نگاه کلی
زگیل های کف پا توده‌های کوچکی هستند که معمولاً در پاشنه یا کف پا دیده می‌شوند. ممکن است فشار باعث ایجاد زگیل‌های کف پا که لایه پوستی ضخیمی (کالوس) دارند شود.
زگیل‌های کف پا به دلیل وجود ویروس پاپیلومای انسانی ایجاد می‌شوند. این ویروس از طریق برش‌ها، ترک‌های و نقاط ضعیف شده دیگر از کف پا وارد بدن می‌شوند.
بیشتر زگیل‌های کف پا خطرناک نیستند و معمولاً در نهایت بدون نیاز به درمان از بین می‌روند. فرد ممکن است بخواهد برخی خوددرمانی‌ها را انجام دهد یا برای برداشتن این زگیل‌ها به پزشک مراجعه کند.
علائم
برخی از علائم و نشانه‌های زگیل‌های کف پا عبارتند از:
- توده‌ها (ضایعات) گوشتی، کوچک، سفت و دانه‌ای شکل در کف پا که معمولاً در کف انگشتان پا و کف پا یا روی پاشنه‌های پا ایجاد می‌شوند.
- سخت ضخیم شدن پوست (کالیوس) روی نقاط کاملاً مشخص که محل زگیل‌ها هستند
- نقاط سیاه رنگ که معمولاً هسته زگیل نامیده می‌شوند اما در واقع عروق خونی لخته شده کوچک هستند.
- ضایعاتی که باعث از بین رفتن خطوط طبیعی روی پوست پا می‌شوند.
- درد یا حساسیت در هنگام راه رفتن یا ایستادن
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
در مواقع زیر برای درمان ضایعات روی پا باید به پزشک مراجعه شود:
- اگر ضایعات خونریزی داشته باشند، دردناک باشند یا رنگ و ظاهر آنها تغییر کند
- فرد از درمان زگیل‌های مقاوم به درمان خسته شده باشد یا زگیل‌ها عود مکرر داشته باشند.
- ناراحتی‌های فرد در انجام فعالیت‌های روزمره اختلال ایجاد کند
- فرد به دیابت یا اختلالات حسی در پاهای خود مبتلا باشد
- سیستم ایمنی بدن به دلیل مصرف داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی برای درمان بیماری‌هایی مانند اچ آی وی / ایدز یا اختلالات ایمنی دیگر ضعیف شده باشد.
- فرد مطمئن نباشد که این ضایعه زگیل است یا چیز دیگری
علل بیماری
زگیل‌های کف پا عفونت‌هایی هستند که به دلیل وجود ویروس پاپیلومای انسانی در لایه بیرونی پوست روی کف پا ایجاد می‌شوند. این زگیل‌ها زمانی که ویروس به دلیل وجود بریدگی‌ها و شکستگی‌های کوچک یا نقاط ضعیف شده در قسمت‌های دیگر پا وارد بدن می‌شود، ایجاد می‌گردند.
ویروس پاپیلومای انسانی ویروسی شایع بوده و بیش از 100 نوع دارد اما فقط برخی از انواع آن باعث ایجاد زگیل در پا می‌شوند. انواع دیگر ویروس‌های پاپیلومای انسانی باعث ایجاد زگیل در قسمت‌های دیگر پوست یا غشاهای مخاطی می‌شوند.
انتقال ویروس
سیستم ایمنی بدن هر انسانی به شیوه‌ای متفاوت به ویروس پاپیلومای انسانی واکنش نشان می‌دهد. همه انسان‌ها در مواجهه و ورود این ویروس به بدنشان دچار زگیل نمی‌شوند. حتی افراد یک خانواده هم به طرق مختلف نسبت به وجود این ویروس واکنش نشان می‌دهند.
