نگاه کلی
به طور کلی بیماری های مقاربتی (STDs) یا عفونت های مقاربتی (STLs) در اثر تماس جنسی انتقال می یابند. ارگانیسم هایی (باکتری ها، ویروس ها یا انگل ها) که باعث بیماری های مقاربتی می شوند، از طریق خون، مایع منی یا ترشحات واژن و سایر مایعات بدن شخصی به شخص دیگر منتقل می شوند.
بعضی اوقات، این عفونت ها به صورت غیر جنسی هم منتقل می شوند، از جمله از مادر به نوزاد در دوران بارداری یا در حین زایمان، انتقال خون یا استفاده از سرنگ مشترک.
STD همیشه علامت ایجاد نمی کند، بنابراین انتقال بیماری های مقاربتی از افرادی که کاملاً سالم به نظر می رسند و حتی از ابتلا به عفونت اطلاعی ندارند، امکان پذیر است.
علائم
بیماری های مقاربتی (STDs) یا عفونت های مقاربتی (STIs) طیف وسیعی از علائم را ایجاد می کنند و حتی ممکن است هیچ علائمی را هم به وجود نیاورند. به همین دلیل تا زمان بروز علائم و عوارض یا تشخیص ابتلای شریک جنسی به این بیماری، این بیماری مورد توجه قرار نمی گیرد. علائم نشان دهنده STI عبارتند از:
• زخم یا برجستگی در اندام تناسلی، ناحیه دهان یا رکتوم
• درد یا سوزش ادرار
• ترشح از آلت تناسلی مرد
• ترشحات غیر معمول واژن یا بوی غیرمعمول آن
• خونریزی غیر معمول واژن
• درد در هنگام رابطه جنسی
• غدد لنفاوی دردناک و متورم، به ویژه در کشاله ران، اما گاهی گره های لنفاوی دورتر هم درگیر می شوند
• درد زیر شکم
• تب
• راش (عارضه های پوستی) روی بدن، دست ها یا پاها
بسته به عامل بیماری (نوع ارگانیسم)، علائم از چند روز تا چند سال پس از مواجهه با آن بروز می کند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
در موارد زیر باید فوراً به پزشک مراجعه کرد:
• فرد از نظر جنسی فعال باشد و در معرض STI قرار گرفته باشد
• فرد علائم STI را داشته باشد
بهتر است در مواقع زیر به پزشک مراجعه کرد:
• هنگامی که فرد از نظر جنسی فعال شود یا 21 ساله شود (هرکدام که زودتر اتفاق بیفتد)
• قبل از شروع رابطه جنسی با شریک جدید
علل بیماری
بیماری های مقاربتی (STDs) یا عفونت های مقاربتی (STIs) به علل زیر ایجاد می شوند:
• باکتری ها (سوزاک، سفلیس، کلامیدیا)
• انگل (تریکومونیازیس)
• ویروس ها ( ویروس پاپیلومای انسانی، تبخال دستگاه تناسلی، HIV)
فعالیت و رابطه جنسی در انتقال بسیاری از بیماری های دیگر نیز نقش دارد، با این حال ممکن است آلودگی بدون تماس جنسی هم منتقل شود. به عنوان مثال از این دسته می توان به ویروس های هپاتیت آ، ب و ث، شیگلا و ژیاردیا اینتستینالیس اشاره کرد.
عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)
هرکسی که از نظر جنسی فعال باشد، در معرض درجاتی از خطر ابتلا به بیماری مقاربتی (STD) یا عفونت مقاربتی (STI) وجود دارد. عواملی که این خطر را افزایش می دهند عبارتند از:
• داشتن رابطه جنسی محافظت نشده. رابطه جنسی واژینال یا مقعدی توسط شریک آلوده که از کاندوم لاتکس استفاده نمی کند، به طور قابل توجهی خطر ابتلا به STI را افزایش می دهد. استفاده نادرست از کاندوم، خطر ابتلا را افزایش می دهد. رابطه جنسی دهانی خطر کمتری دارد، اما عفونت ها بدون کاندوم لاتکس منتقل می شوند.
• داشتن تماس جنسی با چندین شریک. تماس جنسی با افراد بیشتر، خطر را بیشتر می کند. این امر برای رابطه های جنسی چند شریکی و همچنین روابط متوالی تک همسری، صادق می باشد.
