نگاه کلی
بیماری کرون یک بیماری التهاب روده (IBD) می باشد. که منجر به التهاب دستگاه گوارش ، دل درد ،اسهال شدید،خستگی،کاهش وزن و سوءتغذیه می شود.التهاب ناشی از بیماری کرون می تواند نواحی مختلفی از دستگاه گوارش را در افراد درگیر کند.
التهاب ناشی از بیماری کرون اغلب در اعماق لایه های بافت آسیب دیده روده گسترش می یابد. بیماری کرون می تواند دردناک و ناتوان کننده باشد و گاهی ممکن است منجر به عوارضی شود که برای شرایط عادی زندگی تهدید کننده باشد.
گرچه هیچ درمان قطعی ای برای این بیماری وجود ندارد.اما بسیاری از علائم و نشانه های این بیماری با تراپی قابل درمان است.
علائم
بیماری کرون در بعضی از افراد تنها بر قسمت آخر روده کوچک (ایلئوم)اثر می گذارد.در بعضی افراد قسمتی از کولون (بخشی از روده بزرگ) تحت تاثیر قرار می گیرد.
شدت علائم و نشانه های این بیماری می تواند از کم تا زیاد متفاوت باشد.این علائم معمولا به آرامی تشدید می شوند اما ممکن است گاهی به صورت ناگهانی به وجود بیایند.همچنین ممکن است برای مدتی هیچ علائمی در افراد مشاهده نشود.(دوره بهبودی بیماری)
علائم و نشانه های بیماری در زمانی که فعال است عبارتند از:
- اسهال
- تب
- خستگی
- درد و گرفتگی شکم
- خون در مدفوع
- زخم های دهان
- کاهش اشتها و کاهش وزن
- درد یا تخلیه در نزدیکی یا اطراف مقعد ناشی از التهاب یک سوراخ داخل پوست (فیستول)
سایر علائم و نشانه ها شامل :
افراد مبتلا به بیماری کرون شدید ممکن است موارد زیر را تجربه کنند:
- التهابات پوست ، چشم و مفاصل
- التهاب کبد یا مجاری صفراوی
- تأخیر در رشد یا رشد جنسی ، در کودکان
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر به صورت مداوم دچار تغییراتی در عادت دفع مدفوع می شوید و یا دچار یکی از علائم زیر هستید ، به پزشک مراجعه کنید.
- درد شکم
- خون در مدفوع
- اسهالی که با داروهای بدون نسخه درمان نمی شود.
- تبی که دلیل مشخصی ندارد و طی یک الی دو روز درمان نشده است.
- کاهش وزن بی دلیل
علل بیماری
علت اصلی بیماری کرون همچنان نامشخص است.در گذشته رژیم غذایی و استرس از دلایل مشکوک ایجاد بیماری به شمار می رفتند.اما اکنون پزشکان دریافتند که این عوامل میتوانند منجر به تشدید این بیماری شوند اما دلیل ایجاد آن نیستند.
برخی از علائم مانند وراثت یا عدم عملکرد درست سیستم ایمنی در افزایش و گسترش بیماری نقش دارند.
سیستم ایمنی.در برخی مواقع ویروس یا باکتری می تواند منجر به ابتلای فرد به بیماری کرون شود.هنگامی که سیستم ایمنی بدن در برابر یک میکروارگانیسم مقاومت می کند ممکن است یک واکنش غیر طبیعی بدن باعث حمله سیستم ایمنی به دستگاه گوارش شود.
وراثت.این بیماری بیشتر در افرادی مشاهده می شود که یکی از اعضای خانواده به آن مبتلا می باشند.بنابراین ژن ها در ابتلای فرد به بیماری تاثیر گذار اند.با این حال بیشتر افراد مبتلا به کرون دارای سابقه خانوادگی این بیماری نمی باشند.
عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)
عوامل خطرساز بیماری کرون عبارتند از :
سن.افراد در هر سنی ممکن است مبتلا به بیماری کرون شوند.اما معمولا جوانان بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند.بیشتر افراد مبتلا به این بیماری کمتر از 30 سال سن دارند.
نژاد. گرچه بیماری کرون می تواند بر هر گروه قومی تأثیر بگذارد ،اما سفیدپوستان از جمله مردم یهودی تبار اروپای شرقی (اشکنازی) بیشتر از هر گروه قومی در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند، با این حال ، شیوع بیماری کرون در میان سیاه پوستان ساکن آمریکای شمالی و انگلستان در حال افزایش است.
