نگاه کلی
سندرم روده تحریک پذیر (IBS) یک اختلال شایع است که عملکرد روده بزرگ را تحت تأثیر قرار می دهد. علائم آن شامل گرفتگی و درد شکم، نفخ، اسهال، یبوست یا هردو می باشد. IBS یک بیماری مزمن است که باید تحت کنترل باشد.
فقط تعداد کمی از افراد مبتلا به IBS علائم شدیدی دارند. برخی از افراد می توانند با مدیریت رژیم غذایی، سبک زندگی و استرس علائم را کنترل کنند. علائم شدیدتر را می توان با دارو و مشاوره، درمان کرد.
IBS تغییری در بافت روده ایجاد نکرده و خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش نمی دهد.
علائم
علائم IBS متفاوت است. رایج ترین آن ها عبارتند از:
- درد و گرفتگی عضلات شکم و نفخ که با تخلیه گاز از روده، درد تسکین می یابد.
- گاز و نفخ بیش از اندازه.
- اسهال یا یبوست که گاهی اوقات به صورت دوره های متناوب اسهال-یبوست بروز می کنند.
- وجود مخاط در مدفوع
اکثر مبتلایان به IBS هنگامی متوجه می شوند که بیماری شدت یافته، یا حتی کاملاً بهبود پیدا کرده و از بین رفته است.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
در صورت تغییر مداوم در مقدار و دفعات دفع مدفوع، یا سایر علائم IBS، به پزشک مراجعه کنید. ممکن است این علائم شرایط وخیم تری مانند سرطان روده بزرگ را نشان دهند. علام شدید عبارتند از:
- کاهش وزن
- اسهال در شب
- خونریزی از رکتوم
- کمبود آهن
- استفراغ بی دلیل
- مشکل در بلع
- درد مداوم که با دفع مدفوع یا تخلیه گاز از بین نمی رود
علل بیماری
علت دقیق IBS مشخص نیست. عواملی که در ابتلا به این بیماری نقش دارند عبارتند از:
انقباض های عضلانی روده. دیواره روده ها با لایه هایی از ماهیچه پوشانده شده اند که با انتقال مواد غذایی از دستگاه گوارش، منقبض می شوند. انقباض های قوی تر و طولانی تر از حد معمول می تواند باعث گاز، نفخ و اسهال شود. انقباض ضعیف روده می تواند باعث کاهش سرعت عبور مواد غذایی و سخت و خشک شدن مدفوع منجر شود.
سیستم عصبی. اختلال در عملکرد اعصاب موجود در دستگاه گوارش سبب بروز دردهایی شدیدتر از دردهای معمول هنگام نفخ و دفع مدفوع می شود. سیگنال های ضعیف و ناهماهنگ بین مغز و روده ها می توانند باعث واکنش شدید بدن در برابر تغییراتی شوند که به طور معمول در فرآیند هضم اتفاق می افتد و در نتیجه منجر به درد، اسهال یا یبوست می شود.
التهاب روده ها. تعداد سلولهای سیستم ایمنی در روده برخی از مبتلایان به IBS بیش تر از حد نرمال است. این واکنش سیستم ایمنی بدن باعث درد و اسهال می شود.
عفونت شدید. IBS می تواند پس از یک دوره شدید اسهال (گاستروانتریت) ناشی از باکتری یا ویروس ایجاد شود. IBSهمچنین ممکن است در نتیجه باکتری های مازاد در روده (رشد بیش از باکتری ها) بروز کند.
تغییر در باکتری های روده (میکروفلور). میکروفلورها باکتری های "مفیدی" هستند که در روده ها زندگی می کنند و نقشی اساسی وغیرقابل انکار در حفظ سلامتی دارند. تحقیقات نشان می دهد که میکروفلور در افراد مبتلا به IBS با میکروفلور در افراد سالم متفاوت می باشد.
