نگاه کلی
سندرم کوشینگ هنگامی اتفاق می افتد که بدن در مدت طولانی در معرض سطح بالایی از هورمون کورتیزول قرار گیرد. سندرم کوشینگ که گاهی اوقات هایپرکورتیزولیسم نیز نامیده می شود، ممکن است در اثر مصرف داروهای خوراکی کورتون نیز ایجاد شود. این بیماری همچنین می تواند زمانی که بدن بیش از حد کورتیزول تولید می کند نیز رخ دهد.
کورتیزول بیش از حد، برخی از علائم بارز سندرم کوشینگ را ایجاد خواهد کرد- تجمع چربی به شکل یک قوز بین شانه ها، صورت گرد و ایجاد ترک های پوستی صورتی یا بنفش روی پوست. سندرم کوشینگ همچنین می تواند منجر به افزایش فشار خون، پوکی استخوان و گاهی اوقات دیابت نوع ۲ نیز شود.
درمان های سندرم کوشینگ، تولید کورتیزول بدن را به حالت طبیعی باز خواهند گرداند و علائم را به طور محسوسی بهبود می بخشند. هرچه درمان زودتر آغاز شود، شانس بهبودی نیز بیشتر است.
علائم
علائم و نشانه های سندرم کوشینگ بسته به میزان کورتیزول اضافی ممکن است متفاوت باشد.
علائم و نشانه های شایع سندرم کوشینگ
- افزایش وزن و رسوبات بافت چربی مخصوصاً در قسمت میانی و قسمت فوقانی پشت، در صورت (سندرم صورت ماه) و بین شانه ها (قوز بوفالو)
- ایجاد ترک های پوستی صورتی یا بنفش (استریا) روی پوست شکم، ران، سینه و بازوها
- پوستی نازک که به راحتی کبود می شود
- بهبود آهسته بریدگی ها، گزش حشرات و عفونت ها
- آکنه
علائم و نشانه هایی که در زنان مبتلا به سندرم کوشینگ وجود دارد
- ضخیم تر یا قابل مشاهده تر شدن موی صورت و بدن
- نامنظم یا قطع شدن دوره های قاعدگی
علائم و نشانه هایی که در مردان مبتلا به سندرم کوشینگ وجود دارد
- کاهش میل جنسی
- کاهش باروری
- اختلال در نعوظ
علائم و نشانه های دیگری که ممکن است با سندرم کوشینگ رخ دهد
- خستگی شدید
- ضعف عضلانی
- افسردگی، اضطراب و تحریک پذیری
- از دست دادن کنترل عاطفی
- مشکلات ادراکی
- افزایش فشار خون که اخیرا رخ داده است یا تشدید آن
- سردرد
- افزایش رنگدانه های پوست
- پوکی استخوان که در طول زمان منجر به شکستگی می شود
- اختلال در رشد در کودکان
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
در صورت داشتن علائمی که نشانگر سندرم کوشینگ است، با پزشک تماس بگیرید. مخصوصاً اگر در حال مصرف داروهای کورتون برای درمان بیماری هایی مانند آسم، آرتروز یا بیماری التهابی روده هستید.
علل بیماری
سطح بیش از حد، هورمون کورتیزول منجر به ایجاد سندرم کوشینگ خواهد شد.کورتیزول، هورمونی است که در غدد فوق کلیه تولید می شود و نقش های مختلفی را در بدن ایفا می کند.
به عنوان مثال کورتیزول به تنظیم فشار خون کمک می کند، التهاب را کاهش می دهد و قلب و رگ های خونی را به طور طبیعی حفظ می نماید. همچنین به بدن کمک می کند تا به استرس پاسخ دهد و روش تبدیل (متابولیسم) پروتئین ها، کربوهیدرات ها و چربی های موجود در رژیم غذایی به انرژی قابل استفاده را تنظیم خواهد کرد.
با این وجود در صورت زیاد بودن سطح کورتیزول در بدن، ممکن است به سندرم کوشینگ مبتلا شوید.