سابقه خانوادگی.افراد دارای خواهر یا برادر ، پدر یا مادر و فرزند دارای این بیماری بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری قرار دارند.از هر 5 نفر مبتلا به کرون 1 نفر دارای سابقه خانوادگی است.
سیگار کشیدن. سیگار کشیدن یکی از مهمترین عوامل قابل کنترل رشد این بیماری می باشد.سیگار کشیدن شدت بیماری و احتمال نیاز به جراحی را افزایش می دهد.
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی. این موارد شامل ایبوپروفن (Advil ، Motrin IB ، دیگران) ، ناپروکسن سدیم (Aleve) ، دیکلوفناک سدیم (Voltaren) و سایر موارد است. گرچه این موارد بیماری کرون ایجاد نمی کنند ، اما می توانند منجر به التهاب روده و تشدید بیماری کرون شوند.
مکانی که زندگی می کنید. اگر در یک منطقه شهری یا در یک کشور صنعتی زندگی می کنید ، احتمال ابتلا به بیماری کرون بیشتر می باشد. بنابراین عوامل محیطی ، از جمله رژیم غذایی حاوی چربی یا غذاهای تصفیه شده ، ممکن است در بیماری کرون نقش داشته باشند.
عوارض بیماری
بیماری کرون ممکن است عوارض زیر را به دنبال داشته باشد:
انسداد روده. این بیماری می تواند بر ضخامت دیوراه روده تاثیر بگذارد.با گذشت زمان روده ممکن است باریک یا زخم و منجر به مسدود شدن جریان محتوای گوارشی شود.و نیاز به جراحی برای بریدن قسمت بیمار روده باشد.
زخم ها.التهاب مزمن می تواند منجر به زخم باز (زخم) در هر نقطه از دستگاه گوارش ، از جمله دهان ، مقعد و در ناحیه تناسلی (پرینه) شود.
فیستول. گاهی اوقات زخم ها می توانند به طور کامل در دیواره روده گسترش یافته و فیستول ایجاد کنند - یک ارتباط غیر طبیعی بین اعضای مختلف بدن. فیستول می تواند بین روده و پوست یا بین روده و اندام دیگری ایجاد شود. فیستول نزدیک یا اطراف ناحیه مقعد (پری آنال) شایع ترین نوع است.
هنگامی که فیستول در شکم ایجاد می شود ، غذا می تواند مناطقی از روده را که برای جذب موادغذایی لازم است دور بزند.فیستول ممکن است بین حلقه های روده ، به مثانه ، واژن یا خارج از پوست ایجاد شود و باعث تخلیه مداوم محتوای روده به پوست شود.در بعضی موارد ، فیستول ممکن است آلوده شده و به شکل آبسه درآید که در صورت عدم درمان می تواند خطرناک باشد.
شکاف مقعدی. یک پارگی کوچک در بافت روی مقعد یا در پوست اطراف مقعد می باشد.که ممکن است منجر به عفونت شود. این عارضه اغلب با دفع مدفوع دردناک همراه است و ممکن است منجر به فیستول پرینه شود.
سوء تغذیه. اسهال ، دل درد و گرفتگی ممکن است غذا خوردن را برای فرد یا جذب مواد مغذی کافی برای روده را برای تغذیه بدن ، دشوار کند. همچنین این بیماری میتواند منجر به کم خونی ناشی از کمبود آهن یا ویتامین B-12 شود .
سرطان روده بزرگ. بیماری کرون بر روده بزرگ تأثیر می گذارد و خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش می دهد. دستورالعملهای عمومی برای غربالگری سرطان روده بزرگ برای افراد فاقد بیماری کرون ، شامل شروع کولونوسکوپی هر 10 سال یکبار از پنجاه سالگی می باشد.با پزشک خود در رابطه با لزوم انجام زودتر یا بیشتر این آزمایش مشورت کنید.
سایر مشکلات پزشکی. بیماری کرون می تواند منجر به ایجاد اختلال در سایر قسمت های بدن شود. از جمله این اختلالات می توان به کم خونی ، اختلالات پوستی ، پوکی استخوان ، آرتروز و بیماری کیسه صفرا یا کبد اشاره کرد.
خطرات مصرف دارو. برخی از داروهای بیماری کرون که عملکرد آنها شامل تضعیف سیستم ایمنی بدن می باشد، ارتباط کمی با ابتلا به سرطان هایی مانند لنفوم و سرطان های پوست دارند. آنها همچنین خطر ابتلا به عفونت را افزایش می دهند.
