بروز نمی کنند-، قرار می گیرد.
نشانه ها و علائم برخی از این عفونت ها عبارتند از:
• تعریق
• لرز
• تب عود کننده
• اسهال مزمن
• تورم غدد لنفاوی

• وجود نقطه های سفید رنگ یا ضایعات غیر معمول بر روی زبان یا درون دهان
• خستگی مداوم و بدون علت
• ضعف
• کاهش وزن
• عارضه یا برآمدگی های پوستی

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر فردی فکر کند که بهHIV آلوده شده یا در خطر تماس با ویروس است، باید فوراً به پزشک مراجعه کند.

علل بیماری

HIV توسط ویروسی ایجاد می شود که می تواند از طریق رابطه جنسی، خون، یا از مادر به نوزاد طی بارداری ، زایمان و شیردهی منتقل شود.

چگونه HIV به ایدز تبدیل می شود

HIV لنفوسیت های TCD4 -گلبول های سفیدی که به بدن در مبارزه با بیماری ها کمک می کنند- را تخریب می کند. هرچه تعداد سلول های TCD4کمتر باشد، سیستم ایمنی ضعیف تر است.
پیش از تبدیل عفونت به ایدز، فرد آلوده بهHIV دچار علامتی نمی شود یا نشانه های بسیار خفیفی از بیماری را تجربه می کند. زمانی که شمار TCD4 به کمتر از ۲۰۰ عدد می رسد، یا فردا دچار عارضه ای که بیانگر ابتلا ایدز باشد، مانند عفونتی خطرناک یا سرطان می شود، ابتلا به ایدز تأیید می شود.

HIV چگونه منتقل می شود

ورود خون، مایع منی یا ترشحات واژینال آلوده به ویروس، به بدن فرد سالم ویروس را انتقال می دهد.که به چندین صورت می تواند اتفاق بیفتد:
از طریق رابطه جنسی. ورود خون، مایع منی یا ترشحات واژن فرد آلوده در اثر رابطة جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی به بدن فرد سالم باعث انتقال ویروس می شود. ویروس از طریق زخم های دهان، یا زخم های مختصری که طی رابطه جنسی در واژن یا مقعد ایجاد شده است، وارد بدن می شود.

استفاده از سوزن مشترک. استفادة از سوزن و سرنگ مشترک، خطر ابتلا به HIV و سایر بیماری های عفونی مانند هپاتیت را به شدت افزایش می دهد.
از طریق انتقال خون. گاهی ویروس از طریق انتقال خون وارد بدن فرد سالم می شود. امروزه بیمارستان ها و بانک های خون، مقدار آنتی بادی های HIV ذخایر خون را بررسی می کنند، در نتیجه احتمال انتقال ویروس از این راه خیلی کم است.
طی بارداری، زایمان یا شیردهی. مادران آلوده می توانند ویروس را به نوزادان خود منتقل کنند. مصرف دارو در دوره بارداری به طور قابل توجهی خطر انتقال ویروس را از مادران HIV مثبت به نوزادان کاهش می دهد.

چه کارهایی HIV را منتقل نمی کند.

از طریق تماس های معمولی، فردی به HIV مبتلا نمی شود؛ به این معنا که HIV از طریق بغل کردن، بوسیدن، رقصیدن یا دست دادن به فرد آلوده منتقل نمی شود.
HIV از طریق هوا، آب یا گزش حشرات نیز انتقال نمی یابد.

عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)

هر فردی ، در هر سنی با هر نژاد ، جنسیت و گرایش جنسی می تواند به HIV/AIDS مبتلا شود.گرچه احتمال ابتلا در موارد زیر، بسیار بالا می رود:
• رابطه ی جنسی محافظت نشده. خطر انتقال ویروس در رابطة جنسی مقعدی، نسبت به رابطة جنسی واژینال بیشتر می باشد. داشتن شرکای جنسی متعدد نیز خطر ابتلا به HIV را افزایش می دهد.
• ابتلا به بیماری های آمیزشی (STI). بسیاری از بیماری های آمیزشی زخم هایی روی دستگاه تناسلی ایجاد می کنند. این زخم ها مانند دروازه ای جهت عبور HIV به درون بدن عمل می کنند.
• تزریق مواد مخدر. اغلب افراد تزریقی از سوزن و سرنگ مشترک استفاده می کنند. این کار آن ها را در معرض تماس با قطرات خون سایرین قرار می دهد.