• داشتن سابقه STIs. داشتن یک عفونت مقاربتی باعث می شود تا عفونت مقاربتی دیگر به راحتی مهار شود.
• کسی که مجبور به انجام رابطه جنسی یا فعالیت جنسی باشد. مقابله با تجاوزبه عنف یا حمله دشوار است، اما مهم است که هرچه سریع تر به پزشک مراجعه شود تا به غربالگری، درمان و حمایت عاطفی اقدام شود.
• سوء استفاده از الکل یا داروهای غیرمجاز. سوء استفاده از مواد، عملکرد عقل را مهار کرده و فرد را به سمت رفتارهای پرخطر سوق می دهد.
• داروهای تزریقی. بسیاری از عفونت های جدی از جمله HIV، هپاتیت ب و سی توسط سرنگ منتقل می شوند.
• جوان بودن. نیمی از STI در افراد بین 15 تا 24 سال رخ می دهد.
• مردانی که برای درمان اختلال نعوظ، نسخه دارویی می خواهند. مردانی که از پزشک، خواهان تجویز داروهایی مانند سیلدنافیل، تادالافیل و واردنافیل می باشند، از نظر ابتلا به STI بیشتر در معرض خطر هستند. اگر فردی از پزشک خواهان دریافت این داروها شد، مطمئن باشد که در مورد اقدامات جنسی محافظت شده، به روز می باشد.
انتقال از مادر به نوزاد
برخی بیماری های مقاربتی مانند سوزاک، کلامیدیا، اچ آی وی و سفلیس، طی بارداری یا زایمان از مادر آلوده به فرزند منتقل می شوند. STI در نوزادان مشکلات جدی ایجاد کرده یا حتی باعث مرگ می شود. نمام زنان باردار باید از نظر این عفونت ها غربال شوند و تحت درمان قرار گیرند.
عوارض بیماری
از آنجا که بسیاری افراد در مراحل اولیه بیماری مقاربتی (STD) یا عفونت مقاربتی (STI) علائمی را تجربه نمی کنند، غربالگری STI در پیشگیری از عوارض مهم است.
عوارض احتمالی عبارتند از:
• لگن درد
• عوارض بارداری
• التهاب چشم
• آرتروز
• بیماری التهابی لگن
• ناباروری
• بیماری قلبی
• بعضی سرطان ها مانند سرطان رحم و مقعد مرتبط با HIV
پیشگیری از بروز بیماری
روش های مختلفی برای جلوگیری یا کاهش خطر ابتلا به بیماری های مقاربتی (STD) یا عفونت های مقاربتی (STI) وجود دارد.
• جلوگیری. مؤثرترین راه برای جلوگیری از بیماری های مقاربتی، پرهیز از رابطه جنسی می باشد.
• داشتن شریک سالم. روش قابل اعتماد دیگر برای جلوگیری از بیماری های مقاربتی، ماندن در رابطه ای طولانی مدت با یک شریک که در آن رابطه هردو نفر فقط با یکدیگر رابطه جنسی برقرار می کنند و هیچ یک از دو شریک زندگی، آلوده نباشند.
• صبر و آزمایش. تا زمانی که هر دو نفر از نظر STI مورد آزمایش قرار نگرفته اند، از رابطه واژینال و مقعدی با شرکای جدید خودداری کنند. رابطه دهانی خطر کمتری دارد، اما برای جلوگیری از تماس مستقیم (غشای مخاطی دهان و دستگاه تناسلی) از کاندوم لاتکس استفاده شود.
• واکسیناسیون. واکسیناسیون زودهنگام، قبل رابطه جنسی، در پیشگیری از انواع خاصی از STI مؤثر می باشد. واکسن های ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)، هپاتیت آ و ب در دسترس هستند.
مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) واکسن HPV را برای دختران و پسران 11 و 12 ساله تجویز می کنند.اگر در سن 11 و 12 سالگی واکسینه نشوند، CDC توصیه می کند دختران و زنان، همچنین پسران و مردان در 26 سالگی واکسن را دریافت کنند.
واکسن هپاتیت ب به نوزادان تزریق می شود و واکسن هپاتیت آ برای کودکان 1 ساله تجویز می شود. هردو واکسن برای افرادی که پیش از این در مقابل بیماری ها ایمن نشده اند و برای افرادی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت قرار دارند، مانند مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند و مصرف کنندگان مواد مخدر به طور وریدی، تجویز می شود.