مصرف کورتیکواستروئیدها می تواند با خطر پوکی استخوان ، شکستگی استخوان ، آب مروارید ، گلوکوم ، دیابت و فشار خون بالا همراه باشد. برای اطلاعات بیشتر با پزشک خود مشورت کنید.
تشخیص
پزشک پس از رد سایر علل احتمالی علائم و نشانه های فرد، بیماری کرون را تشخیص می دهد. هیچ آزمایشی برای تشخیص قطعی بیماری کرون وجود ندارد.
پزشک برای تأیید تشخیص بیماری احتمالاً از آزمایشات مختلفی استفاده خواهد کرد ، از جمله:
آزمایش خون
- آزمایشات مربوط به کم خونی یا عفونت. پزشک ممکن است از آزمایش خون برای بررسی کم خونی - وضعیتی که تعداد سلول های قرمز خون برای حمل اکسیژن به بافت ها کافی نمی باشد - یا بررسی علائم عفونت ، استفاده کند. در حال حاضر متخصصان آزمایش آنتی بادی یا ژنتیک را برای تشخیص بیماری کرون توصیه نمی کنند.
- آزمایش خون مخفی در مدفوع. ممکن است نیاز به یک نمونه مدفوع برای آزمایش خون مخفی در مدفوع باشد.
روش ها
- کولونوسکوپی. پزشک با استفاده از یک لوله نازک ، انعطاف پذیر و روشن همراه با یک دوربین متصل ، کل روده بزرگ و انتهای ایلئوم (ایلئوم انتهایی) را مشاهده می کند. پزشک همچنین می تواند ، در طی این روش نمونه های کوچکی از بافت را برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی جدا کند (بیوپسی) ،که ممکن است به تایید تشخیص کمک کند. وجود خوشه های سلول های التهابی (گرانولوم ها)، به تأیید تشخیص کرون کمک می کند.
- توموگرافی کامپیوتری (CT). ممکن است پزشک سی تی اسکن را توصیه کند- یک تکنیک ویژه اشعه ایکس که جزئیات بیشتری نسبت به پرتوی ایکس استاندارد ارائه می دهد. این آزمایش کل روده و همچنین بافتهای خارج روده را بررسی می کند. CT enterography سی تی اسکن ویژه ای است که تصاویر بهتری از روده کوچک فراهم می کند. این آزمایش در بسیاری از مراکز درمانی جایگزین اشعه ایکس باریم شده است.
- تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI). اسکنر MRI از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیق از اندام ها و بافت ها استفاده می کند. MRI به خصوص برای ارزیابی فیستول اطراف ناحیه مقعد (MRI لگن) یا روده کوچک (انتروگرافی MR) مفید می باشد.
- آندوسکوپی کپسول. برای این آزمایش ، شما یک کپسول حاوی دوربین را قورت می دهید. دوربین تصاویر روده کوچک شما را به ضبط کننده ای که روی کمربند خود می بندید منتقل می کند. سپس تصاویر بر روی کامپیوتر بارگیری شده ، در مانیتور نمایش داده می شوند و علائم بیماری کرون بررسی می شود. دوربین بدون درد همراه با مدفوع از بدن خارج می شود. ممکن است هنوز برای تایید تشخیص بیماری کرون به آندوسکوپی با نمونه برداری نیاز باشد.
- انتروسکوپی با کمک بالون.برای این آزمایش از یک اسکوپ متصل به overtube استفاده می شود. که پزشک را قادر می سازد تا بخش های عقب تر روده کوچک را که در آندوسکوپ های استاندارد قابل مشاهده نمی باشند، بررسی کند. این روش زمانی بکار گرفته می شود که آندوسکوپی کپسول ، یک ناهنجاری را نشان می دهد ، اما همچنان تشخیص قطعی نمی باشد.
درمان
هیچ درمان قطعی ای برای بیماری کرون وجود ندارد.همچنین هیچ یک از اقدامات درمانی بر همه افراد تاثیر نمی گذارد.هدف اقدامات درمانی کاهش التهاباتی می باشد که منجر به تشدید علائم و نشانه های بیماری می شوند. . همچنین با کاهش عوارض ،پیش آگهی بیماری را در طولانی مدت بهبود می بخشد.در بهترین حالت ، اقدامات درمانی نه تنها به تسکین علائم بلکه به بهبودی طولانی مدت منجر می شوند.
داروهای ضدالتهاب
معمولاً داروهای ضدالتهاب اولین گام درمان بیماری التهاب روده می باشند.که شامل :
کورتیکواستروئیدها. کورتیکواستروئیدهایی مانند پردنیزون و بودزوناید (Entocort EC) می توانند به کاهش التهاب کمک کنند ، اما این دارو برای همه مبتلایان به بیماری کرون مفید نمی باشد. پزشکان معمولاً فقط در صورت عدم پاسخ بدن به سایر روش های درمانی از آنها استفاده می کنند.