عوارض بیماری

عفونتHIV سیستم ایمنی را تضعیف می کند و فرد را مستعد ابتلا به بسیاری از عفونت ها و انواع مشخصی از سرطان ها می کند.
عفونت ها و بیماری های شایعی که باHIV/AIDS بروز می کنند
• پنومونی(ذات الریه)پنوموسایتیس (PCP). این عفونت قارچی می تواند باعث بیماری شدیدی شود. اگرچه با درمان های کنونی HIV/AIDS، این عفونت به طور قابل توجهی کاهش یافته است، اما همچنان در ایالات متحده شایع ترین عامل بروز ذات الریه در افراد آلوده بهHIV می باشد.
• کاندیدیازیس (برفک). کاندیدیازیس یک عفونت شایع مرتبط با HIV است، که باعث التهاب و تشکیل پوشش سفید رنگ و ضخیمی بر روی دهان، زبان، مری و یا واژن می شود.
• توبرکلوزیس(سل). در کشورهای در حال توسعه، سل شایع ترین عفونت فرصت طلب مرتبط با HIV بوده و علت اصلی مرگ و میر میان افراد مبتلا به ایدز می باشد.
• سایتومگالوویروس. این ویروس هرپس شایع از طریق مایعات بدن مانند بزاق، خون، ادرار، مایع منی و شیر مادر، منتقل می شود‌. سیستم ایمنی سالم این ویروس را غیر فعال کرده و ویروس به صورت خفته در بدن می ماند؛ با تضعیف سیستم ایمنی، ویروس فعال شده و به چشم ها، دستگاه گوارشی، ریه ها و سایر اندام ها آسیب می زند.
• مننژیت کریپتوکوکی. به التهاب غشاها و مایعات اطراف مغز و نخاع (مننژ)، مننژیت گفته می شود. مننژیت کریپتوکوکی، عفونتی شایع در دستگاه عصبی مرکزی است که با HIV مرتبط بوده و توسط نوعی قارچ که در خاک وجود دارد، ایجاد می شود.
• توکسوپلاسموزیس. این عفونت بالقوه کشنده توسط توکسوپلاسما گوندی منتقل می شود. تماس دست انسان و انتقال به دهان مدفوع حیوانات آلوده به این انگل باعث انتقال آن می شود.

سرطان های شایعی که با HIV/AIDS بروز می کنند
• لنفوما. این سرطان از گلبول های سفید شروع می شود. شایع تریم علامت اولیة آن، تورم غیر دردناک در غدد لنفاوی گردن، زیر بغل وکشاله ران می باشد.
• سارکوم کاپوزی. تومور دیوارة عروق خونی که معمولاً به صورت ضایعات صورتی، قرمز یا بنفش رنگ روی پوست و درون دهان ظاهر می شود؛ در افرادی با پوست تیره تر، این ضایعات ممکن است به رنگ های قهوه ای تیره یا مشکی بروز کنند. همچنین سارکوم کاپوزی می تواند اندام داخلی از جمله دستگاه گوارش و ریه ها را نیز درگیر کند.

سایر عوارض بیماری

• سندروم کاچکسیا. عدم درمان HIV/AIDS، باعث کاهش قابل توجه وزن می شود که اغلب با اسهال، ضعف مزمن و تب همراه است.
• عوارض عصبی. HIV می تواند باعث بروز علائم عصبی از جمله گیجی، فراموشی، افسردگی، اضطراب و مشکلاتی در راه رفتن شود. اختلال عصبی شناختی مرتبط با HIV (HAND) طیفی از علائم خفیف تغییرات رفتاری و کاهش عملکرد ذهنی تا زوال عقل شدید که باعث ضعف و ناتوانی می شود را در بر می گیرد.
• بیماری های کلیوی. نفروپاتی مرتبط با HIV (HIVAN)، التهاب فیلترهای کوچک کلیه ها می باشد (فیلتر های کلیه مایعات اضافی و مواد زائد را از خون تخلیه کرده و وارد ادرار می کنند). این بیماری اغلب در سیاه پوستان و لاتین تبار ها بروز می کند.
• بیماری های کبدی. بیماری های کبدی نیز از عوارض مهم بیماری به خصوص در افرادی که به هپاتیت B یا C نیز مبتلا هستند، می باشد.