• استفاده مداوم و صحیح از کاندوم. برای هر عمل جنسی، چه از راه دهان، چه واژن یا مقعد، از کاندوم لاتکس استفاده شود. هرگز از روان کننده های روغنی مانند ژله نفتی همراه با کاندوم لاتکس استفاده نشود.
کاندوم های ساخته شده از غشاهای طبیعی توصیه نمی شوند زیرا در جلوگیری از بیماری های مقاربتی مؤثر نیستند. گرچه کاندوم قرار گرفتن در معرض اکثر بیماری های مقاربتی را کاهش می دهد، اما محافظت کمتری نسبت به بیماری های مقاربتی شامل زخم های دستگاه تناسلی، مانند HPV یا تبخال ایجاد می کند. همچنین، روش های جلوگیری از بارداری مانند قرص های ضد بارداری خوراکی یا دستگاه داخل رحمی (IUD)، از STI محافظت نمی کنند.
• پرهیز از مصرف الکل و مواد مخدر. اگر فرد تحت تأثیر این موارد قرار گیرد، در معرض خطرهای جنسی خواهد بود.
• برقراری ارتباط. قبل از هرگونه تماس جنسی، در مورد انجام رابطه جنسی ایمن، با شریک زندگی صحبت شود تا در مورد صحیح نبودن فعالیت ها، موافقت شود.
• ختنه مردان. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد ختنه مردان خطر ابتلا به HIV از زنی را که آلوده است (انتقال دگر جنس گرایانه)، تا 60% کاهش می دهد. ختنه شدن مردان از انتقال HPV دستگاه تناسلی و تبخال تناسلی جلوگیری می کند.
• قبل از قرار گرفتن در معرض بیماری، پروفیلاکسی (PrEP)، مد نظر قرار داده شود. سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) استفاده از داروهای ترکیبی امتریسیتابین تنوفوویر دیسپروکسیل فومارات (ترنوادا) و امتریسیتابین تنوفوویرالافنامید (دسکووی) برای کاهش خطر ابتلا به ویروس HIV از طریق رابطه جنسی در افرادی که بسیار در معرض خطر هستند، تجویز می کند.
پزشک فقط در صورتی که فرد قبلاً عفونت HIV نداشته باشد، این داروها را برای پیشگیری از HIV تجویز می کند. قبل شروع استفاده از PrEP باید آزمایش HIV انجام شود و سپس پس از مصرف آن، هر سه ماه آزمایش انجام شود. پزشک همچنین قبل از تجویز ترووادا، عملکرد کلیه را ارزیابی کرده و هر شش ماه یک بار آزمایش آن را ادامه می دهد. اگر فردی مبتلا به هپاتیت ب باشد، باید قبل از شروع درمان، توسط متخصص کبد یا متخصص بیماری های عفونی معاینه شود.
این داروها باید هر روز طبق دستورالعمل تجویز شوند. اگر روزانه از ترووادا استفاده شود، بیش از 90% خطر ابتلا به HIV از طریق رابطه جنسی کاهش می یابد. استفاده از پیشگیری های اضافی مانند کاندوم، خطر را خیلی بیشتر کاهش می دهد. برای جلوگیری از سایر بیماری های مقاربتی به انجام رابطه جنسی محافظت شده ادامه داده شود.
تشخیص
آزمایش ها
اگر سابقه جنسی و علائم فعلی حاکی از آن باشد که فرد به بیماری مقاربتی (STD) یا عفونت مقاربتی (STI) مبتلا است، آزمایش ها، علت را شناسایی کرده و عفونت های چندگانه را تشخیص می دهد.
• آزمایش خون. آزمایش خون تشخیص HIV یا مراحل آخر سیفلیس را انجام می دهد.
• نمونه ادرار. برخی STIها با نمونه ادرار قابل تأیید هستند.
• نمونه مایع. اگر زخم های دستگاه تناسلی باز باشند، پزشک مایعات و نمونه هایی از زخم ها را برای تشخیص نوع عفونت آزمایش می کند.