ممکن است از کورتیکواستروئیدها برای بهبود علائم کوتاه مدت (سه تا چهار ماه) و القا بهبودی استفاده شود. همچنین ممکن است از کورتیکواستروئیدها همراه با داروهای سرکوبگر سیستم ایمنی بدن استفاده شود.
5 آمینو سالیسیلات خوراکی. این داروها شامل سولفاسالازین (آزولفیدین) می باشند که حاوی سولفا و مزالامین(Asacol HD ، Delzicol و غیره) هستند. در گذشته از 5-آمینو سالیسیلات خوراکی به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گرفته است اما امروزه به طور کلی از مزایای محدودی برخوردار می باشد.
داروهای سرکوبگر سیستم ایمنی
این داروها همچنین باعث کاهش التهاب می شوند اما سیستم ایمنی را هدف قرار داده و باعث سرکوب آن و تولید برخی مواد التهاب زا می شوند.ترکیب بعضی از این داروها در بعضی افراد بهتر پاسخ می دهد.داروهای سرکوبگر سیستم ایمنی عبارتند از :
آزاتیوپرین (آزاسان ، ایموران) و مرکاپتوپورین (پورینتول ، پوریکسان). این داروها متداول ترین داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی برای درمان بیماری التهاب روده هستند. مصرف آنها مستلزم پیگیری دقیق پزشک و آزمایش منظم خون برای بررسی عوارض جانبی مانند کاهش مقاومت بدن در برابر عفونت و التهاب کبد است. همچنین ممکن است این داروها باعث حالت تهوع و استفراغ شوند.
اینفلیکسیماب (رمیکاد) ، آدالیمومب (هومیرا) و سرتولیزوماب پگول (سیمزیا). این داروها که مهارکننده های TNF یا بیولوژیک نامیده می شوند ، با خنثی سازی پروتئینی از سیستم ایمنی بدن معروف به عامل نکروز تومور (TNF) کار می کنند.
متوترکسات (Trexall). گاهی اوقات از این دارو برای افراد مبتلا به بیماری کرون که تا به حال پاسخ خوبی به سایر داروها نداده اند ، استفاده می شود. فرد مصرف کننده برای کنترل عوارض جانبی باید تحت نظر مستقیم پزشک قرار بگیرد.
ناتالیزوماب (تیسابری) و ودولیزوماب (Entyvio) این داروها با جلوگیری از اتصال بعضی از مولکولهای سلول ایمنی ، اینتگرینها ، به سلولهای دیگر در پوشش روده کار می کنند. از آنجا که ناتالیزوماب با خطر نادر اما جدی ابتلا به لکوآنسفالوپاتی چند کانونی پیشرونده ( یک بیماری مغزی که معمولاً منجر به مرگ یا از کارافتادگی شدید می شود) همراه است .برای استفاده از آن باید از یک برنامه محدود استفاده کنید.
اخیراً مصرف ودولیزوماب برای بهبود بیماری کرون تأیید شده است. عملکرد این دارو مانند ناتالیزوماب می باشد اما به نظر می رسد خطر ابتلا به بیماری مغز، فرد مصرف کننده را تهدید نمی کند.
اوستکینوماب (استلارا). این دارو برای درمان پسوریازیس استفاده می شود.همچنین مطالعات نشان داده است که این دارو در درمان بیماری کرون نیز مفید می باشد و در صورت عدم موفقیت سایر درمان های پزشکی ممکن است مورد استفاده قرار گیرد.
آنتی بیوتیک ها
آنتی بیوتیک ها می توانند میزان چرک موجود در آبسه ها را کاهش داده و گاهی باعث بهبود فیستول و آبسه ها در افراد مبتلا به کرون شوند. همچنین برخی از محققان معتقدند که ممکن است آنتی بیوتیک ها به کاهش باکتری های مضر روده که در فعال شدن سیستم ایمنی روده و ایجاد التهاب نقش دارند کمک کنند. آنتی بیوتیک هایی مانند سیپروفلوکساسین (سیپرو) و مترونیدازول (Flagyl) اغلب تجویز می شوند .