پیشگیری از بیماری

هیچ واکسنی برای جلوگیری از عفونت HIV و هیچ درمانی برای ایدز وجود ندارد. اما می توانید از خود و دیگران در برابر عفونت محافظت کنید.
برای کمک به جلوگیری از شیوع HIV موارد زیر را رعایت کنید:
درمان به عنوان پیشگیری (TasP). اگر مبتلا به HIV هستید، مصرف داروی آن می تواند از آلوده شده شریک شما به ویروس جلوگیری کند. اگر بار ویروسی غیرقابل شناسایی بوده -آزمایش خون هیچ ویروسی را نشان ندهد-، ویروس قابل انتقال به شخص دیگری نمی باشد.TasP به معنای مصرف داروی طبق دستورالعمل و معاینه منظم می باشد.
اگر در معرض HIV قرار گرفته اید از پروفیلاکسی (درمان پیشگیرانه) پس از مواجهه (PEP) استفاده کنید. اگر فکر می کنید از طریق رابطه جنسی، سوزن سرنگ یا در محل کار خود در معرض خطر قرار گرفته اید، با پزشک خود تماس بگیرید یا به مرکز فوریت های پزشکی مراجعه کنید. درمان پیشگیرانه در 72 ساعت اول می تواند خطر ابتلا بهHIV را تا حد زیادی کاهش دهد. دورة مصرف دارو 28 روز می باشد.
در هر بار رابطه جنسی از کاندوم جدید استفاده کنید. در هربار رابطه جنسی مقعدی یا واژینال از کاندوم جدید استفاده کنید. خانم ها می توانند از کاندوم زنانه استفاده کنند. از روان کننده هایی با پایه آب استفاده کنید. روان کننده های روغنی می توانند کاندوم را ضعیف کرده و باعث پاره شدن آنها شود.

درمان های پیشگیرانه قبل از قرارگیری در معرض خطر (PrEP). داروهای ترکیبی ترووادا (امتریسیتابین/ تنوفوویر) و دسکووی (امتریسیتابین/تنوفوویر آلافنامید) می توانند خطر ابتلا به عفونت منتقل شده از راه جنسی HIV را در افراد در معرض خطر کاهش دهند. بنا بر یافته های مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، درمان های پیشگیرانه می تواند خطر ابتلا بهHIV از طریق رابطه جنسی را بیش از 90 درصد و از طریق تزریق بیش از 70 درصد کاهش دهد.
تنها در صورتی که عدم ابتلا به HIV ثابت شود، درمان های پیشگیرانه تجویز می شود. قبل از شروع PrEP باید آزمایش HIV گرفته شود و تا زمانی که دارو مصرف می شود، هر سه ماه یک بار این آزمایش باید تکرار شود. همچنین پزشک قبل از تجویز ترووادا عملکرد کلیه ها را ارزیابی کرده و هر شش ماه یک بار این آزمایش تکرار می شود.
دارو باید هر روز مصرف شود، این داروها از سایر بیماری های مقاربتی جلوگیری نمی کنند، بنابراین همچنان باید رابطه جنسی محافظت شده باشد. در صورت ابتلا به هپاتیت بی، پزشک باید پیش از درمان ارزیابی های لازم را داشته باشد.
اگر بهHIV مبتلا هستید، این موضوع را به شریک جنسی خود اطلاع دهید. اطلاع ابتلای خود به HIV به شریک جنسی کنونی و گذشته خود بسیار مهم است و آنها باید آزمایش HIV بدهند.
از سرنگ استریل استفاده کنید. از سرنگ مشترک استفاده نکنید. به مراکز ترک اعتیاد مراجعه فرمایید.
اگر باردار هستید فوراً تحت مراقبت های پزشکی قرار بگیرید. ابتلا به HIV می تواند آن را به جنین منتقل کند. اما اگر در دوران بارداری تحت درمان باشید، خطر انتقال ویروس به نوزاد به طور قابل توجهی کاهش می یابد.
ختنه مردان. شواهدی وجود دارد که نشان می دهند ختنه مردان می تواند به کاهش خطر ابتلا به عفونتHIV کمک کند.