غربالگری
آزمایش بیماری در کسی که علائمی ندارد، غربالگری نامیده می شود. بیشتر اوقات، غربالگری STI بخشی معمول از مراقبت های بهداشتی نیست، اما موارد استثنایی وجود دارند:
• همه افراد. آزمایش غربالگری STI که برای همه افراد 13 تا 64 ساله تجویز می شود، شامل آزمایش خون یا بزاق برای تشخیص ویروس نقص ایمنی انسانی که باعث ایدز می شود (HIV)، می باشد. به افراد در معرض خطر، توصیه می شود هر ساله آزمایش HIV انجام دهند.
• همه متولدین سال های 1945 (1324) تا 1965 (1344). شیوع هپاتیت سی در افراد متولد سال های 1324 تا 1344 زیاد است. از آنجا که این بیماری غالباً هیچ علائمی ندارد تا زمانی که پیشروی کند، متخصصان توصیه می کنند همه افراد در آن گروه سنی از نظر هپاتیت سی مورد غربالگری قرار گیرند.
• خانم های باردار. تمام زنان باردار به طور کلی در اولین ویزیت قبل از زایمان از نظر HIV، هپاتیت ب، کلامیدیا و سیفلیس غربال می شوند. آزمایش های غربالگری سوزاک و هپاتیت سی حداقل در زنان باردار در معرض خطر ابتلا به عفونت ها، حداقل یک بار در دوران بارداری تجویز می شود.
• زنان 21 ساله و بالاتر. آزمایش پاپ اسمیر برای تشخیص ناهنجاری های دهانه رحم، از جمله التهاب، تغییرات پیش سرطانی و سرطان، که اغلب توسط سویه های خاصی از ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد می شود، انجام می شود. متخصصان توصیه می کنند که زنان از 21 سالگی هر سه سال یک بار آزمایش پاپ اسمیر انجام دهند. بعد از 30 سالگی، متخصصان توصیه می کنند که هر پنج سال یک بار آزمایش HPV DNA و آزمایش پاپ اسمیر انجام شود. آزمایش پاپ اسمیر هر سه سال نیز قابل قبول است.
• زنان زیر 25 سال که از نظر جنسی فعال هستند. متخصصان توصیه می کنند که تمام زنان فعال جنسی زیر 25سال از نظر عفونت کلامیدیا آزمایش شوند. آزمایش کلامیدیا توسط نمونه ادرار یا مایع واژن انجام می شود که فرد می تواند خودش نمونه را تهیه کند.
برخی متخصصان توصیه می کنند آزمایش کلامیدیا، سه ماه پس از اینکه نتیجه آزمایش مثبت شد و فرد تحت درمان قرار گرفت، تکرار شود. عفونت مجدد توسط شریک درمان نشده یا تحت درمان، معمول است؛ بنابراین برای تأیید بهبودی عفونت به آزمایش دوم نیاز می باشد. کلامیدیا را می توان چندین بار مورد آزمایش قرار داد، بنابراین اگر فرد با شریک جدید رابطه برقرار کرد، آزمایش را دوباره امتحان کند.
غربالگری سوزاک برای زنان فعال جنسی زیر 25 سال نیز توصیه می شود.
• مردانی که با مردان رابطه جنسی برقرار می کنند. در مقایسه با سایر گروه ها، این گروه بیشتر در معرض ابتلا به بیماری های مقاربتی قرار دارند. بسیاری از گروه های بهداشت عمومی، غربالگری STI سالانه یا مکرر را برای این مردان تجویز می کنند. آزمایش های منظم برای HIV، سیفلیس، کلامیدیا و سوزاک از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند. ارزیابی هپاتیت ب نیز تجویز می شود.
• افراد مبتلا به HIV. اگر فرد به HIV مبتلا باشد، خطر ابتلا به سایر بیماری های مقاربتی به طرز چشمگیری افزایش می یابد. متخصصان پس از تشخیص HIV، آزمایش فوری را برای تشخیص بیماری سیفلیس، سوزاک، کلامیدیا و تبخال، تجویز می کنند. آنها همچنین توصیه می کنند که افراد مبتلا به HIV از نظر هپاتیت سی مورد غربالگری قرار گیرند.
زنان مبتلا به HIV به سرطان تهاجمی دهانه رحم مبتلا می شوند، بنابراین متخصصان توصیه می کنند پس از تشخیص HIV، در طول یک سال، آزمایش پاپ اسمیر را انجام دهند و شش ماه بعد آن، دوباره آزمایش را تکرار کنند.