گونه‌هایی از ویروس پاپیلومای انسانی که باعث ابتلا به زگیل می‌شوند به شدت مسری هستند. این ویروس به راحتی از یک نفر به فرد دیگری منتقل نمی‌شود اما در محیط‌های گرم و مرطوب رشد می‌کند. درنتیجه ممکن است در هنگام راه رفتن در اطراف استخرهای شنا یا رختکن‌ها با این ویروس تماس پیدا کنید. اگر ویروس از اولین محل عفونت گسترش یابد، زگیل‌های بیشتری ایجاد می‌شوند.
عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)
ممکن است که همه افراد به زگیل کف پا دچار شوند اما احتمال ابتلا به این نوع از زگیل‌ها در افراد زیر بیشتر است:
- کودکان و نوجوانان
- افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند
- افرادی که قبلاً دچار زگیل کف پا شده اند
- افرادی که در مکان هایی که احتمال در معرض ویروس قرار گرفتن، زیاد می باشد، پابرهنه راه می روند، مانند رختکن ورزشی.
عوارض بیماری
زمانی که زگیل‌های کف پا باعث ایجاد درد می‌شوند.ممکن است فرد وضعیت طبیعی پا یا راه رفتن خود را بدون این که متوجه شود تغییر دهد. در نهایت، این تغییرات در نحوه ایستادن، راه رفتن یا دویدن فرد تأثیر گذاشته و باعث ناراحتی‌های عضلانی یا مفصلی می‌شود.
پیشگیری از بروز بیماری
برای کاهش احتمال ابتلا به زگیل‌های کف پا می‌توان اقدامات زیر را انجام داد:
- از تماس مستقیم با زگیل از جمله زگیل‌های روی بدن خودداری کنید. پس از لمس زگیل‌ها دستان خود را با دقت بشورید.
- پا را تمیز و خشک نگه دارید. روزانه کفش و جوراب خود را عوض کنید.
- از راه رفتن در اطراف استخرهای شنا و رختکن‌ها با پای برهنه پرهیز کنید.
- به زگیل ها آسیب نزنید و آنها را خراش ندهید.
- از استفاده از سنگ پا یا ناخن گیر بر روی زگیل ها خودداری کنید.
تشخیص
در بیشتر موارد، پزشک با استفاده از یک یا چند روش از تکنیک‌های زیر ابتلا به زگیل‌های پا را تشخیص می‌دهد:
بررسی ضایعه
باز کردن ضایعه با چاقوی جراحی و بررسی علائم - رگهای خونی لخته شده
برداشتن قسمت کوچکی از ضایعه (بیوپسی) و ارسال آن به آزمایشگاه برای تجزیه و تحلیل
درمان
بیشتر زگیل‌های کف پا بدون ضرر بوده و بدون نیاز به درمان پس از یک یا دو سال از بین می‌روند. اگر زگیل‌های فرد دردناک باشند یا گسترش یابند، فرد می‌تواند آنها را با استفاده از داروهای بدون نیاز به نسخه پزشک (غیر تجویزی) یا درمان خانگی تحت درمان قرار دهد. ممکن است تا زمان رفع کامل زگیل‌ها، فرد مجبور باشد که درمان‌ها را تکرار کند.
در صورت موثر واقع نشدن اقدامات خوددرمانی، باید به پزشک مراجعه شود تا اقدامات درمانی زیر انجام شوند:
داروی لایه بردار قوی (اسید سالیسیلیک). داروهای تجویز کننده زگیل که شامل سالیسیلیک اسید هستند و با از بین بردن یک باره لایه های یک زگیل کار می کنند. همچنین ممکن است توانایی سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با زگیل تحریک شود.
پزشک احتمالاً به فرد پیشنهاد می دهد که دارو را به طور مرتب در خانه استفاده کند.
انجماد (سرما درمانی). کرایوتراپی که در مطب پزشک انجام می شود شامل استفاده از ازت مایع با اسپری یا قرار دادن پنبه ای آغشته به آن روی زگیل است. این روش می تواند دردناک باشد، بنابراین ممکن است پزشک ابتدا ناحیه را بی حس کند.