عوامل محرک بیماری
ممکن است علائم IBS در نتیجه موارد زیر بروز کند:
غذا. هنوز نقش آلرژی یا عدم تحمل غذایی در IBS کاملاً مشخص نیست. آلرژی غذایی به ندرت باعث IBS می شود. اما علائم IBS در بسیاری از افراد هنگام خوردن یا نوشیدن برخی مواد غذایی مانند گندم، محصولات لبنی، مرکبات، لوبیاها، کلم، شیر و نوشیدنی های گازدار تشدید می شود.
استرس. بیشتر مبتلایان به IBS در دوره هایی که استرس بیشتری دارند، علائم بدتری را نیز تجربه می کنند. گرچه استرس می تواند علائم را تشدید کند، اما آنها را ایجاد نمی کند.
هورمون ها. زنان دو برابر مردان به IBS مبتلا می شوند که نشان دهنده تأثیر تغییرات هورمونی بر بروز این بیماری می باشد. در بیشتر خانم ها علائم این بیماری در دوران قاعدگی تشدید می شود.
عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)
بسیاری از افراد گاهاً علائم IBS را تجربه می کنند. عواملی که شک ابتلای بیمار به IBS را افزایش می دهند عبارتند از:
جوان بودن. IBS بیشتر در افراد زیر 50 سال اتفاق می افتد.
زن بودن. در ایالات متحده ، IBS بیشتر در میان زنان دیده می شود. استروژن درمانی قبل یا بعد از یائسگی نیز یک عامل خطرساز در ابتلا به IBS است.
داشتن سابقه خانوادگی IBS. ژن ها نقشی اساسی در بروز این بیماری دارند، همانطور که محیط خانواده یا ترکیبی از ژن ها و محیط زندگی فاکتورهای کلیدی در ایجاد آن می باشند.
اختلالات روانی. اضطراب، افسردگی و سایر مشکلات روانی با IBS همراه است. سابقه قرارگیری در معرض سوءاستفاده های جنسی، جسمی یا عاطفی نیز ممکن است یک عامل خطرساز باشد.
عوارض بیماری
یبوست مزمن یا اسهال می تواند باعث هموروئید (بواسیر) شود.
علاوه بر آنIBS با موارد زیر نیز می تواند همراه شود:
کیفیت پایین زندگی. بسیاری از افراد مبتلا به IBS متوسط تا شدید، کیفیت پایینی از زندگی را تجربه می کنند. تحقیقات نشان می دهد که افراد مبتلا به IBS، سه برابر بیشتر از افرادی که مبتلا به این بیماری نیستند ساعات کاری را از دست می دهند.
اختلالات روحی. تجربه علائم IBS می تواند منجر به افسردگی یا اضطراب شود. همچنین افسردگی و اضطراب می توانند IBS را تشدید کنند.
پیشگیری از بروز بیماری
یافتن راه های مقابله با استرس می تواند به جلوگیری یا کاهش علائم IBS کمک کند. این موارد عبارتند از:
مشاوره. یک مشاور می تواند به یادگیری در اصلاح یا تغییر واکنش به استرس کمک کند. مطالعات نشان داده است که روان درمانی در طولانی مدت، سبب کاهش قابل توجه علائم می شود.
بیوفیدبک. حسگرهای الکتریکی کمک می کنند تا اطلاعاتی را در مورد عملکرد بدن دریافت کنید (بازخورد). این بازخورد ها کمک می کند تا با تغییرات کوچکی مانند آرام سازی و شل کردن عضلاتی خاص، علائم را کاهش دهید.
تمرین های پیش رونده آرامش بخش. این تمرینات کمک می کنند تا بتوانید عضلات بدن را شل کنید. با منقبض کردن ماهیچه های پا شروع کنید، سپس آنها را منبسط کنید و اجازه دهید به آرامی تمام گرفتگی آن از بین برود. این کار را آن قدر ادامه دهید که تمام عضلات بدن از جمله عضلات چشم و پوست سر آرام شوند.