• افرادی که شریک جدیدی دارند. قبل برقراری رابطه واژینال یا مقعدی با شرکای جدید، هردو نفر باید از نظر STI مورد آزمایش قرار گیرند. با این حال، آزمایش معمول برای تبخال دستگاه تناسلی توصیه نمی شود مگر این که علائمی وجود داشته باشد.
همچنین ممکن است فرد به STI آلوده شود اما نتیجه آزمایش منفی باشد، خصوصاً اگر اخیراً آلوده شده باشد.
درمان
درمان بیماری های مقاربتی (STDs) یا عفونت های مقاربتی (STIs) ناشی از باکتری، به طور کلی آسان تر است. عفونت های ویروسی قابل کنترل هستند اما همیشه برطرف نمی شوند. اگر فرد، باردار و مبتلا به STI باشد، بلافاصله درمان از ابتلای کودک به بیماری جلوگیری می کند یا خطر آن را کاهش می دهد.
درمان STIs بسته به عفونت شامل یکی از موارد زیر است:
• آنتی بیوتیک ها. آنتی بیوتیک ها، اغلب در یک وعده، بسیاری از عفونت های باکتریایی و انگلی منتقله از راه جنسی، از جمله سوزاک، سیفلیس، کلامیدیا و تریکومونیازیس را درمان می کنند. به طور معمول، فرد به طور همزمان به درمان سوزاک و کلامیدیا باید بپردازد، زیرا این دو با هم شباهت ظاهری دارند.
پس از یک بار استفاده از آنتی بیوتیک، باید این کار تکرار شود. اگر آنتی بیوتیک طبق دستورالعمل مصرف نشود، پزشک درمان کوتاه و ساده تری را تجویز می کند.
علاوه بر این، پرهیز از رابطه جنسی تا هفت روز پس از اتمام درمان آنتی بیوتیک و بهبود هرگونه زخم، مهم است. متخصصان همچنین پیشنهاد می کنند زنان در مدت سه ماه، دوباره آزمایش شوند، زیرا احتمال عفونت مجدد زیاد است.
• داروهای ضد ویروسی. در صورت ابتلا به تبخال (هرپس) یا HIV، داروی ضد ویروسی تجویز می شود. اگر داروی ضد ویروسی روزانه مصرف شود، احتمال بازگشت دوباره آن کمتر خواهد بود. با این حال فرد هنوز هم می تواند به همسرش تبخال را انتقال دهد.
داروهای ضد ویروسی عفونت HIV را برای سال های طولانی کنترل می کنند. اما هنوز هم ویروس حمل می شود و می تواند منتقل شود، هرچند خطر کمتری باشد.
هرچه درمان زودتر شروع شود، مؤثرتر هم خواهد بود. اگر داروها دقیقاً طبق دستورالعمل مصرف شوند، تعداد ویروس ها به اندازه ای کم می شوند که به سختی قابل تشخیص هستند.
فرد مبتلا به STI، باید از پزشک در مورد زمان آزمایش مجدد پس از درمان، بپرسد. آزمایش مجدد، نشان می دهد که درمان مؤثر بوده و فرد مجدداً آلوده شده است یا خیر.
اطلاع به شریک جنسی و درمان پیشگیرانه
اگر آزمایش ها نشان داد که فرد مبتلا به STI می باشد، شرکای جنسی او از جمله شریک زندگی فعلی و سایر شرکا، که طی سه ماه تا یک سال گذشته با او رابطه داشته اند، باید مطلع شوند تا به انجام آزمایش اقدام کنند. اگر آنها آلوده باشند، باید به درمان بپردازند.
راهکارهایی برای کنار آمدن با بیماری
فهمیدن این که فرد مبتلا به بیماری مقاربتی می باشد، آسیب زا است. فرد اگر احساس کند که به او خیانت شده است یا خودش، دیگران را آلوده کرده است شرمنده و عصبانی می شود. در بدترین حالت،حتی با بهترین مراقبت های ممکن، STI باعث بیماری مزمن و مرگ می شود.
این راهکارها کمک می کند تا شخص با بیماری کنار بیاید:
• توقف در مقصر دانستن. تصور نشود که شریک زندگی خیانت کرده است.ممکن است یک یا هردو نفر توسط شریک قبلی در زندگی آلوده شده باشند.
• صادق بودن با کارکنان مراقبت های بهداشتی. وظیفه آنها قضاوت بیمار نیست، بلکه ارائه راهکارهای درمانی و جلوگیری از شیوع بیماری های مقاربتی است. هرچزی که به آنها گفته شود، به طور محرمانه باقی می ماند.