مواد شیمیایی باعث ایجاد تاول در اطراف زگیل می‌شوند و بافت مرده پس از گذشت حدود یک هفته می‌افتد. کرابوتراپی ممکن است سیستم ایمنی بدن را برای جنگیدن علیه زگیل‌ها تحریک کند. ممکن است نیاز باشد که فرد برای تکرار و تجدید درمان هر دو تا 4 هفته یک مرتبه به مطب پزشک مراجعه کند تا زگیل‌ها از بین روند.برخی مطالعات نشان می‌دهند که ترکیب کرایوتراپی و استفاده از اسید سالسیلیک مؤثرتر از استفاده از کرایوترپی ساده است اما نیاز به انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه می باشد.
جراحی یا روش های دیگر
اگر استفاده از اسید سالسیلیک یا فریز کردن مؤثر واقع نشدند، ممکن است پزشک یکی از روش‌های درمانی زیر را توصیه نماید:
استفاده از اسیدهای دیگر: پزشک ممکن است سطح زگیل را اصلاح کرده و با استفاده از یک چوب مخصوص بر روی زگیل کلرواستیک را قرار دهد. فرد برای تجدید درمان باید تقریباً هفته‌ای یک مرتبه به مطب پزشک مراجعه نماید. برخی عوارض جانبی این روش درمانی عبارتند از سوزش و خارش. در بین ملاقات‌ها با پزشک، فرد احتمالاً باید اسید سالسیلیک را روی زگیل‌های خود قرار دهد.
ایمونوتراپی: در این روش از داروها یا محلول‌هایی برای تحریک سیستم ایمنی بدن جهت جنگیدن علیه زگیل‌های ویروسی استفاده می‌شود. پزشک ممکن است مواد خارجی (آنتی‌ژن) را در زگیل‌ها تزریق کند یا از کرم یا محلول‌هایی روی این زگیل‌ها استفاده کند.
جراحی‌های جزئی: پزشک ممکن است زگیل را با استفاده از یک سوزن الکتریکی از بین ببرد (الکترود اسیکیشن و کورتاژ). این عمل ممکن است دردناک باشد و به همین دلیل ممکن است پزشک قبل از انجام آن، ابتدا پوست را بی حس کند. از آنجا که احتمال باقی ماندن اسکار پس از انجام عمل وجود دارد، این روش برای درمان زگیل‌های کف پا استفاده نمی‌شود مگر این که درمان‌های دیگر مؤثر واقع نشده باشند.
لیزر درمانی. پزشک با لیزر درمانی عروق خونی کوچک را مسدود می‌کند (کاترایز). در نهایت بافت عفونی می‌میرد و زگیل‌ها از بین می‌روند. این روش درمانی باید هر 3 تا 4 هفته یک مرتبه تجدید شود. شواهد مبتنی بر اثربخش بودن این روش محدود هستند و ممکن است انجام آن با درد همراه باشد و احتمال باقی ماندن اسکار نیز پس از انجام آن وجود دارد.
واکسن: واکسن ویروس پاپیلومای انسانی حتی اگر این واکسن مخصوص ویروس‌هایی که زگیل‌های کف پا را ایجاد می‌کنند هم نباشد با موفقیت برای درمان زگیل‌ها به کار برده می‌شود.
شیوه زندگی و درمان های خانگی
بسیاری از افراد با این نکات مراقبت از خود، زگیل را از بین برده اند:
داروی لایه بردار (سالیسیلیک اسید). محصولات بدون نسخه زگیل به صورت پچ یا محلول در دسترس هستند. معمولاً به فرد آموزش داده می شود که محل را بشوید، آن را در آب گرم خیسانده و لایه فوقانی پوست نرم شده را به آرامی با سنگ پا بردارد. سپس بعد از خشک شدن پوست، محلول یا پچ را روی زگیل قرار دهید. پچ ها معمولاً هر 24 تا 48 ساعت تعویض می شوند. از محلول معمولاً روزانه استفاده می شود. برای دیدن نتایج ممکن است به طور منظم و طی چند هفته تا چند ماه به برنامه های مکرر نیاز داشته باشید.
