نگاه کلی
آرتریت روماتوئید یک اختلال التهابی مزمن است که می تواند بیشتر مفاصل را درگیر کند. در برخی از افراد ، این بیماری می تواند به طیف گسترده ای از سیستم های بدن از جمله پوست ، چشم ها ، ریه ها ، قلب و رگ های خونی آسیب برساند.
این بیماری یک بیماری خود ایمنی است و زمانی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت های بدن خود حمله کند.
برخلاف آسیب ساییدگی و آرتروز ، این بیماری بر روی مخاط مفاصل تأثیر می گذارد و ورم دردناکی ایجاد می کند که در نهایت می تواند منجر به فرسایش استخوان و تغییر شکل مفصل شود.
التهاب همراه با آن ، همان چیزی است که می تواند به سایر قسمت های بدن نیز آسیب برساند. در حالی که انواع جدید داروها گزینه های درمانی را به طرز چشمگیری بهبود بخشیده اند ، آرتریت روماتوئید شدید هنوز هم می تواند باعث ناتوانی های جسمی شود.
علائم
علائم و نشانه های این بیماری ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- نرمی مفاصل یا گرم و متورم شدن آن ها
- سفتی مفصل که معمولاً صبح ها و بعد از بی تحرکی بدتر می شود
- خستگی ، تب و از دست دادن اشتها
در ابتدا این بیماری مفاصل کوچکتر به خصوص مفاصلی که انگشتان را به دستان و انگشتان پا را به پاها می چسباند تحت تأثیر قرار می دهد.
با پیشرفت بیماری ، علائم اغلب به مچ دست ، زانو ، مچ پا ، آرنج ، پهلو و شانه گسترش می یابد. در بیشتر موارد ، علائم در مفاصل یکسان در دو طرف بدن وجود دارد.
حدود 40 درصد افرادی که به این بیماری مبتلا هستند ، علائم و نشانه هایی را تجربه می کنند که مفاصل را درگیر نمی کند. و می تواند بسیاری از ساختارهای غیر مشترک را تحت تأثیر قرار دهد ، از جمله:
- پوست
- چشم ها
- ریه ها
- قلب
- کلیه ها
- غدد بزاقی
- بافت عصبی
- مغز استخوان
- رگ های خونی
علائم و نشانه های بیماری از نظر شدت ممکن است متفاوت باشد و حتی ممکن است بیایند و بروند. روند بیماری به صورت دوره های متوالی بهبودی و تشدید بیماری می باشد ، به این صورت که در دوره های بهبودی تورم و درد ناشی از بیماری کاهش می یابد یا از بین می روند. با گذشت زمان ، این عارضه می تواند باعث تغییر شکل مفاصل و تغییر مکان آنها شود.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
در صورت بروز ناراحتی و تورم مداوم در مفاصل ، به پزشک مراجعه کنید.
علل بیماری
این بیماری هنگامی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن به غشای سینوویوم ، غشایی که مفاصل را احاطه کرده اند حمله کند.
التهاب حاصل از این عارضه سینوویوم را ضخیم می کند ، که در نهایت می تواند غضروف و استخوان مفصل را از بین ببرد.
تاندون ها و رباط هایی که مفاصل را به هم نزدیک می کنند ضعیف و کشیده می شوند. به تدریج مفصل شکل و فرم خود را از دست می دهد.
پزشکان نمی دانند که روند این عارضه با چه چیزی آغاز می شود ، این بیماری یک عارضه ژنتیکی به نظر می رسد . گرچه ژن ها در واقع باعث آرتریت روماتوئید نمی شوند ، اما می توانند فرد را در برابر عوامل محیطی - مانند عفونت با برخی ویروس ها و باکتری ها که ممکن است باعث بیماری شوند ، مستعدتر کنند.
عوامل خطرساز(ریسک فاکتورها)
عواملی که ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهند عبارتند از:
جنسیت . زنان بیشتر از مردان مبتلا می شوند.