آموزش ذهن آگاهی. این روش با کاهش استرس سبب می شود تا در لحظه زندگی کرده و نگرانی ها و حواس پرتی ها را دور بریزید.
تشخیص
هیچ آزمایشی برای تشخیص قطعی IBS وجود ندارد. پزشک با پرسش کامل سابقه بیماری های قبلی ، معاینه فیزیکی و آزمایشات برای رد سایر شرایط شروع می کند. در موارد ابتلا به IBS همراه با اسهال، آزمایش هایی برای سنجش عدم تحمل گلوتن انجام می شود ( بیماری سلیاک).
پس از منتفی شدن احتمال ابتلا به سایر بیماری ها، پزشک یکی از این مجموعه معیارهای تشخیصی را برای IBS استفاده می کند:
معیار رُم. این معیارها شامل درد و ناراحتی در شکم است که به طور متوسط حداقل هفته ای یک روز در سه ماه اخیر به طول انجامیده و حداقل با دو مورد از این عوامل همراه است: درد و ناراحتی هنگام دفع، تغییر دفعات دفع، یا تغییر قوام مدفوع
معیار منینگ. این معیار بر تسکین درد های ناشی از دفع مدفوع، دفع ناقص مدفوع، مخاط در مدفوع و تغییر در قوام آن، تمرکز دارد. هرچه علائم بیشتر باشد، احتمال ابتلا به IBS بیشتر است.
نوعی IBS. به منظور درمان، می توان IBSرا بر اساس علائم به سه نوع تقسیم کرد: یبوست، اسهال یا هردو.
پزشک علائم دیگر را هم برای بررسی احتمال ابتلا به بیماری های جدی تر ارزیابی می کند. این علائم عبارتند از:
شروع علائم پس از 50 سالگی
کاهش وزن
خونریزی رکتوم
تب
حالت تهوع یا استفراغ مکرر
درد شکم، به خصوص اگر با دفع مدفوع برطرف نشده یا در شب ایجاد شود.
اسهال مکرر یا مانع از خواب
کم خونی ناشی از فقر آهن
اگر به این علائم دچار هستید، یا اگر درمان اولیه IBS جواب نمی دهد، باید تحت آزمایش های بیشتری قرار بگیرید.
آزمایش های تکمیلی
ممکن است پزشک چندین آزمایش از جمله آزمایش مدفوع را برای بررسی عفونت یا مشکلات مربوط به توانایی روده در جذب مواد مغذی از غذا تجویز کند (سوءجذب). همچنین امکان دارد آزمایش هایی برای رد سایر عوامل ایجاد کننده علائم انجام شود.
آزمایش های تصویربرداری می تواند شامل موارد زیر باشد:
سیگموئیدوسکوپی انعطاف پذیر. پزشک قسمت نزولی روده بزرگ (سیگموئید) را با یک لوله انعطاف پذیر و روشن (سیگموئیدوسکوپ) معاینه می کند.
کولونوسکوپی. پزشک از یک لوله کوچک و قابل انعطاف برای بررسی کل روده بزرگ استفاده می کند.
رادیوگرافی ساده یا سی تی اسکن. در این روش ها تصاویری از شکم و لگن گرفته می شود که به پزشک اجازه می دهد سایر عوامل ایجاد کننده علائم را رد کند، به خصوص در مواردی که بیماری همراه با درد شکم می باشد. پزشک روده بزرگ را با مایع باریم پر می کند تا بهتر بتوان به کمک رادیوگرافی اختلالات را مشاهده کرد. این آزمایش باریم سری دستگاه گوارش تحتانی نیز نامیده می شود.
تست های آزمایشگاهی می تواند شامل موارد زیر باشد:
آزمایش سنجش عدم تحمل لاکتوز. لاکتاز آنزیمی است که برای هضم قند موجود در محصولات لبنی به آن نیاز است. اگر بدن لاکتاز تولید نکند، ممکن است مشکلاتی مشابه مشکلات IBS از جمله درد شکم، گاز و اسهال به وجود بیاید. ممکن است پزشک دستور به انجام آزمایش تنفس یا حذف شیر و فراورده های شیر از رژیم غذایی دهد.