تشخیص

HIV را می توان از طریق آزمایش خون یا بزاق تشخیص داد. آزمایش ها عبارتند از:
• آزمایش آنتی ژن/ آنتی بادی. این آزمایش به صورت خونگیری از ورید می باشد. آنتی ژن ها موادی بر روی ویروسHIV هستند که معمولاً ظرف چند هفته پس از قرار گرفتن در معرضویروس، قابل ردیابی و تشخیص می باشند.
پس از قرار گرفتن بدن در معرض ویروس، سیستم ایمنی، آنتی بادی هایی را تولید می کند. تشخیص و ردیابی آنتی بادی پس از گذشت چندین هفته تا چند ماه امکان پذیر خواهد بود. آزمایش ترکیبی آنتی ژن/آنتی بادی ممکن است دو تا شش هفته پس از مواجهه مثبت شود.

• آزمایش های آنتی بادی. این آزمایش آنتی بادی های HIV را در خون یا بزاق جستجو می کند. بیشتر آزمایش های فوریHIV ، از جمله خودآزمایی در خانه، آزمایش های بررسی آنتی بادی می باشند. معمولاً سه تا 12 هفته پس از قرارگیری در معرض ویروس، آزمایش های آنتی بادی مثبت می شوند.
• آزمایش های اسید نوکلئیک (NAT). این آزمایش به دنبال ویروس در خون هستند (بار ویروسی)، به همین دلیل خونگیری وریدی انجام خواهد شد. ممکن است پس از قرار گرفتن در معرض ویروس، پزشک انجام این آزمایش را تجویز کند. این تست اولین آزمایشی است که پس از قرار گرفتن در معرضHIV مثبت می شود.
باید با پزشک خود درمورد این که کدام آزمایش برای شما مناسب تر است صحبت کنید. گاهی حتی اگر هر کدام از این تست ها منفی باشند، برای تأیید قطعی به یک آزمایش دیگر (چند هفته تا چند ماه بعد) نیاز خواهد بود.

آزمایش تشخیص مرحله بیماری و درمان

اگر HIV شما تشخیص داده شده است ، یافتن یک متخصص آموزش دیده در تشخیص موارد زیر و درمان HIV برای کمک به شما اهمیت دارد:
تعیین کند که آیا به آزمایش اضافی نیاز دارید یا خیر
مشخص کند که کدام یک از درمان های ضد ویروسی HIV (ART) برای شما بهترین است
روند بهبودی را بررسی کرده و برای مدیریت سلامت با شما کار کند
در صورت تشخیص HIV / AIDS ، چندین آزمایش می تواند به پزشک کمک کند تا مرحله بیماری شما و بهترین درمان را تعیین کند، از جمله:
• تعداد سلول های CD4 T: سلول های CD4 T سلول های سفید خونی هستند که به طور خاص توسط HIV هدف قرار می گیرند و از بین می روند. حتی اگر علائمی نداشته باشید ، هنگامی که تعداد سلولهای CD4 T شما به 200 برسد ، عفونت HIV به ایدز تبدیل می شود.
• بار ویروسی (RNA HIV): این آزمایش میزان ویروس در خون شما را اندازه گیری می کند. پس از شروع درمان HIV هدف این است که یک بار ویروسی غیرقابل شناسایی داشته باشید. این به طور قابل توجهی احتمال ابتلا به عفونت فرصت طلبانه و سایر عوارض مربوط به HIV را کاهش می دهد.
• مقاومت به دارو: برخی از سویه های HIV در برابر داروها مقاوم هستند. این آزمایش به پزشک شما کمک می کند تا مشخص کند آیا فرم خاص ویروس شما مقاومت دارد یا خیر ، و در تصمیمات درمانی شما را راهنمایی می کند.