انجماد درمانی (کرایوتراپی).
سازمان غذا و دارو هشدار می دهد که برخی از مواد از بین برنده زگیل قابل اشتعال هستند و نباید از آنها در اطراف آتش، شعله، منابع گرما و سیگارهای روشن استفاده شود.
نوار چسب. استفاده از نوار چسب برای از بین بردن زگیل رویکردی بی خطر اما اثبات نشده است. برای امتحان کردن آن، زگیل را با نوار چسب نقره ای بپوشانید و هر چند روز یک بار آن را عوض کنید. هر چند وقت یکبار زگیل را خیس کرده و بافت های مرده را به آرامی با سنگ پا از بین ببرید. سپس قبل از اینکه دوباره آن را با نوار بپوشانید، زگیل را برای چند ساعت باز بگذارید تا خشک شود.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
شما احتمالاً با مراجعه به پزشک مراقبت های اولیه خود را شروع خواهید کرد. وی ممکن است شما را به متخصص اختلالات پوستی (متخصص پوست) یا پاها (پدیاتریست) ارجاع دهد. نکات زیر می تواند به شما کمک کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.
آنچه می توانید انجام دهید
لیستی از تمام داروهایی که به طور منظم مصرف می کنید - از جمله داروهای بدون نسخه و مکمل های غذایی - و دوز روزانه هرکدام را به همراه داشته باشید.
همچنین ممکن است بخواهید سوالاتی را از پزشک خود بپرسید، مانند:
- اگر زگیل کف پا دارم، آیا می توانم از مراقبت در منزل شروع کنم؟
- اگر من به درمان در منزل ادامه دهم، تحت چه شرایطی باید با شما تماس بگیرم؟
- اگر اولین درمان جواب نداد، در مرحله بعدی چه چیزی را امتحان خواهیم کرد؟
- اگر ضایعه زگیل کف پا نباشد، چه آزمایش هایی را باید انجام دهم؟
- چه مدت طول می کشد تا نتیجه بگیرم؟
- چگونه می توانم از زگیل جلوگیری کنم؟
از پزشک چه انتظاری می رود
پزشک ممکن است از شما سوالاتی مانند موارد زیر بپرسد:
- اولین بار در چه زمانی ضایعه ظاهر شد؟
- آیا از نظر اندازه یا شکل ظاهری تغییر کرده است؟
- آیا وضعیت شما دردناک است؟
- آیا قبلاً زگیل داشته اید؟
- آیا دیابت یا احساس ضعف در پا دارید؟
- آیا شرایطی دارید یا دارویی مصرف می کنید که توانایی شما در مبارزه با بیماری (پاسخ ایمنی) را ضعیف کرده باشد؟
- آیا درمان های خانگی را امتحان کرده اید؟ اگر چنین است، چه مدت از آنها استفاده کرده اید و آیا آنها کمک کرده اند؟
در این بین چه کارهایی می توان انجام داد
اگر مطمئن هستید که ضایعه پای شما زگیل است، می توانید روش های دارویی بدون نسخه یا روش های جایگزین پزشکی را امتحان کنید. اما قبل از انجام اقدامات مراقبت از خود، موارد زیر را با پزشک خود در میان بگذارید:
- دیابت
- احساس ضعف در پاها
- ضعف ایمنی
اگر فشار وارد شده بر زگیل باعث درد می شود، سعی کنید کفش های خوب بپوشید، مانند کفش های ورزشی که به طور یکنواخت از کف پا پشتیبانی می کنند و مقداری از فشار را برطرف می کنند. از پوشیدن کفش ناراحت کننده خودداری کنید.