نقش داروهای کورتون
دلایلی که به خارج از بدن فرد مربوط هستند مانند مصرف داروهای خوراکی کورتون در دوزهای بالا برای طولانی مدت، باعث ایجاد سندرم کوشینگ خواهد شد (سندرم کوشینگ برون زا).این داروها مانند پردنیزون همان اثر کورتیزول تولید شده در بدن را دارند.
کورتیکواستروئیدهای خوراکی ممکن است برای درمان بیماری های التهابی مانند آرتریت روماتوئید، لوپوس و آسم ضروری باشند. همچنین ممکن است برای جلوگیری از رد عضو پیوندی توسط بدن فرد گیرنده نیز استفاده شوند. از آنجا که دوزهای مورد نیاز برای درمان این بیماری ها اغلب از مقدار کورتیزول مورد نیاز روزانه بدن بیشتر است، عوارض جانبی ناشی از کورتیزول اضافی، رخ خواهد داد.
همچنین ایجاد سندرم کوشینگ از طریق کورتیکواستروئیدهای تزریقی - به عنوان مثال تزریق مکرر برای درد مفاصل، بورسیت(آماس کیسه های مفصلی) و کمر درد، نیز امکان پذیر است. داروهای استروئیدی استنشاقی (مصرف شده برای آسم) و کرم های استروئیدی پوست (که برای اختلالات پوستی مانند اگزما استفاده می شود) به طور کلی کمتر از کورتیکواستروئیدهای خوراکی باعث سندرم کوشینگ می شوند. اما در برخی از افراد ممکن است باعث ایجاد این بیماری شوند مخصوصاً اگر در دوزهای بالا مصرف شوند.
تولید بیش از حد هورمون توسط بدن
سندرم کوشینگ به دلیل تولید بیش از حد کورتیزول توسط بدن نیز ایجاد خواهد شد (سندرم کوشینگ درون زا).در این عارضه، یک یا هر دو غده فوق کلیه، بیش از حد، هورمون کورتیزول را ترشح می کنند و یا تولید بیش از حد هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک (ACTH) که به طور معمول تولید کورتیزول را تنظیم می کند، باعث ایجاد این سندرم خواهند شد.
تومور غده هیپوفیز (آدنوم هیپوفیز). یک تومور غیرسرطانی (خوش خیم) غده هیپوفیز، واقع در قاعده مغز، مقدار اضافی ACTH تولید می کند که باعث تحریک غدد فوق کلیوی برای تولید کورتیزول بیشتر می شود که در نهایت منجر به ایجاد سندرم کوشینگ خواهد شد. این نوع در زنان بیشتر اتفاق می افتد و شایع ترین شکل سندرم کوشینگ درون زاست.
تومور ترشح کننده ACTH. تومور موجود در اندامی که به طور معمول ACTH تولید نمی کند به ندرت شروع به ترشح بیش از حد این هورمون می کند و در نتیجه منجر به ایجاد سندرم کوشینگ خواهد شد. این تومورها که می توانند غیرسرطانی (خوش خیم) یا سرطانی (بدخیم) باشند، معمولاً در ریه ها، لوزالمعده، تیروئید یا غده تیموس یافت می شوند.
بیماری اولیه غده فوق کلیه.علت ایجاد سندرم کوشینگ در برخی از افراد، ترشح بیش از حد کورتیزول است که به تحریک ناشی از ACTH بستگی ندارد و با اختلالات غدد فوق کلیوی در ارتباط است. شایع ترین این اختلالات، تومور غیر سرطانی قشر آدرنال است که آدنوم آدرنال نامیده می شود.
تومورهای سرطانی قشر آدرنال (کارسینوم های قشر فوق کلیه) به ندرت می توانند باعث سندرم کوشینگ شوند. گاهی اوقات، بزرگ شدن خوش خیم و گرهک دار هر دو غده فوق کلیوی می تواند منجر به سندرم کوشینگ شود.
سندرم کوشینگ خانوادگی. افراد به ندرت، ایجاد تومور در یک یا چند غده، غدد درون ریز که بر سطح کورتیزول تأثیر می گذارد و باعث سندرم کوشینگ می شود، را به ارث خواهند برد.