تست های عوارض

پزشک ممکن است جهت تشخیص عفونت ها یا عوارض زیر، انجام آزمایشاتی را به فرد توصیه کند :
• توبرکلوزیس
• عفونت ویروسی هپاتیت B یا هپاتیت C
• STI
• آسیب به کبد یا کلیه

• عفونت مجاری ادراری
• سرطان دهانه ی رحم و مقعد
• سیتومگالوویروس
• توکسوپلاسموزیس

درمان

در حال حاضر هیچ درمانی برای HIVوجود ندارد .زمانی که فرد به این عفونت مبتلا می شود، بدن نمی تواند از آن رهایی پیدا کند.با این حال داروهایی هستند که HIVرا کنترل و از عوارض آن جلوگیری می کنند.این داروها ، داروهای ضد ویروس نامیده می شوند.(ART)
هرگاه فردی HIV اش مثبت تشخیص داده شود، بدون در نظر گرفتن مقطع عفونت ویا عوارض آن، باید درمان ARTرا شروع کند.
ART ، ترکیبی سه یا چند شکل دارویی می باشد که می تواند بهترین شانس برای کم کردن ویروس HIVدر خون باشد.این دارو ممکن است ترکیبی از سه داروی مقابله با HIVدر یک عدد قرص باشد که روزانه یک عدد ازآن مصرف می شود.داروهایی که جلوی فعالیت این ویروس را می گیرند واز راه های مختلفی مبارزه می کنند.

شروع درمان اصلی

هر فردی که به HIVآلوده می شود بدون در نظر گرفتن تعداد سلول هایTCD4 و علائم آن، باید از داروهای ضد ویروسی استفاده کند.
اثرات باقی مانده از داروی ART، به همراه بار غیر قابل کشف HIVدر خون، بهترین راه سالم ماندن است.
جهت موثر بودنART مصرف آن طبق نسخه و بدون هیچ گونه کاستی و یا فراموش کردن میزان آن اهمیت دارد.اثرات ARTو بار غیر قابل تشخیص (بار غیر قابل تشخیصHIV)،شامل موارد زیر است:
• تقویت سیست ایمنی.
• کاهش ابتلا به سایر عفونت ها
• کاهش شانس انتشارHIV
• کاهش شانس مبتلا کردن دیگران

درمان HIV چالش برانگیز است.باید در مورد عوارض جانبی این درمان ، مشکلات مصرف دارو ویا هرگونه مشکل سلامت ذهنی و مواد مصرفی که می تواند مصرفART را دچار مشکل کند، با پزشک خود صحبت شود.
داشتن جلسات درمانی به صورت منظم، جهت بررسی سلامت و واکنش فرد به درمان بسیار حائز اهمیت است. اگر فرد با درمان HIVمشکل داشت، باید با پزشک خود مشورت کند تا بتوان راه دیگری را برای درمان مشکلات ناشی از آن یافت.

عوارض جانبی درمان

شامل:
• حالت تهوع،استفراغ و اسهال
• بیماری های قلبی
• آسیب های کبدی و کلیوی

• تحلیل و یا تضعیف استخوان ها
• افزایش سطح کلسترول
• افزایش قند خون
• مشکلات روانشناختی از جمله مشکلات خواب

درمان بیماری های مرتبط با سن

کنترل برخی مسائل و مشکلات سلامتی که به طور طبیعی با افزایش سن ایجاد می شوند، در فرد مبتلا بهHIVمشکل است.
برخی از داروهای رایج که برای بیماری های قلبی ، استخوانی ، متابولیکی مرتبط به سن، با داروهای ضد HIVتداخل ندارند.بهترین کارصحبت با پزشک در رابطه با وجود سایر مشکلات است.اگر به پزشک دیگری جهت درمان مراجعه شود ، باید تمام داروهای مصرفی را به اطلاع او رساند تا آن ها را ازجهت تداخل دارویی بررسی کند.