آزمایش تنفس برای بررسی رشد بیش از حد باکتری. با آزمایش تنفس می توان رشد بیش از حد باکتری در روده کوچک را تشخیص داد. رشد بیش از حد باکتری در افرادی که جراحی روده کرده اند، یا مبتلا به دیابت یا بیماری های دیگری هستند که هضم را کند می کند بیشتر دیده می شود.
آندوسکوپی فوقانی. لوله ای بلند و انعطاف پذیر وارد مری می شود. دوربینی که در انتهای لوله قرار دارد به پزشک اجازه می دهد تا دستگاه گوارش فوقانی را معاینه کرده و از روده کوچک و مایع درون آن نمونه بافتی (نمونه برداری) تهیه کند تا به جستجوی رشد بیش از حد باکتری ها بپردازد. اگر مشکوک به بیماری سلیاک باشید پزشک آندوسکوپی را توصیه می کند.
آزمایش مدفوع. در موارد ابتلا به اسهال مزمن، ممکن است لازم باشد مدفوع برای باکتری ها یا انگل ها یا مایع گوارشی تولید شده در کبد (اسید صفراوی) بررسی شود.
درمان
تمرکز درمان IBS بر تسکین علائم است تا بتوان در حد امکان زندگی راحت تری داشت.
اغلب با مدیریت استرس و با ایجاد تغییر در رژیم و شیوه زندگی، می توان علائم خفیف را کنترل کرد. مواردی که کمک کننده می باشند عبارتند از:
پرهیز از مصرف غذاهای تحریک کننده علائم بیماری
مصرف غذاهای پرفیبر
نوشیدن مایعات زیاد
ورزش منظم
خواب کافی
مواردی که پزشک به حذف آنها از برنامه غذایی تاکید دارد عبارتند از:
غذاهای نفخ آور. اگر دچار نفخ هستید، از مصرف موادی مانند نوشابه های گازدار و الکلی، کافئین، میوه های خام و برخی از سبزیجات مانند کلم، کلم بروکلی و گل کلم اجتناب کنید.
گلوتن. تحقیقات نشان می دهد قطع مصرف گلوتن (گندم ، جو و چاودار) در برخی از مبتلایان به IBS حتی اگر دچار بیماری سلیاک هم نباشند، باعث بهبود علائم اسهال می شود.
FODMAPs (رژیم فودمپ). برخی افراد نسبت به کربوهیدرات های خاصی حساس هستند مثل فروکتوز، فروکتانز، لاکتوز و غیره که به عنوان FODMAP شناخته می شوند (الیگو، دی و مونو ساکاریدهای قابل تخمیر و پلی ال). FODMAP ها در بعضی از غلات، سبزیجات، میوه ها و محصولات لبنی وجود دارند. اگر از رژیم غذایی که مقدار FODMAP آن کم باشد استفاده کنید و سپس دوباره به مصرف آن بپردازید، علائم IBS کاهش می یابد.
در تغییرات رژیم غذایی متخصص تغذیه می تواند کمک کننده باشد.
اگر مشکلات ناشی از بیماری، متوسط یا شدید باشد و به خصوص با افسردگی و استرس علائم وخیم تر می شود، با پزشک مشورت کنید.
علاوه بر آن پزشک ممکن است داروهایی را پیشنهاد دهد که شامل موارد زیر می باشند:
مکمل های فیبر. مصرف مکمل های فیبری مانند پسیلیوم (متاموسیل) همراه با مایعات به درمان یبوست کمک می کند.
داروهای ضد یبوست (ملین). اگر مصرف مکمل های فیبر به کاهش علائم کمک نکرد، پزشک منیزیم هیدروکسید خوراکی (شیر فیلیپس با منیزیم) یا پلی اتیلن گلیکول ( میرالاکس) را تجویز می کند.