داروهای دیگر
برخی داروها با کاهش علائم و نشانه های بیماری به کنترل التهاب کمک می کنند.با این حال از مصرف داروی بدون نسخه بدون مشورت با پزشک خودداری کنید.براساس میزان شدت بیماری ،پزشک یک یا تعدادی از این دارو ها را توصیه می کند:
ضد اسهال. یک مکمل فیبری ، مانند پودر پسیلیوم (Metamucil) یا متیل سلولز (Citrucel) ، می تواند با افزایش زیاد مدفوع ، باعث بهبود اسهال خفیف تا متوسط شود. ممکن است برای اسهال شدیدتر ، از لوپرامید (Imodium A-D) استفاده شود.
مسکن ها. ممکن است پزشک برای تسکین درد های خفیف ، استامینوفن (تایلنول و غیره) را توصیه کند - اما از توصیه سایر داروهای مسکن ، مانند ایبوپروفن (ادویل ، Motrin IB و غیره) و ناپروکسن سدیم (Aleve) خودداری می نماید. این داروها میتوانند منجر به تشدید علائم و همچنین بدتر شدن بیماری شوند.
مکمل های آهن. در صورت خونریزی مزمن روده ، ممکن است فرد دچار کم خونی ناشی از فقر آهن شود و نیاز به مصرف مکمل های آهن داشته باشد.
آمپول های ویتامین B-12. این بیماری می تواند باعث کمبود ویتامین B-12 شود.این ویتامین به جلوگیری از کم خونی کمک می کند ، رشد و نمو طبیعی را تقویت می کند و برای عملکرد مناسب اعصاب ضروری می باشد.
مکمل های کلسیم و ویتامین D. بیماری کرون و مصرف استروئیدها برای درمان می توانند خطر ابتلا به پوکی استخوان را افزایش دهند ، بنابراین ممکن است نیاز به مصرف یک مکمل کلسیم به همراه ویتامین D باشد.
تغذیه درمانی
ممکن است پزشک یک رژیم غذایی خاص که از طریق لوله تغذیه (تغذیه روده ای) یا تزریق وریدی مواد مغذی (تغذیه پارانتال) را برای درمان بیماری کرون توصیه کند. این روش می تواند به بهبود تغذیه کلی فرد کمک کند و به روده اجازه استراحت دهد. استراحت روده می تواند التهاب را در کوتاه مدت کاهش دهد.
ممکن است پزشک از تغذیه درمانی برای مدت کوتاهی استفاده کند و آن را با داروهایی مانند داروهای سرکوب کننده ی سیستم ایمنی ترکیب کند. از تغذیه روده ای و پارانتال معمولاً برای بهبود وضع کلی افراد قبل از جراحی یا هنگام عدم توانایی که داروها در کنترل علائم استفاده می شود.
در صورت داشتن روده باریک (تنگ) پزشک رژیم غذایی با فیبر کم را برای کاهش خطر انسداد روده توصیه می کند. یک رژیم غذایی کم فیبر برای کاهش اندازه و تعداد مدفوع طراحی شده است.
جراحی
ممکن است پزشک در صورت عدم تسکین علائم و نشانه ها با تغییر رژیم غذایی و سبک زندگی ، دارو درمانی یا سایر روش های درمانی ، جراحی را توصیه کند. تقریباً نیمی از مبتلایان به بیماری کرون حداقل به یک عمل جراحی نیاز دارند. با این حال ، جراحی بیماری کرون را درمان نمی کند.
جراح در حین جراحی ، بخش آسیب دیده دستگاه گوارش را برداشته و سپس بخشهای سالم را دوباره وصل می کند. همچنین ممکن است برای بستن فیستول و تخلیه آبسه از جراحی استفاده شود.
مزایای جراحی برای بیماری کرون معمولاً موقتی است. این بیماری اغلب در نزدیکی بافت متصل شده عود می کند. بهترین روش برای تسکین علائم این بیماری ، پیگیری جراحی با دارو برای به حداقل رساندن احتمال عود و برگشت بیماری است.
سبک زندگی و روش های خانگی
گاهی ممکن است فرد در حین مواجهه با بیماری کرون احساس ناتوانی کند. اما تغییر در رژیم غذایی و سبک زندگی ممکن است به کنترل علائم و طولانی شدن زمان بین هر بار عود بیماری کمک کند
رژیم غذایی
هیچ مدرک محکمی مبنی بر ارتباط بین رژیم غذایی و ایجاد بیماری التهابی روده وجود ندارد. اما برخی از غذاها و نوشیدنی ها می توانند علائم و نشانه های بیماری را به خصوص در هنگام عود بیماری تشدید کنند .