عوارض بیماری
بدون درمان، عوارض سندرم کوشینگ شامل موارد زیر می باشد:
- پوکی استخوان که می تواند منجر به شکستگی غیرمعمول استخوان مانند شکستگی دنده و شکستگی استخوان در پا شود.
- فشار خون بالا
- دیابت نوع ۲
- عفونت های مکرر یا غیرمعمول
- از دست دادن توده عضلانی و قدرت
تشخیص
تشخیص سندرم کوشینگ مخصوصاً سندرم کوشینگ درون زا، ممکن است دشوار باشد زیرا علائم و نشانه های مشابهی با سایر بیماری ها دارد. تشخیص سندرم کوشینگ می تواند یک روند طولانی و گسترده داشته باشد. تا زمانی که فرد به ملاقات پزشک نرفته باشد، نمی تواند هیچ پاسخ قطعی در مورد بیماری پیدا کند.
پزشک برای یافتن علائم سندرم کوشینگ، معاینه فیزیکی انجام خواهد داد. اگر علائمی مانند گرد شدن صورت (سندرم صورت ماه)، افزایش بافت چربی بین شانه ها و گردن (قوز بوفالو) و پوست نازک همراه با کبودی و ترک های پوستی، وجود داشته باشد، ممکن است به سندرم کوشینگ مشکوک شود.
اگر فرد به مدت طولانی کورتون مصرف کند، پزشک ممکن است به این اختلال شک کند. در صورتی که فرد از داروی کورتیکواستروئید استفاده نکرده باشد، آزمایش های تخصصی زیر، علت ایجاد بیماری را تشخیص خواهند داد:
آزمایش ادرار و خون. این آزمایش ها، میزان هورمون ها را در ادرار و خون فرد اندازه گیری می کند و مشخص می کنند که آیا بدن او بیش از حد کورتیزول تولید می کند یا خیر. برای آزمایش ادرار، ممکن است از بیمار خواسته شود که در مدت ۲۴ ساعت ادرار خود را جمع آوری کند.سپس نمونه های ادرار و خون به آزمایشگاه ارسال می شود تا از نظر سطح کورتیزول، مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرند.
پزشک همچنین ممکن است آزمایش های تخصصی دیگری که شامل اندازه گیری سطح کورتیزول قبل و بعد از تحریک یا سرکوب با سایر داروهای هورمونی را توصیه کند.
آزمایش بزاق. سطح کورتیزول معمولاً در طول روز افزایش و کاهش می یابد. در افرادی که به سندرم کوشینگ مبتلا نیستند، سطح کورتیزول در شب به طور قابل توجهی کاهش می یابد.پزشکان سطح کورتیزول از یک نمونه کوچک بزاق که اواخر شب جمع آوری شده است را مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهند داد و در صورتی که مقدار آن زیاد باشد، سندرم کوشینگ را تشخیص می دهند.
آزمایش های تصویربرداری. سی تی اسکن یا ام آر آی، می توانند تصاویری از غده هیپوفیز و غده فوق کلیه برای تشخیص ناهنجاری ها مانند تومورها، ایجاد کنند.
نمونه برداری از سینوس پتروزال. این آزمایش، مشخص خواهد کرد که آیا علت سندرم کوشینگ درون زا، ریشه در هیپوفیز دارد یا جایی دیگر. برای آزمایش، نمونه های خون از سینوس های پتروال – رگ هایی که غده هیپوفیز را تخلیه می کنند، گرفته می شود.
در این روش، فرد بیهوش می شود و سپس یک لوله نازک به قسمت فوقانی ران یا کشاله ران وارد می شود و سپس به سمت سینوس های پتروس حرکت داده می شوند.در نهایت سطح ACTH سینوس های پتروال و نمونه خون گرفته شده از بازو اندازه گیری می شود.