داروهای ضد اسهال. داروهای بدون نیاز به نسخه مانند لوپرامید (ایمودیوم) به کنترل اسهال کمک می کنند. همچنین گاهی پزشک داروهای متصل شونده به اسیدهای صفراوی مانند کلستیرامین (پروالیت)، کلستیپول (کلستید) یا کولسولام (ولکول) را نیز تجویز کند. داروهای متصل شونده به اسیدهای صفراوی می توانند باعث نفخ شوند.
داروها آنتی کولینرژیک. داروهایی مانند دی سیکلومین (بنتیل) می توانند به تسکین اسپاسم های دردناک روده ای کمک کنند. این داروها برای افرادی که دچار اسهال های دوره ای هستند تجویز می شود. به طورکلی این داروها بی خطر هستند اما می توانند باعث یبوست، خشکی دهان و تاری دید شوند.
داروهای ضدافسردگی سه حلقه ای. این نوع دارو می تواند به درمان افسردگی و همچنین جلوگیری از فعالیت سلول های عصبی روده ای کمک کرده و در نتیجه درد را کاهش دهد. در موارد ابتلا به اسهال و درد شکمی بدون علائم افسردگی، پزشک دوز کمتری از ایمپرامین (توفرانیل)، دسیپرامین (نورپرامین) یا نورتیریپتیلین(پاملور) را تجویز می کند. عوارض جانبی دارو که با مصرف آن هنگام خواب کاهش می یابند شامل خواب آلودگی، تاری دید، سرگیجه و خشکی دهان می باشد.
داروهای ضدافسردگی بازدارنده های بازجذب سروتونین (SSRI). داروهای ضدافسردگی مهارکننده بازجذب سروتونین مانند فلوکستین(پروزاک و سارافم) یا پاروکستین (پاکسیل) به افسردگی، درد و یبوست کمک می کنند.
داروهای ضددرد. پرگابالین (لیریکا) یا گاباپنتین (نورونتین) درد شدید یا نفخ را کاهش می دهند.
داروهای مخصوص IBS
داروهای مورد تایید برای درمان IBS عبارتند از:
آلوسترون (لوترونکس). این دارو برای انبساط عضلات روده بزرگ و کند کردن حرکت مدفوع در انتهای آن تجویز می شود. آلوسترون فقط توسط پزشکان خاصی تجویز می شود. این دارو برای اسهال های شدید در خانم هایی که به درمان های دیگر پاسخ نداده اند توصیه می شود اما مصرف آن برای مردان تأیید نشده است. عوارض جانبی این دارو نادر اما شدید است به همین دلیل فقط در صورت پاسخ نگرفتن با سایر درمان ها توصیه می شود.
الوکسادولین( ویبرزی). الوکسادولین با کاهش انقباضات عضلانی و ترشح مایعات در روده و افزایش تون عضلانی (قدرت عضلات) در رکتوم، اسهال را کاهش می دهد. عوارض جانبی این دارو شامل تهوع، درد شکم و یبوست خفیف می باشد. الوکسادولین با پانکراتیت در ارتباط است که می تواند در برخی افراد جدی و شایع باشد.
ریفاکسیمین(زیفاکسان). این آنتی بیوتیک می تواند رشد بیش از حد باکتری ها و اسهال را کاهش دهد.
لوبی پروستون( آمیتیزا). این دارو ترشح مایعات روده کوچک را افزایش داده و به دفع مدفوع کمک می کند. این دارو فقط برای خانم هایی که IBS همراه یبوست دارند و با سایر درمان ها پاسخ نگرفته اند تجویز می شود.
لینالکوتید (لینزس). این دارو با افزایش ترشحات مایعات روده کوچک به دفع مدفوع کمک می کند. لیناکلوتید می تواند باعث اسهال شود، اما مصرف دارو 30 تا 60 دقیقه قبل از غذا خوردن می تواند عوارض آن را کاهش دهد.