هر آنچه می خورید و همچنین احساستان پس از صرف غذا را یادداشت کنید. اگر متوجه شدید برخی از غذاها باعث تشدید علائم شما می شوند ، می توانید از مصرف آنها خودداری کنید. موارد زیر پیشنهادهایی می باشد که می تواند به شما کمک کند:
محصولات لبنی را محدود کنید. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری التهابی روده دریافتند که مشکلاتی مانند اسهال ، درد و گاز شکم با محدود کردن یا عدم مصرف محصولات لبنی بهبود می یابد. ممکن است فرد تحمل لاکتوز را نداشته باشد - یعنی بدن نمی تواند قند شیر (لاکتوز) را هضم کند. استفاده از یک محصول آنزیمی مانند Lactaid در این مواقع میتواند کمک کننده باشد.
غذاهای کم چرب مصرف کنید. ممکن است فرد در صورت ابتلا به بیماری کرون در روده کوچک ، قادر به هضم یا جذب طبیعی چربی نباشد. چربی از روده عبور کرده و اسهال را بدتر می کند. سعی کنید از مصرف کره ، مارگارین ، سس خامه ای و غذاهای سرخ شده خودداری کنید.
اگر فیبر باعث ایجاد مشکل می شود ، مصرف غذاهای سرشار از فیبر را محدود کنید. ممکن است علائم بیماری التهابی روده با مصرف غذاهای پر فیبر ، مانند میوه ها و سبزیجات تازه و غلات سبوس دار ، تشدید شود. اگر میوه ها و سبزیجات خام باعث ایجاد مشکل می شوند ، می توانید آنها را بخارپز کنید ، یا به آرامی بپزید.
به طور کلی ، ممکن است مصرف غذاهای حاوی خانواده کلم ، از جمله کلم بروکلی و گل کلم ، آجیل ، دانه ها ، ذرت و ذرت بو داده باعث ایجاد مشکلات بیشتری شوند. اگر باریک شدن روده (تنگی) داشته باشید ممکن است به شما گفته شود که فیبر را محدود کنید یا رژیم غذایی باقیمانده کم داشته باشید.
از مصرف غذاهایی که باعث ایجاد مشکل می شوند خودداری کنید. مصرف غذاهای پرادویه ، الکل و کافئین ممکن است علائم و نشانه های بیماری را بدتر کند.
سایر اقدامات مربوط به رژیم غذایی
وعده های غذایی را در حجم کم بخورید. ممکن است احساس بهتری از خوردن پنج یا شش وعده غذایی کوچک در روز به جای دو یا سه وعده غذایی بزرگتر داشته باشید.
زیاد مایعات بنوشید. سعی کنید روزانه مایعات زیادی بنوشید. آب بهترین گزینه است. الکل و نوشیدنی های حاوی کافئین روده را تحریک می و می توانند اسهال را بدتر کنند ، همچنین نوشیدنی های گازدار غالباً در شکم گاز تولید می کنند.
مصرف مولتی ویتامین ها را در نظر بگیرید. از آنجا که بیماری کرون می تواند در توانایی جذب مواد مغذی بدن اختلال ایجاد کند و از آنجا که ممکن است رژیم غذایی محدود باشد ،مصرف مکمل های مولتی ویتامین و مواد معدنی اغلب مفید واقع می شوند. قبل از مصرف هرگونه ویتامین یا مکمل با پزشک خود مشورت کنید.
با یک متخصص تغذیه مشورت کنید. اگر دچار کاهش وزن شده اید یا رژیم غذایی شما بسیار محدود شده است ، با یک متخصص تغذیه صحبت کنید.
سیگار کشیدن. سیگار کشیدن خطر ابتلا به بیماری کرون را افزایش و به محض ابتلا به آن ، می تواند آن را بدتر کند. بیماری کرون در افرادی که سیگار می کشند به احتمال زیاد عود می کند و فرد نیاز به دارو و جراحی های مکرر دارد. ترک سیگار می تواند سلامت کلی دستگاه گوارش را بهبود بخشد ، و همچنین منافع بسیاری برای سلامتی به همراه دارد.
استرس. گرچه استرس باعث بیماری کرون نمی شود ، اما می تواند علائم و نشانه ها را بدتر کند و باعث عود کردن بیماری شود. گرچه جلوگیری از استرس همیشه امکان پذیر نیست ، اما شما می توانید روش هایی را برای کمک به کنترل آن یاد بگیرید ، مانند:
ورزش. حتی ورزش های سبک نیز می توانند به کاهش استرس ، تسکین افسردگی و عادی سازی عملکرد روده کمک کنند در رابطه با یک برنامه ورزشی مناسب با پزشک خود مشورت کنید.