در صورتی که سطح ACTH در نمونه سینوس بالاتر باشد، مشخص می شود که مشکل از هیپوفیز است اما اگر سطح ACTH سینوس ها و بازو شبیه به هم باشد، ریشه مشکل در خارج از غده هیپوفیز نهفته است.
این آزمایش‌ها به پزشک کمک خواهد کرد تا سندرم کوشینگ را تشخیص دهد و سایر موارد پزشکی با علائم و نشانه های مشابه را، رد کند. به عنوان مثال سندرم تخمدان پلی کیستیک - یک اختلال هورمونی در زنان با بزرگ شدن تخمدان - برخی از علائم و نشانه های مشابه سندرم کوشینگ مانند رشد بیش از حد مو و نامنظم بودن دوره های قاعدگی را ایجاد می کند.علائم افسردگی، اختلالات خوردن و اعتیاد به نوشیدنی های الکل دار نیز تا حدودی شبیه به علائم سندرم کوشینگ می باشد.
درمان
درمان های سندرم کوشینگ بر کاهش سطح بالای کورتیزول در بدن، تمرکز دارند. بهترین درمان برای هر فرد به علت ایجاد سندرم بستگی دارد. انواع گزینه های درمانی عبارتند از:
کاهش مصرف کورتیکواستروئید
در صورتی که علت ایجاد سندرم کوشینگ، مصرف طولانی مدت داروهای کورتیکواستروئید باشد، پزشک می تواند با کاهش دوز دارو در طی یک دوره مشخص، علائم و نشانه های سندرم کوشینگ را تحت کنترل داشته باشد در حالی که همچنان بر روی آسم، آرتروز و یا هر بیماری دیگری نیز نظارت دارد.
پزشک برای بسیاری از این مشکلات پزشکی، داروهای غیر کورتیکواستروئیدی تجویز خواهد کرد که به او این امکان را می دهد تا دوز دارو را کاهش دهد و یا مصرف کورتیکواستروئیدها را به طور کامل قطع کند.هرگز به صورت سرخود، دوز داروهای کورتیکواستروئید را کاهش ندهید و مصرف آنها را قطع نکنید زیرا این امر می بایست تنها زیر نظر پزشک انجام شود.
قطع ناگهانی این داروها می تواند منجر به کمبود سطح کورتیزول شود در صورتی که کاهش تدریجی داروهای کورتیکواستروئید موجب می شود تا بدن تولید طبیعی کورتیزول را از سر گیرد.
عمل جراحی
اگر تومور علت ایجاد سندرم کوشینگ باشد، پزشک ممکن است حذف کامل تومور با کمک جراحی را توصیه کند. تومورهای هیپوفیز معمولاً توسط جراح مغز و اعصاب و از طریق بینی برداشته می شوند.در صورت وجود تومور در غدد فوق کلیه، ریه ها یا لوزالمعده، جراح می تواند آن را از طریق یک عمل جراحی استاندارد یا در برخی موارد با استفاده از روش های جراحی با حداقل تهاجم و با برش های کوچکتر، از بین ببرد.
پس از جراحی، برای تامین مقدار مناسب کورتیزول در بدن، داروهای جایگزین کورتیزول مصرف خواهند شد. بیماران در بیشتر موارد در نهایت بازگشت طبیعی تولید هورمون غده فوق کلیوی را تجربه خواهند کرد و آنگاه پزشک می تواند داروهای جایگزین را کاهش دهد.
با این وجود، این روند ممکن است یک سال یا بیشتر طول بکشد. در برخی از موارد، افراد مبتلا به سندرم کوشینگ هرگز از سرگیری عملکرد طبیعی آدرنال را تجربه نخواهند کرد و به درمان جایگزین مادام العمر نیاز خواهند داشت.
پرتو درمانی
در صورتی که جراح قادر نباشد تومور هیپوفیز را به طور کامل از بین ببرد معمولاً انجام پرتودرمانی همراه با عمل جراحی را توصیه خواهد کرد. علاوه بر این، پرتودرمانی ممکن است برای افرادی که کاندیدای مناسبی برای جراحی نیستند نیز استفاده شود.