سن. در هر سنی رخ می دهد ، اما بیشتر در سنین میانسالی شروع می شود.
سابقه خانوادگی. اگر یکی از اعضای خانواده مبتلا باشد ، ممکن است خطر ابتلا به این بیماری افزایش یابد.
سیگار کشیدن. سیگار کشیدن خطر ابتلا به این عارضه را به خصوص در صورت داشتن سابقه ژنتیکی برای ابتلا به این بیماری افزایش می دهد. همچنین به نظر می رسد سیگار کشیدن با شدت بیماری ارتباط مستقیم دارد.
مواجهه با محیط زیست. اگرچه هنوز اطلاعات درستی وجود ندارد ، اما برخی از مواد مانند آزبست یا سیلیس ممکن است خطر ابتلا را افزایش دهد. افرادی که در معرض گرد و غبار قرار دارند بیشتر در معرض خطر بیماری های خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید هستند.
چاقی . به نظر می رسد افراد به ویژه زنان 55 سال به بالا که دارای اضافه وزن یا چاقی هستند در معرض خطر ابتلا به این عارضه قرار می گیرند.
عوارض بیماری
این عارضه خطر ابتلا به بیماری های زیر را افزایش می دهد:
پوکی استخوان. همراه با برخی از داروها که برای درمان بیماری استفاده می شوند ، ممکن است خطر پوکی استخوان افزایش یابد که وضعیت استخوان ها را ضعیف می کند و آنها را مستعد شکستگی می کند.
گره های روماتوئید. این برجستگی های محکم بافت معمولاً در اطراف نقاط فشار مانند آرنج تشکیل می شوند. با این حال ، این گره ها می توانند در هر نقطه از بدن ، از جمله ریه ها تشکیل شوند.
خشکی چشم و دهان. افراد مبتلا به این عارضه ، بسیار بیشتر دچار سندرم شوگرن می شوند ، اختلالی که میزان رطوبت چشم و دهان را کاهش می دهد.
عفونت ها. خود بیماری و بسیاری از داروهایی که برای مقابله با آن استفاده می شود می تواند سیستم ایمنی بدن را مختل کرده و منجر به افزایش عفونت شود.
نسبت غیر طبیعی محتویات بدن. نسبت چربی به توده بدون چربی اغلب در افرادی که مبتلا هستند ، حتی در افرادی که دارای شاخص توده بدنی طبیعی (BMI) هستند ، بیشتر است.
سندرم تونل کارپ. در صورت تحت تأثیر قرار گرفتن مچ دست ، التهاب می تواند عصبی که بیشتر دست و انگشتان را تحت تاثیر قرار می دهد ، فشرده کند.
مشکلات قلبی. این بیماری می تواند خطر سخت شدن و انسداد عروق و همچنین التهاب کیسه ای که قلب را محاصره می کند ، افزایش دهد.
بیماری ریه . افراد مبتلا در معرض خطر التهاب و اسکار در بافت های ریه هستند که می تواند منجر به تنگی نفس پیشرونده شود.
لنفوم. این عارضه خطر ابتلا به لنفوم ، گروهی از سرطانهای خون که در سیستم لنفاوی ایجاد می شوند ، افزایش می دهد.
تشخیص
تشخیص در مراحل اولیه ممکن است دشوار باشد زیرا علائم و نشانه های اولیه شبیه به بسیاری از بیماری های دیگر می باشد. هیچ آزمایش خون یا یافته فیزیکی برای تأیید تشخیص وجود ندارد.
در طول معاینه فیزیکی ، پزشک مفاصل را از نظر تورم ، قرمزی و گرما بررسی می کند. او همچنین ممکن است رفلکس ها و قدرت عضلانی را بررسی کند.
آزمایش خون
افراد مبتلا اغلب دارای مقداری رسوب گلبول های قرمز یا پروتئین واکنش پذیر (CRP) هستند که ممکن است وجود یک روند التهابی در بدن را نشان دهد. سایر آزمایشات معمول خون به دنبال آنتی بادی های فاکتور روماتوئید و پپتید سیترولینت ضد سیکل CCP) می باشند.