بیوفیدبک. این روش کاهش استرس با کمک دستگاه بیوفیدبک می تواند به کاهش تنش عضلانی و ضربان قلب کمک کند . هدف از این روش این است که فرد وارد یک حالت آرام شود تا بتوانید راحتتر با استرس کنار بیاید.
تمرینات منظم آرامش و تنفس. یکی از راههای کنار آمدن با استرس ، استراحت منظم و استفاده از روشهایی مانند نفس کشیدن آرام و عمیق برای آرام شدن است. می توانید در کلاس های یوگا و مراقبه شرکت کنید یا از کتاب ، CD یا ِDVD در خانه استفاده کنید.
درمان های جایگزین
بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات گوارشی از نوعی داروی مکمل و جایگزین (CAM) استفاده می کنند.با این حال ، مطالعات کمی در زمینه مطمئن بودن و اثربخشی آنها انجام شده است.
از روش های درمانی رایج می توان به موارد زیر اشاره کرد:
مکمل های گیاهی و غذایی. اکثر درمانهای جایگزین توسط سازمان غذا و دارو تنظیم نمی شوند. بنابراین تولیدکنندگان می توانند ادعا کنند که روش های درمانی آنها بی خطر و موثر است اما نیازی به اثبات آن ندارند. علاوه بر این ، حتی گیاهان و مکمل های طبیعی نیز می توانند عوارض جانبی داشته و باعث تداخلات دارویی خطرناکی شوند. در رابطه با مصرف هر نوع مکمل گیاهی با پزشک خود مشورت کنید.
پروبیوتیک ها. برخی شواهد نشان می دهد که ممکن است برخی از داروهای بیفیدوباکتریوم در بهبودی افراد مبتلا به بیماری کرون موثر باشند ، اما برخی از مطالعات هیچ مزایایی برای درمان بیماری کرون با پروبیوتیک ها پیدا نکرده اند. برای تعیین اثربخشی آنها تحقیقات بیشتری لازم است.
روغن ماهی. مطالعات انجام شده نشان می دهد که روغن ماهی بر درمان کرون تاثیر گذار نمی باشد.
طب سوزنی. ممکن است برخی از افراد طب سوزنی یا هیپنوتیزم را برای کنترل بیماری کرون مفید بدانند ، اما هیچ یک از این دو روش درمانی به خوبی مورد مطالعه قرار نگرفته اند.
پری بیوتیک ها. برخلاف پروبیوتیک ها - که باکتری های زنده و مفیدی هستند – پری بیوتیک ها ترکیبات طبیعی موجود در گیاهانی مانند کنگر فرنگی هستند که به تقویت باکتری های مفید روده کمک می کنند. مطالعات ، نتایج مثبتی را برای تاثیرگذاری پری بیوتیک ها در افراد مبتلا به بیماری کرون نشان نداده است.
راهکارهایی برای کنار آمدن با بیماری
بیماری کرون فقط از نظر جسمی بر فرد تأثیر نمی گذارد - بلکه عوارض روحی نیز به همراه دارد. اگر علائم و نشانه های بیماری در فرد شدید باشد ، ممکن است زندگی آن حول نیاز مداوم برای رفتن به دستشویی باشد. حتی اگر علائم بیماری خفیف باشد ، درد و گاز شکم می تواند فرد را از حضور در جمع منصرف کند.همه این عوامل می توانند زندگی فرد را تغییر و منجر به افسردگی شوند. موارد زیر برخی از کارهایی می باشد که می توانید انجام دهید:
آگاه بودن. یکی از بهترین راه های کنترل بیماری این است که تا آنجا که ممکن است در مورد بیماری کرون اطلاعات کسب کنید. در بنیاد کرون و کولیت به دنبال اطلاعات باشید.
به یک گروه پشتیبانی بپیوندید. اگرچه گروه های پشتیبانی برای همه مناسب نیستند ، اما می توانند در کنار حمایت عاطفی اطلاعات ارزشمندی در رابطه با وضعیت بیماری ارائه دهند. اعضای گروه غالباً در مورد آخرین درمان های پزشکی یا درمان های تلفیقی اطلاعات دارند. همچنین ممکن است فرد در میان افراد مبتلا به بیماری کرون احساس آرامش کند.
با یک درمانگر صحبت کنید. در برخی از افراد مشاوره با یک متخصص بهداشت روان که با بیماری التهابی روده و مشکلات عاطفی ناشی از آن آشنا می باشد، مفید واقع می شود.