واکنش به درمان 

پزشک ، جهت بررسی واکنش فرد به درمان ، تعداد سلول هایTCD4و بار ناشی از ویروس را اندازه می گیرد که ابتدا در هفته های ۲و ۴ و بعد از آن در ماه ۳ تا ۶ چک می شود.درمان موثر باید بار ویروس را در بدن فرد کم کند و در خون او غیر قابل تشخیص شود.این به آن معنا نیست که ویروس از بدن رفته باشد،حتی اگر در خون پیدا نشود ممکن است در غدد لنفاوی و یا اندام های داخلی ، مستقر شده باشد.

سبک زندگی و درمان های خانگی

در طول درمان، فرد می تواند نقش موثری را در آن ایفا کند.پیشنهاد های زیر می تواند به فرد کمک کند تا سالم بماند:
خوردن غذا های سالم: فرد برای دریافت تغذیه ی کافی باید اطمینان داشته باشد.مصرف میوه و سبزیجات سالم ، غلات کامل، پروتئین اندک ، می تواند به فرد کمک کند تا قوی بماند و به او انرژی بدهد و از سیستم ایمنی او محافظت کند.
جلوگیری از مصرف گوشت خام و تخم مرغ و بقیه مواد مشابه :بیماری هایی که ناشی از مصرف غذا هست ، در افرادی که دچار ایدز هستند ، بسیار شدید است. فرد باید گوشت را به خوبی بپزد، از محصولات لبنیاتی ، تخم مرغ خام و غذا های دریایی خام مثل مثل صدف خوراکی، ماهی خام جلوگیری کند.

واکسیناسیون. این واکسن ها از ذات الریه و آنفولانزا جلوگیری می کند.پزشک ممکن است علاوه بر اینها واکسن هپاتیت AوB و واکسن HPVیا ویروس هرپس تناسلی را پیشنهاد کند .واکسن غیر فعال شده می تواند ایمن باشد اما واکسن های فعال ممکن است سیستم ایمنی را ضعیف کند.
از انتقال ببماری از حیوانات به انسان مراقبت شود:بعضی انگل ها در بعضی از حیوانات امکان این را دارند که در افرادی که HIV+هستند، اینجاد بیماری کنند.گربه ها توکسوپلاسملا ، خزندگان سالمونلا، و پرندگان کریپتوکوکوس و یا هیستوپلاسموز را به همراه دارند که می توانند انتقال دهند.فرد باید بعد از هر بار لمس کردن حیوانات ، دستان خود را بشوید و یا جعبه ی کوچک انها را همیشه تمیز کند.

درمان های جایگزین

افرادی که ایدز دارند ، بعضی مواقع سعی در استفاده از مکمل ها ی غذایی ، برای تقویت دستگاه ایمنی و برای کاهش عوارض جانبی دارو های ضد HIVمی کنند.به هر حال هیچ سند علمی برای مکمل های غذایی و افزایش توانایی دستگاه ایمنی ندارندو خیلی از انها حتی با دارو هایی که فرد مصرف می کند ممکن است تداخل داشته باشد.که فرد باید با پزشک خود قبل از مصرف هر گونه مکمل ویا دارو های جایگزین ، برای اگاهی از تداخل دارویی آن صحبت کند.

مکمل هایی که می تواند به فرد کمک کند:

• استیل-ال-کارنیتین: محققان از استیل-ال-کارنیتین برای درمان درد عصب ، بی حسی یا ضعف (نوروپاتی) در افراد دیابتی استفاده می کنند. در صورت کمبود ، ممکن است نوروپاتی مرتبط با HIV نیز کاهش پیدا کند.
• پروتئین آب پنیر و برخی اسیدهای آمینه: شواهد اولیه نشان می دهد که پروتئین آب پنیر ، یک محصول جانبی پنیراست که می تواند به برخی از افراد مبتلا به HIV کمک کند تا وزن خود را افزایش دهند. همچنین به نظر می رسد پروتئین آب پنیر باعث کاهش اسهال و افزایش تعداد سلولهای CD4 T می شود. اسیدهای آمینه L- گلوتامین ، L- آرژنین و هیدروکسی متیل بوتیرات نیز ممکن است به افزایش وزن کمک کنند.