پرتو درمانی را می توان در دوزهای کم در طی یک دوره شش هفته ای یا با روشی به نام جراحی رادیو استاتیک انجام داد. در روش دوم، یک دوز بزرگ ولی تنها یک مرتبه به تومور منتقل می شود و تابش اشعه به بافت های اطراف به حداقل می رسد.
داروها
هنگامی که جراحی و پرتو درمانی موثر واقع نشوند از داروها برای کنترل تولید کورتیزول استفاده خواهد شد. همچنین ممکن است افرادی که به سندرم کوشینگ شدید مبتلا شده اند نیز قبل از جراحی، دارو مصرف کنند. پزشکان نیز گاهی اوقات برای بهبود علائم و نشانه ها و به حداقل رساندن خطر جراحی، درمان دارویی را توصیه خواهند کرد. البته درمان پزشکی ممکن است نتواند به طور کامل تمام علائم ناشی از کورتیزول اضافی را بهبود بخشد.
داروهایی که برای کنترل تولید بیش از حد کورتیزول در غده فوق کلیه مصرف می شوند، عبارتند از: کتوکونازول، میتوتان (لیسودرن) و متیراپون (متوپیرون).
دارو میفپریستون (کورلیم، مایفپرکس) برای افراد مبتلا به سندرم کوشینگ که به دیابت نوع ۲ یا عدم تحمل گلوکز نیز مبتلا هستند، تأیید شده است. میفپریستون، تولید کورتیزول را کاهش نمی دهد اما اثر کورتیزول را بر روی بافت ها مسدود می کند.
عوارض جانبی این داروها شامل خستگی، حالت تهوع، استفراغ، سردرد، دردهای عضلانی، فشار خون بالا، کاهش پتاسیم و تورم می باشد. برخی از این داروها، عوارض جانبی جدی تری مانند عوارض جانبی عصبی و سمیت کبدی نیز دارند.
جدیدترین دارو برای سندرم کوشینگ، پاسیریوتاید (سیگنیفور) است که با کاهش تولید ACTH از تومور هیپوفیز، عمل می کند. این دارو دو بار در روز به صورت تزریقی تجویز می شود. این دارو در صورت ناموفق بودن جراحی هیپوفیز و یا عدم انجام آن، توصیه خواهد شد.
عوارض جانبی این دارو نسبتاً شایع است و شامل اسهال، حالت تهوع، افزایش قند خون یا دیابت، سردرد، شکم درد و خستگی می باشد.
در برخی از موارد، تومور یا درمان آن باعث کمبود سایر هورمون های تولید شده در هیپوفیز یا غده فوق کلیه می شود و پزشک می بایست داروهای جایگزین هورمون را به بیماران توصیه کند.
در صورت موثر واقع نشدن هیچ یک از این گزینه های درمانی، پزشک جراحی برداشتن غدد فوق کلیوی (آدرنالکتومی دو طرفه) را توصیه خواهد کرد.این روش تولید بیش از حد کورتیزول را درمان می کند اما به طور مادام العمر به داروهای جایگزین نیاز دارد.
سبک زندگی و درمان های خانگی
مدت زمان بهبودی سندرم کوشینگ به شدت و علت بیماری بستگی دارد. یادتان باشد که صبور باشید. شما یک شب به سندرم کوشینگ مبتلا نشدید پس علائمتان نیز در یک شب از بین نخواهند رفت. در ضمن، رعایت نکات زیر نیز می تواند در بازگشت سلامت تان کمک کند:
فعالیت هایتان را به آرامی افزایش دهید. ممکن است برای انجام دادن فعالیت هایی که در گذشته انجام می دادید، خیلی عجله داشته باشید اما عضلات ضعیف شده، نیاز به رویکرد کندتری دارند. برای بهبود بخشیدن به این وضعیت، می بایست تا جایی که احساس راحتی می کنید ورزش کنید ولی مراقب باشید تا در انجام این کار زیاده روی نکنید. با ورزش کردن، کم کم پیشرفت می کنید و به تدریج، بهبود خواهید یافت.