اگرچه زندگی با بیماری کرون می تواند دلسرد کننده باشد ، اما تحقیقات زیادی برای درمان بیماری در حال انجام است و چشم انداز آینده بیماری روشن است.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
علائم بیماری کرون ممکن است در ابتدا فرد را وادار به مراجعه به پزشک خانواده یا پزشک عمومی کند. پزشک ممکن است مراجعه به متخصص بیماری های گوارشی را توصیه کند.
از آنجا که ملاقات با پزشک می توانند مختصر باشند و غالباً اطلاعات زیادی برای بحث وجود دارد ، بهتر است که برای ملاقات با پزشک آماده باشید.موارد زیر اطلاعاتی برای کمک به آماده شدن برای ملاقات با پزشک، و انتظاراتی که از پزشک می رود، می باشد:
از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. حتماً در زمان تعیین وقت ،در رابطه با کارهایی که باید قبل از ملاقات با پزشک انجام دهید سوال کنید، مثلاً اگر لازم است رژیم خود را محدود کنید.
تمام علائمی که تجربه کرده اید را یادداشت کنید. حتی مواردی که بنظر می رسد ربطی به دلیل مراجعه به پزشک ندارد.
اطلاعات شخصی مهم ، از جمله استرسهای عمده یا تغییرات اخیر زندگی خود را بنویسید.
نام تمام داروها ، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید را بنویسید.
از یکی از اعضای خانواده یا یک دوست بخواهید تا شما را در صورت امکان همراهی کند.گاهی بخاطر نگه داشتن تمام نکات و اطلاعات ارائه شده دشوار است.پس بهتر است یکی از اعضای خانواده یا یک دوست را همراه خود ببرید تا اگر موضوعی را از قلم انداختید یا فراموش کردید به شما یادآوری کند.
سوالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید را یادداشت کنید.
به دلیل محدود بودن وقت ملاقاتتان با پزشک، بهتر است قبل از ملاقات سوالات خود را آماده کنید تا از فرصت خود به بهترین نحو استفاده کنید.برخی از سوالات اساسی که باید در رابطه با بیماری کرون از پزشک بپرسید عبارتند از :
علت اصلی بروز این علائم چیست؟
آیا علل احتمالی دیگری برای علائم من وجود دارد؟
به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟ آیا این آزمایشات به آمادگی خاصی نیاز دارد؟
آیا این شرایط موقتی است یا طولانی مدت؟
چه روش های درمانی وجود دارد و شما کدام یک را توصیه می کنید؟
آیا داروهایی وجود دارد که باید از مصرف آنها خودداری کنم؟
از درمان چه نوع عوارض جانبی را انتظار داشته باشم؟
آیا درمان های دیگری بجز روشی که شما پیشنهاد می دهید وجود دارد؟
من مشکلات جسمی دیگری هم دارم ، چگونه می توانم آنها را به بهترین نحو با یکدیگر مدیریت کنم؟
آیا لازم است محدودیت های غذایی خاصی را رعایت کنم؟
آیا جایگزین دیگری برای دارویی که برای من تجویز کرده اید وجود دارد؟
آیا بروشورها و مطالب چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم از آنها استفاده کنم؟چه وب سایت هایی را برای مطالعه در رابطه با این بیماری پیشنهاد می کنید؟
اگر من به بیماری کرون مبتلا باشم ، خطر ابتلا به بیماری کودک من را تهدید می کند؟
در آینده به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟
علاوه بر سوالاتی که آماده کرده اید از پرسیدن سوالاتی که در حین ملاقات برای شما پیش آمده است دریغ نکنید.
از پزشک چه انتظاری می رود
آمادگی برای سوالاتی که ممکن است پزشک بپرسد، زمان را برای پرداختن به مسائل دلخواه شما حفظ می کند.سوالاتی که ممکن است پزشک از شما بپرسد شامل :
چه زمانی برای اولین بار علائم را تجربه کرده اید؟
آیا علائم شما مداوم می باشد یا می آید و می رود؟
شدت علائم چقدر است؟
آیا علائم بر توانایی شما در انجام کار یا فعالیت های دیگر تأثیر گذاشته است؟
آیا به نظر می رسد چیزی علائم شما را بهبود می بخشد؟
آیا موردی مشاهده کرده اید که علائم شما را بدتر کند؟
آیا سیگار می کشید؟
آیا داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID)با نسخه یا بدون نسخه مانند ، ایبوپروفن (ادویل ، Motrin IB و غیره) ، ناپروکسن سدیم (Aleve ، آناپروکس) و دیکلوفناک سدیم (ولتارن) مصرف می کنید؟