تصویربرداری
پزشک ممکن است برای پیگیری پیشرفت بیماری در مفاصل با گذشت زمان، آزمایش اشعه ایکس را توصیه کند. MRI و سونوگرافی می تواند به پزشک کمک کند تا در رابطه با شدت بیماری در بدن قضاوت کند.
درمان
هیچ درمانی برای آرتریت روماتوئید وجود ندارد. اما مطالعات بالینی نشان می دهد که بهبود علائم هنگامی که درمان با داروهایی که به عنوان داروهای ضد روماتیس اصلاح کننده بیماری (DMARD) شناخته می شوند ، آغاز می شود ، افزایش می یابد.
داروها
انواع داروهای توصیه شده توسط پزشک به شدت علائم و مدت زمان ابتلا به بیماری بستگی دارد.
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID).این دارو ها می توانند درد را تسکین و التهاب را کاهش دهند. داروهای بدون نسخه شامل ایبوپروفن و ناپروکسن می باشد و داروهای قوی تر با نسخه پزشک در دسترس هستند. عوارض جانبی ممکن است شامل التهاب معده، مشکلات قلبی و آسیب کلیه باشد.
استروئیدها. داروهای کورتیکواستروئید مانند پردنیزون ، التهاب و درد را کاهش داده و آسیب مفصلی را کند می کنند. عوارض جانبی ممکن است شامل نازک شدن استخوان ها ، افزایش وزن و دیابت باشد. پزشکان اغلب برای کاهش علائم حاد ، کورتیکواستروئید تجویز می کنند.
داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری. این داروها می توانند روند بیماری را کند کرده و مفاصل و سایر بافت ها را از آسیب دائمی نجات دهند. داروهای متداول شامل متوترکسات (ترکسال ، اوترکساپ ،) ، لفلونوماید (آراوا) ، هیدروکسی کلروکین (پلاكوئنيل) و سولفاسالازین (آزولفیدین) می باشد.
عوارض جانبی متفاوت است اما ممکن است شامل آسیب کبدی ، سرکوب مغز استخوان و عفونت های شدید ریوی باشد.
عوامل بیولوژیک . این داروها همچنین به عنوان اصلاح کننده پاسخ بیولوژیک شناخته می شوند. این کلاس جدیدتر از DMARD ها ، شامل آباتاسپت (اورنسیا)، آدالیموماب (هومیرا)، آناکینر(کینرت)، باریسیتینیب، سرتولیزوماب(سیمزیا)، اتانرسپت (آنبرل)، گولیموماب (سیمپونی)، اینفلیکسیماب (رمیکاد)، ریتوکسیماب (ریتوکسان)، ساریلوماب (کوزارا)، توسیلیزوماب (آکتمرا) و توفاسیتینیب می باشد.
این داروها می توانند بر روی قسمت هایی از سیستم ایمنی بدن که باعث التهاب و آسیب به مفاصل و بافت می شوند تاثیر گذار باشند. این نوع داروها همچنین خطر ابتلا به عفونت را افزایش می دهند. در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید ، دوزهای بالاتر توفاسیتینیب می تواند خطر لخته شدن خون در ریه ها را افزایش دهد. داروهای بیولوژیک معمولاً وقتی با DMARD غیر بیولوژیکی مانند متوترکسات همراه شوند بسیار موثر هستند.
تسکین بیماری
پزشک ممکن است فرد را به یک متخصص فیزیکی یا کاردرمان رجاع دهد تا تمریناتی را برای کمک به حفظ انعطاف پذیری در مفاصل انجام دهد. همچنین ممکن است درمانگر روش های جدیدی را برای انجام کارهای روزمره پیشنهاد کند که در آنها فشار به مفاصل کاهش یابد. به عنوان مثال ، ممکن است بخواهید با استفاده از بازوها یک شی را بردارید.