• تماس با بخش بهداشت محلی. اگرچه ممکن است کارمندان بودجه لازم برای ارائه هر خدماتی را نداشته باشند، اما بخش های محلی بهداشت برنامه هایی برای STI دارند که آزمایش محرمانه، درمان و خدماتی برای شریک بیمار را ارائه می دهند.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
اکثر مردم در به اشتراک گذاشتن جزئیات تجربیات جنسی، احساس راحتی نمی کنند، اما مطب پزشک مکانی است که باید اطلاعاتی بیان شود تا شخص از مراقبت های مناسب برخوردار شود.
آن چه می توانید انجام دهید
• آگاه بودن از هرگونه محدودیت، قبل از مراجعه. هنگام تعیین وقت در مورد کارهایی که لازم است انجام شود، سوال شود.
• نوشتن علائمی که تجربه شده اند، حتی اگر به نظر با بیماری ارتباطی ندارند.
• تهیه لیستی از تمام داروها، ویتامین ها مکمل های مصرفی.
• سوال هایی که فرد می خواهد از پزشک بپرسد.
برخی سوالات اساسی که باید از پزشک پرسیده شوند شامل موارد زیر می باشند:
• نام علمی عفونت هایی که بدن را درگیر کرده اند چیست؟
• این عفونت ها دقیقاً چگونه انتقال می یابند؟
• آیا این بیماری از بچه دار شدن جلوگیری می کند؟
• در صورت بارداری، این بیماری به کودک منتقل خواهد شد؟
• آیا می توان دوباره به این بیماری مبتلا شد؟
• آیا این بیماری می تواند از فردی که فقط یک بار با او رابطه جنسی برقرار شده است، منتقل شده باشد؟
• آیا این بیماری می تواند به شخصی که فقط یک بار رابطه جنسی با او انجام شده است، منتقل شود؟
• چه مدت است که بیماری به وجود آمده است؟
• در صورت وجود سایر بیماری ها، چگونه آنها با هم به بهترین وجه مدیریت شوند؟
• آیا حین معالجه نباید رابطه جنسی انجام شود؟
• آیا شریک زندگی هم برای معالجه باید به پزشک مراجعه کند؟
از پزشک چه انتظاری می رود
ارائه گزارش کامل از علائم و سابقه جنسی، به پزشک کمک می کند تا نحوه مراقبت، به بهترین وجه توسط فرد انجام شود. در اینجا برخی مواردی که پزشک ممکن است بپرسد وجود دارد:
• چه علائمی باعث تصمیم برای مراجعه به پزشک شد؟ چه مدت این علائم وجود داشته اند؟
• آیا فرد از نظر جنسی با مردان، زنان یا هردو، رابطه دارد؟
• آیا در حال حاضر یک شریک جنسی یا بیشتر ازآن وجود دارد؟
• چه مدت با شریک زندگی یا شرکای فعلی رابطه جنسی وجود داشته است؟
• آیا تا به حال تزریق دارو انجام شده است؟
• آیا تا به حال با شخصی که دارو تزریق کرده است، رابطه جنسی برقرار شده است؟
• برای محافظت در برابر بیماری های مقاربتی چه اقدامی انجام شده است؟
• برای جلوگیری از بارداری چه کاری انجام شده است؟
• آیا پزشک یا پرستار با شما تا به حال در مورد ابتلا به کلامیدیا، تبخال، سوزاک، سیفلیس یا HIV صحبت کرده اند؟
• آیا تاکنون برای ترشحات دستگاه تناسلی، زخم های دستگاه تناسلی، ادرار دردناک یا عفونت اندام های جنسی تحت درمان قرار گرفته اید؟
• در سال گذشته چند شریک جنسی داشته اید؟ در دو ماه گذشته چطور؟
• آخرین برخورد جنسی چه زمانی بوده است؟
در این بین چه کارهایی می توان انجام داد
اگر فکر می کنید به STI مبتلا هستید، بهتر است تا زمانی که با پزشک صحبت نکرده اید، فعالیت جنسی نداشته باشید. اگر قبل از مراجعه به پزشک، رابطه جنسی دارید، حتماً با استفاده از کاندوم رابطه جنسی محافظت شده ای داشته باشید.