غذاهای سالم مصرف کنید. غذاهای مفید و مغذی، منبع خوبی برای سوخت بدن در حال بهبودی هستند و به بیماران در از دست دادن وزن اضافی که در نتیجه سندرم کوشینگ به دست آورده اند نیز کمک خواهند کرد. اطمینان حاصل کنید که به اندازه کافی کلسیم و ویتامین D دریافت می کنید. مصرف این دو در کنار هم، موجب می شود تا بدن کلسیم کافی جذب کند که این امر به تقویت استخوان ها کمک کرده و از بین رفتن تراکم استخوان که اغلب با سندرم کوشینگ اتفاق می افتد را خنثی خواهد کرد.
سلامت روان خود را کنترل کنید. افسردگی می تواند یکی از عوارض سندرم کوشینگ باشد اما پس از شروع درمان نیز می تواند ادامه یابد یا ایجاد شود. افسردگی خود را نادیده نگیرید و یا منتظر نمانید. در صورت داشتن افسردگی، ضعف و مشکل در کنار آمدن در دوران نقاهت، فوراً از پزشکتان کمک بگیرید.
درد را به آرامی تسکین دهید. حمام گرم، ماساژ و تمرینات با فشار کم مانند ایروبیک در آب و تای چی، به کاهش برخی از دردهای عضلانی و مفصلی کمک کرده و در نهایت موجب بهبودی سندرم کوشینگ خواهند شد.
راهکارهایی برای کنار آمدن با بیماری
گروه های پشتیبانی در مقابله با سندرم کوشینگ و بدست آوردن بهبودی، ارزشمند می باشند. این گروه ها فرد بیمار را با افراد دیگری که چالش های مشابه او را تجربه کرده اند همراه با خانواده و دوستانشان گرد هم می آورند و فضایی را ارائه می دهند که در آن، بتوانند مشکلاتشان را با یکدیگر در میان بگذارند.
از پزشک خود در مورد گروه های پشتیبانی که در محل زندگی تان وجود دارد، سوال کنید. بخش بهداشت محلی، کتابخانه عمومی و همچنین اینترنت، منابع خوبی برای یافتن یک گروه پشتیبانی در محل زندگی تان می باشد.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
شما احتمالاً ابتدا به پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. با این وجود، در برخی موارد که برای گرفتن وقت تماس می گیرید، ممکن است فوراً به پزشکی متخصص در زمینه اختلالات هورمونی (متخصص غدد) ارجاع داده شوید.
بهتر است خود را کاملاً برای ملاقات آماده کنید تا بتوانید از ملاقات خود و پزشکتان، نهایت استفاده را ببرید. در اینجا برخی از اطلاعاتی که به شما برای آماده شدن برای ملاقات با پزشک کمک می کند، آورده شده است.همچنین به شما می آموزد که چه انتظاراتی می بایست از پزشک خود داشته باشید.
آنچه می توانید انجام دهید
از هرگونه محدودیت های قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت، حتماً سوال کنید که آیا برای آماده شدن برای آزمایش های تشخیصی می بایست باید کاری را از قبل انجام دهید یا خیر.
علائمی که تجربه می کنید را بنویسید از جمله علائمی که به نظر می رسد با دلیل مراجعه تان به پزشک نیز ارتباطی ندارند. به عنوان مثال اگر مرتباً سردرد داشته اید یا بیش از حد معمول احساس خستگی کرده اید، می بایست حتماً پزشکتان را مطلع سازید زیرا این موارد، اطلاعات مهمی هستند. همچنین در مورد تغییرات ظاهری مانند افزایش وزن، ایجاد آکنه جدید یا افزایش موهای بدن تان نیز به پزشک خود اطلاع دهید.
اطلاعات شخصی اصلی از جمله هر گونه تغییر در روابط شخصی و زندگی جنسی خود را بنویسید.در صورتی که نزدیکانتان فکر می کنند که تند مزاج شده اید و یا به نظر می رسد تغییرات خلقی شما نسبت به گذشته بیشتر شده است، پزشکتان را مطلع سازید. همچنین می توانید عکسی از خود بگیرید تا متوجه شوید که از زمان شروع علائم چه تغییراتی در شکل ظاهری شما ایجاد شده است.