درمان های احتمالی در آینده
محققان در حال بررسی روش های درمانی جدید برای IBS هستند. ایمونوگلوبولین مشتق از سرم گاوی، درمان تغذیه ای است که نوید بخش درمان IBS همراه با اسهال می باشد.
مطالعات نشان می دهد در افرادی که به IBS همراه با اسهال مبتلا هستند مصرف قرصی روکش دار حاوی روغن نعنا -که با ورود آن به روده کوچک روغن به تدریج از قرص آزاد می شود-، سبب کاهش نفخ، اضطرار در دفع، درد شکم و درد هنگام دفع مدفوع می شود. هنوز چگونگی اثر بخشی روغن نعنا برای درمان IBS روشن نیست، بنابراین باید قبل از مصرف آن با پزشک مشورت کرد.
سبک زندگی و درمان های خانگی
تغییرات ساده در رژیم غذایی و شیوه زندگی باعث تسکین علائم IBS می شود. بدن به زمان نیاز دارد تا به این تغییرات پاسخ دهد. کارهایی که می توانند کمک کننده باشند عبارتند از:
مصرف آزمایشی فیبر. فیبر به کاهش یبوست کمک می کند اما می تواند باعث بدتر شدن نفخ و گرفتگی شکم شود. سعی کنید به مدت چند هفته با غذاهایی مانند غلات کامل، میوه ها، سبزیجات و لوبیا ها، مقدار فیبر موجود در رژیم غذایی را به آرامی افزایش دهید. ممکن است مکمل فیبر نسبت به غذاهای غنی از فیبر، گاز و نفخ کمتری ایجاد کند.
عدم مصرف غذاهای مشکل ساز. از مصرف غذاهایی که علائم را تشدید می کنند پرهیز کنید.
ساعت غذا خوردن را تنظیم کنید. وعده های غذایی را حذف نکنید و سعی کنید هر روز تقریباً در یک زمان خاص غذا بخورید تا عملکرد روده تنظیم شود. اگر دچار اسهال شده باشید با تبدیل کردن وعده های غذایی به مقدار کمتر اما تعداد بیشتر احساس بهتری خواهید داشت. اما اگر یبوست دارید، خوردن مقادیر بیشتری از غذاهای پر فیبر به انتقال غذا درون روده کمک می کند.
به طور منظم ورزش کنید. ورزش به رفع افسردگی و استرس کمک و انقباضات طبیعی روده را تحریک می کند و کمک می کند احساس بهتری نسبت به خود داشته باشید. از پزشک در مورد برنامه ی ورزشی مشاوره بگیرید.
درمان های جایگزین
نقش روش های درمانی جایگزین در تسکین علائم IBS مشخص نیست. قبل از شروع هر یک از این روش های درمانی، با پزشک مشورت کنید. درمان های جایگزین عبارتند از:
هیپنوتیزم. فرد متخصص راهنمایی های لازم را به بیمار برای آرام شدن و شل کردن عضلات شکم ارائه می دهد. هیپنوتیزم نفخ و درد شکم را کاهش می دهد. مقالات زیادی تأثیر طولانی مدت هیپنوتیزم برای IBS را تأیید می کنند.
آموزش ذهن آگاهی. ذهن آگاهی، آگاهی از اعمال و احساس فرد در هرلحظه بدون هیچ تفسیر و قضاوتی می باشد. تحقیقات نشان می دهد که ذهن آگاهی علائم IBS را کاهش می دهد.
طب سوزنی. محققان دریافته اند که طب سوزنی به بهبود علائم مبتلایان به IBS کمک می کند.
قرص نعنا. نعناع یک ضد اسپاسم طبیعی است که عضلات صاف روده را شل می کند. این قرص سبب تسکین کوتاه مدت علائم IBS می شود اما همه مطالعات اثربخشی آن را تأیید نمی کنند.
پروبیوتیک. پروبیوتیک ها باکتری های "مفیدی" هستند که به طور معمول در روده زندگی می کنند و در غذاهای خاصی مانند ماست و مکمل های غذایی یافت می شوند. مطالعات اخیر نشان می دهد که برخی از پروبیوتیک ها علائم IBS مانند درد شکم ، نفخ و اسهال را تسکین می دهند.