وسیله و ابزارهای کمکی می توانند از فشار به مفاصل دردناک خودداری کنند. به عنوان مثال ، یک چاقوی آشپزخانه مجهز به دستگیره به محافظت از مفاصل انگشت و مچ دست کمک می کند. ابزارهای خاصی مانند قلاب های دکمه ای می توانند لباس پوشیدن را آسان کنند. کاتالوگ ها و فروشگاه های لوازم پزشکی مکان های خوبی برای جستجوی ایده هستند.
عمل جراحی
اگر داروها نتوانند از آسیب مفصلی جلوگیری کنند یا آن را کاهش دهند ، پزشک می تواند جراحی برای ترمیم مفاصل آسیب دیده را در نظر بگیرد. جراحی ممکن است به بازیابی توانایی استفاده از مفاصل کمک کند. همچنین می تواند درد را کاهش داده و عملکرد را بهبود بخشد.
جراحی آرتریت روماتوئید ممکن است شامل یک یا چند روش زیر باشد:
سینوکتومی. جراحی برای از بین بردن پوشش ملتهب مفصل (سینوویوم) می تواند روی زانوها ، آرنج ها ، مچ ها ، انگشتان و پهلوها انجام شود.
ترمیم تاندون. التهاب و آسیب مفصل ممکن است باعث شل شدن یا پارگی تاندون های اطراف مفصل شود. جراح ممکن است بتواند تاندون های اطراف مفصل را ترمیم کند.
همجوشی مفصل. ممکن است برای ایجاد ثبات یا تنظیم مجدد مفصل و تسکین درد در صورت عدم جایگزینی مفصل جوش خوردن مفاصل توصیه شود.
تعویض کامل مفصل. در طی جراحی تعویض مفصل ، جراح قسمت های آسیب دیده مفصل را برداشته و پروتز ساخته شده از فلز و پلاستیک را وارد می کند.
جراحی خطر خونریزی ، عفونت و درد را به همراه دارد. درباره مزایا و خطرات آن با پزشک خود مشورت کنید.
سبک زندگی و درمان های خانگی
در صورت ابتلا به این بیماری می توانید برای مراقبت از بدن خود قدم هایی بردارید. این اقدامات مراقبت از خود ، همراه با داروها، می تواند به مدیریت علائم و نشانه ها کمک کند:
به طور منظم تمرین کن. ورزش آرام می تواند به تقویت عضلات اطراف مفاصل و مبارزه با خستگی کمک کند. قبل از شروع ورزش با پزشک خود مشورت کنید. اگر تازه شروع کرده اید ، با قدم زدن شروع کنید. از ورزش مفاصل حساس ، آسیب دیده یا به شدت ملتهب خودداری کنید.
گرما یا سرما را به موضع اعمال کنید. گرما می تواند به کاهش درد و شل شدن عضلات دردناک و کشیده کمک کند. سرما ممکن است احساس درد را کمرنگ کند. سرما همچنین اثر بی حسی دارد و می تواند تورم را کاهش دهد.
آرامش داشته باشید. با کاهش استرس در زندگی ، راه های مقابله با درد را پیدا کنید. برای کنترل درد می توان از تکنیک هایی مانند تصاویر هدایت شده ، تنفس عمیق و شل کردن عضلات استفاده کرد.
درمان های جایگزین
برخی از درمانهای متداول که نوید بخش درمان آرتریت روماتوئید می باشند عبارتند از:
روغن ماهی. برخی مطالعات مقدماتی نشان داده اند که مکمل های روغن ماهی می توانند درد و گرفتگی آرتریت روماتوئید را کاهش دهند. عوارض جانبی می تواند شامل حالت تهوع ، آروغ زدن و طعم ماهی در دهان باشد. روغن ماهی می تواند در مصرف داروها تداخل ایجاد کند ، بنابراین ابتدا با پزشک خود مشورت کنید.