لیستی از تمام داروها، ویتامین ها، کرم ها یا مکمل هایی را که در حال حاضر استفاده می کنید یا در گذشته استفاده کرده اید، تهیه کنید.همچنین نام خاص، دوز و تاریخ مصرف هر داروی استروئیدی که در گذشته مصرف کرده اید مانند تزریق کورتیزون را نیز در لیست خود قرار دهید.
در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستانتان را همراه با خود ببرید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمام اطلاعاتی که هنگام ملاقات با پزشک دریافت می کنید، دشوار می باشد. شخصی که شما را همراهی می کند ممکن است مواردی که شما فراموش کرده اید را به خاطر سپرده باشد.
سوالاتی که می خواهید از پزشک خود بپرسید را یادداشت کنید.
زمان ملاقات شما با پزشک محدود می باشد بنابراین تهیه لیستی از سوالات، به شما کمک خواهد کرد تا از وقت مشترک خود نهایت استفاده را ببرید. برای سندرم کوشینگ، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشکتان بپرسید شامل موارد زیر می باشد:
- به احتمال زیاد علت ایجاد علائم من چیست؟
- به چه نوع آزمایش های تشخیصی نیاز دارم؟ این آزمایش ها چگونه انجام می شود؟
- گزینه های درمانی من چه هستند؟ کدام یک را برای من توصیه می کنید؟
- آیا علائم و نشانه های جسمی من با درمان بهبود می یابد؟ آیا تفاوت در شکل ظاهری و همچنین احساسی که دارم نیز درمان خواهد شد؟
- آیا درمان به من کمک می کند از نظر عاطفی ثبات بیشتری داشته باشم؟
- هر گزینه درمانی چه تأثیر طولانی مدت می تواند داشته باشد؟ آیا تاثیری در توانایی بچه دار شدن من خواهد داشت؟
- چگونه میزان پاسخ دهی من به درمان را در طول زمان دنبال خواهید کرد؟
- من به بیماری های دیگری نیز مبتلا هستم.چگونه می توانم این بیماری ها را به بهترین وجه با هم مدیریت کنم؟
- آیا بروشور یا سایر مواد چاپی وجود دارد که بتوانم با خود به خانه ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟
علاوه بر سوالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، در پرسیدن هرگونه سوال اضافه تری که در حین ملاقات برایتان پیش می آید، تردید نکنید.
از پزشک چه انتظاری می رود
پزشکتان احتمالاً تعدادی از سوالات زیر را از شما خواهد پرسید.آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها زمان بیشتری را برای موضوعاتی که می خواهید به آنها بپردازید، فراهم خواهد کرد:
- علائمتان اولین بار از چه زمانی شروع شده اند؟
- علائمتان مداوم هستند یا گاه به گاه؟ آیا آنها با گذشت زمان بدتر شده اند؟
- آیا در عملکرد جنسی تان یا علاقه به رابطه جنسی تغییراتی مشاهده کرده اید؟
- آیا چرخه قاعدگی تان تغییر کرده و یا متوقف شده است؟
- آیا اضافه وزن پیدا کرده اید؟ در کدام نواحی بدنتان؟
- آیا در کنترل احساسات خود مشکلی نداشته اید؟
- آیا احساس می کنید که نسبت به گذشته، راحت تر کبود می شوید و یا بهبود زخم ها و عفونت هایتان بیشتر از گذشته طول می کشد؟
- آیا در عضلات خود احساس ضعف می کنید؟ مانند مشکل در بیرون آمدن از وان یا راه رفتن از پله ها؟
- آیا اخیراً آکنه جدید یا موهای بیشتری در بدن یا صورتتان ایجاد شده است؟
- آیا تا به حال داروی کورتون مصرف کرده اید؟ برای چه مدت؟
- فکر می کنید چه مواردی علائمتان را بهبود می بخشند یا تشدید می کنند؟