کاهش استرس. یوگا یا مدیتیشن به کاهش استرس کمک می کند. با استفاده از فیلم و کتاب در خانه یا در کلاس های ورزشی می توانید تمرین داشته باشید.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
ممکن است به متخصص گوارش ارجاع داده شوید.
آنچه می توانید انجام دهید
از محدودیت های قبل از قرار ملاقات، مانند تغییر رژیم غذایی، آگاه باشید.
علائم خود را یادداشت کنید، حتی اگر به نظر می رسد علائم به بیماری مرتبط نمی باشند.
غذاهایی که سبب تشدید و تحریک بروز علائم می شوند را بنویسید.
لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید، تهیه کنید.
اطلاعات پزشکی مهم، از جمله سایر بیماری هایی که مبتلا هستید را یادداشت کنید.
اطلاعات شخصی مهم، از جمله تغییرات اخیر یا عوامل استرس زا در زندگی خود را بنویسید.
سوالاتی را که می خواهید از پزشک بپرسید یادداشت نمایید.
فردی از اعضای خانواده یا دوستان را جهت یادآوری موارد ذکر شده در مراجعه با پزشک، همراه خود داشته باشید.
سوالاتی که بهتر است درباره این بیماری از پزشک پرسید:
علت بروز علائم چیست؟
به چه آزمایش هایی نیاز دارم؟ آیا قبل از انجام آنها به آمادگی خاصی نیاز می باشد؟
چه روش درمانی را پیشنهاد می کنید؟ آیا عوارض جانبی مرتبط با این روش های درمانی وجود دارد؟
آیا باید رژیم غذایی خود را تغییر دهم؟
آیا لازم است تغییراتی در سبک زندگی ایجاد شود؟
آیا نیاز هست که با مشاور صحبت کنم؟
دچار بیماری های دیگری نیز می باشم، چگونه می توانم به بهترین صورت این شرایط را مدیریت کنم؟
اگر IBS داشته باشم، چه مدت طول می کشد تا علائم با درمان های تجویز شده بهبود یابند؟
علاوه بر این سوالات، در پرسیدن هر سوال دیگری که برایتان پیش آمده است تردید نکنید.
از پزشک چه انتظاری می رود
احتمالاً پزشک تعدادی سؤال از شما خواهد پرسید. آماده بودن برای پاسخگویی به آنها می تواند در صرفه جویی وقت به شما کمک کند و زمان بیشتری را برای بحث درباره سایر موارد بدهد. سوالاتی که احتمالاً می پرسد عبارتند از:
علائم چیست و از چه زمانی شروع شده است؟
شدت علائم شما چقدر است؟ دائم است یا گذرا؟
آیا چیزی باعث بروز علائم می شود مانند غذا، استرس و دوره قاعدگی در زنان؟
آیا کاهش وزن بی دلیل داشته اید؟
آیا تب، استفراغ یا مدفوع خونی داشته اید؟
آیا اخیرا دچار استرس یا مشکلات عاطفی شده اید؟
رژیم غذایی روزمره شما چگونه می باشد؟
آیا تا به حال دچار حساسیت غذایی یا عدم تحمل لاکتوز شده اید؟
آیا سابقه خانوادگی ابتلا به اختلالات روده یا سرطان روده بزرگ دارید؟
این علائم چه قدر بر کیفیت زندگی از جمله روابط شخصی و توانایی عملکردتان در مدرسه یا محل کار اثر گذاشته اند؟
در این بین چه کاری می توان انجام داد
در مدتی که باقی مانده است تا به پزشک مراجعه کنید کارهای زیر را انجام دهید:
در مورد سابقه ی بیماری التهاب روده یا سرطان روده بزرگ اعضای خانواده تحقیق کنید.
به دفعات بروز علائم و عواملی که سبب تحریک آنها می شود توجه کنید.