روغن های گیاهی. دانه گل مغربی ، گل گاوزبان و توت سیاه حاوی نوعی اسید چرب است که می تواند به درد آرتریت روماتوئید و گرفتگی صبح کمک کند. عوارض جانبی ممکن است شامل سردرد ، اسهال و گاز معده باشد. برخی از روغن های گیاهی باعث آسیب کبدی یا تداخل در مصرف داروها می شوند ، بنابراین ابتدا با پزشک خود مشورت کنید.
تایچی. این حرکت درمانی شامل تمرینات ملایم و کشش همراه با تنفس عمیق می باشد. بسیاری از افراد برای رفع استرس در زندگی خود از تای چی استفاده می کنند. مطالعات کوچک نشان داده است که تای چی ممکن است باعث بهبود خلق و خو و کیفیت زندگی در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید می شود. تای چی همراه با یک مربی آگاه بی خطر است. از انجام دادن هر حرکتی که باعث درد می شود خودداری کنید.
راه کارهایی برای کنار آمدن با بیماری
درد و ناتوانی مرتبط با آرتریت روماتوئید می تواند بر کار و زندگی خانوادگی فرد تأثیر گذار است. افسردگی و اضطراب و همچنین احساس ناتوانی و عزت نفس پایین در این افراد معمول است.
میزان تأثیر آرتریت روماتوئید بر فعالیتهای روزمره تا حدی به میزان توانایی فرد در مقابله با بیماری بستگی دارد. در رابطه با راهکارهای مقابله با بیماری ، با پزشک یا پرستار خود صحبت کنید. با گذشت زمان استراتژی های مفید را پیدا خواهید کرد. در ضمن سعی کنید:
کنترل را به دست بگیرید. با پزشک خود برنامه ای برای مدیریت آرتروز خود تنظیم کنید. این به شما کمک می کند مسئول بیماری خود باشید.
محدودیت های خود را بشناسید. وقتی خسته اید استراحت کنید. آرتریت روماتوئید می تواند شما را مستعد خستگی و ضعف عضلانی کند. استراحت یا خواب کوتاهی که در خواب شبانه تداخل ایجاد نکند ، می تواند کمک کننده باشد.
با دیگران ارتباط برقرار کنید. خانواده خود را از احساس خود آگاه سازید. آنها نگران شما هستند اما ممکن است ردر رابطه با این موضوع احساس راحتی نکنند و در رابطه با درد شما سوالاتی بپرسند. یکی از اعضای خانواده یا دوستی را پیدا کنید که بتوانید با او احساس راحتی بیش از حد کنید. همچنین با افراد دیگری که آرتریت روماتوئید دارند ارتباط برقرار کنید - چه از طریق یک گروه پشتیبانی و چه به صورت آنلاین.
برای خود وقت بگذارید. برای آنچه دوست دارید مانند نوشتن یک ژورنال ، پیاده روی یا گوش دادن به موسیقی وقت بگذارید . این کار می تواند به کاهش استرس کمک کند.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
ابتدا علائم خود را با پزشک خانواده در میان بگذارید ، وی ممکن است شما را برای ارزیابی بیشتر به پزشکی متخصص در درمان آرتروز و سایر بیماری های التهابی (متخصص روماتولوژی) ارجاع دهد.
آنچه می توانید انجام دهید
لیستی از موارد زیر را یادداشت کنید:
شرح مفصلی از علائم خود
اطلاعات مربوط به سابقه مشکلات پزشکی
اطلاعاتی در رابطه با سابقه پزشکی والدین یا خواهر و برادرهایتان
تمام داروها و مکمل های غذایی که در حال حاضر برای درمان این بیماری مصرف می کنید و در گذشته مصرف کرده اید
سوالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید.
از پزشک چه انتظاری می رود
پزشک ممکن است برخی از سوالات زیر را بپرسد:
علائم شما از چه زمانی شروع شد؟
آیا علائم شما با گذشت زمان تغییر کرده است؟
کدام مفاصل تحت تأثیر قرار می گیرند؟
آیا هیچ فعالیتی علائم شما را بهتر یا بدتر می کند؟
آیا علائم شما با کارهای روزمره تداخل دارد؟