• پروبیوتیک ها: برخی شواهد نشان می دهد که پروبیوتیک Saccharomyces boulardii ممکن است به اسهال مربوط به HIV کمک کند ، اما فقط طبق دستور پزشک استفاده کنید. آغوز گاوی همچنین برای درمان اسهال در حال مطالعه است.
• ویتامین ها و مواد معدنی: ویتامین های A ، D ، E ، C و B - و همچنین مواد معدنی روی ، آهن و سلنیوم - اگر مقادیر کمی از آنها داشته باشید ، ممکن است مفید باشد.

مکمل هایی که ممکن است خطرناک باشند

• مخمر اس تی جانز:این دارو که یک داروی رایج در مورد درمان افسردگی می باشد ، می تواند اثربخشی چندین نوع داروی ضد HIV را بیش از نصف کاهش دهد.
• مکمل های سیر. اگرچه خود سیر ممکن است به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک کند ، اما مکمل های سیر ممکن است با برخی از داروهای ضد HIV اثر متقابل داشته و توانایی آنها را کاهش دهند. بعضی مواقع خوردن سیر در غذا بی خطر می باشد.

عملکردهای ذهن و بدن

روش هایی مانند یوگا ، مدیتیشن و تای چی استرس را کاهش می دهد و همچنین فشار خون و کیفیت زندگی را بهبود می بخشد. اگرچه آنها نیاز به مطالعه بیشتر دارند ، اما اگر با اچ آی وی / ایدز زندگی می کنید این روش ها ممکن است مفید باشد.

راهکارهایی برای کنار آمدن با بیماری

تشخیص بیماری هایی که باعث تهدید زندگی فرد می شود، میتواند به فرد آسیب بزند . پیامدهای عاطفی ، اجتماعی و مالی اچ آی وی / ایدز می تواند نه تنها برای شما بلکه برای نزدیکان شما مقابله با این بیماری را سخت کند.
اما امروزه خدمات و منابع بسیاری در دسترس افراد مبتلا به HIV است. اکثر کلینیک های اچ آی وی / ایدز مددکاران اجتماعی ، مشاوران یا پرستارانی دارند که می توانند مستقیماً به شما کمک کنند یا شما را با افرادی که می توانند در تماس باشند قرار دهند.
خدماتی که ممکن است ارائه دهند می تواند شامل موارد زیر باشد:
• همراهی برای قرار ملاقات با پزشک و برگرداندن شما از آنجا
• مراقبت از کودکان در مسکن
• کمک در زمینه های شغلی و حقوقی
• مالی پشتیبانی در مواقع اضطراری

آمادگی برای ملاقات با پزشک

اگر فکر می کنید ممکن است به عفونت HIV مبتلا باشید ، با مراجعه به پزشک عمومی این کار را شروع می کنید. ممکن است شما به یک متخصص بیماریهای عفونی ارجاع داده شوید که علاوه بر این در زمینه درمان HIV / AIDS متخصص باشد.

آن چه می توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات ، پاسخ این سوالات را در نظر بگیرید و آنها را به ویزیت پزشک خود ببرید:
• فکر می کنید چگونه در معرض HIV قرار گرفتید؟
• علائم شما چیست؟
• آیا عوامل خطرزا مانند شرکت در رابطه جنسی بدون محافظت یا استفاده از داروهای داخل وریدی را دارید؟
• چه داروهای تجویزی یا مکمل هایی مصرف می کنید؟

از پزشک چه انتظاری می رود

پزشک در مورد سلامتی و سبک زندگی شما از شما سوالاتی می پرسد. پزشک شما یک معاینه کامل بدنی انجام می دهد و شما را از نظر موارد زیر بررسی می کند:
• تورم غدد لنفاوی
• ضایعات روی پوست یا دهان 
• مشکلات سیستم عصبی 
• صداهای غیرطبیعی در ریه ها 
• تورم اعضای بدن

در این بین چه کارهایی می توانید انجام دهید

اگر فکر می کنید ممکن است به عفونت HIV مبتلا باشید ، قبل از قرار ملاقات خود برای محافظت از خود و دیگران اقدام کنید. رابطه جنسی محافظت نشده نداشته باشید. اگر از داروهای تزریقی استفاده می کنید ، همیشه از یک سوزن تمیز و تازه استفاده کنید. سوزن را با دیگران به اشتراک نگذارید .