نگاه کلی
شکستگی مفصل ران یک آسیب جدی است، همراه با عوارضی که می توانند زندگی را تهدید کنند. خطر شکستگی مفصل ران با افزایش سن افزایش می یابد. زیرا استخوان ها با افزایش سن ضعیف می شوند. داروهای متعدد، مشکلات بینایی و عدم تعادل باعث سقوط افراد مسن می شود.
شکستگی مفصل ران تقریباً همیشه به ترمیم یا جراحی و به دنبال آن فیزیوتراپی نیاز دارد. انجام کار هایی در جهت افزایش تراکم استخوان و جلوگیری از زمین خوردن می تواند به جلوگیری از شکستگی مفصل ران کمک کند.
علائم
علائم و نشانه های شکستگی مفصل ران شامل موارد زیر است:
- ناتوانی در برخاستن از زمین یا راه رفتن
- درد شدید در مفصل ران یا کشاله ران شما
- ناتوانی در تحمل وزن روی پاها
- کبودی و تورم در ناحیه ران و اطراف آن
- کوتاه تر شدن پای آسیب دیده
- چرخش ران آسیب دیده به سمت بیرون
علل بیماری
یک ضربه شدید - به عنوان مثال در یک تصادف اتومبیل - می تواند باعث شکستگی لگن در افراد در هر سنی شود. در افراد مسن تر، شکستگی لگن اغلب در نتیجه سقوط از ارتفاع رخ می دهد. در افرادی که استخوان های آنها بسیار ضعیف است، شکستگی مفصل ران می تواند به راحتی و با ایستادن روی پا و پیچ خوردگی ایجاد شود.
عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)
خطر شکستگی لگن به طور قابل توجهی با موارد زیر افزایش می یابد:
سن: تراکم استخوان و توده عضلانی با افزایش سن کاهش می یابد. افراد مسن همچنین می توانند در بینایی و تعادل مشکل داشته باشند که این امر خطر سقوط را افزایش می دهد.
جنسیت. شکستگی لگن در زنان تقریباً سه برابر بیشتر از مردان است. زنان سریعتر از مردان تراکم استخوان خود را از دست می دهند، تا حدی به دلیل کاهش سطح استروژن که با یائسگی رخ می دهد، از دست دادن استخوان را تسریع می کند. با این حال، مردان نیز در معرض خطر قرار دارند.
پوکی استخوان. این بیماری که باعث ضعیف شدن استخوان ها می شود، خطر شکستگی را افزایش می دهد.
سایر بیماری های مزمن پزشکی: اختلالات غدد درون ریز، مانند تیروئید بیش از حد فعال، می تواند به استخوان های شکننده منجر شود. اختلالات روده، که می تواند جذب ویتامین D و کلسیم را کاهش دهد، همچنین می تواند منجر به ضعف استخوان شود.
شرایط پزشکی که بر مغز و سیستم عصبی تأثیر می گذارد، از جمله اختلال شناختی، زوال عقل، بیماری پارکینسون، سکته مغزی و نوروپاتی محیطی، خطر سقوط را افزایش می دهد.
قند خون پایین و فشار خون پایین نیز می تواند در خطر افتادن نقش داشته باشد.
داروهای خاص داروهای کورتیزون مانند پردنیزون در صورت طولانی مدت می توانند استخوان را ضعیف کنند. داروهای خاص یا ترکیبات خاصی از داروها باعث سرگیجه می شوند. داروهایی که بر روی سیستم عصبی مرکزی شما تأثیر می گذارند - مانند داروهای خواب، داروهای ضد روان پریشی و آرام بخش ها - معمولاً باعث زمین خوردن می شود.
مشکلات تغذیه ای. کمبود کلسیم و ویتامین D در رژیم غذایی هنگام جوانی، تراکم استخوان را کاهش داده و احتمال شکستگی در اواخر زندگی را افزایش می دهد. همچنین لازم است در سنین بالاتر به اندازه کافی کلسیم و ویتامین D دریافت کنید تا بتوانید استحکام استخوان را حفظ کنید. با افزایش سن، سعی کنید وزن مناسبی داشته باشید. کمبود وزن خطر از دست رفتن استخوان را افزایش می دهد.
کم تحرکی. عدم ورزش منظم، مانند پیاده روی، می تواند باعث ضعیف شدن استخوان ها و عضلات شود، احتمال سقوط و شکستگی را بیشتر می کند.
استعمال دخانیات و الکل. هر دو می توانند در روند طبیعی استخوان سازی و نگهداری از آن تداخل داشته و منجر به از دست دادن استخوان شوند.
عوارض بیماری
شکستگی مفصل ران می تواند استقلال فردی را کاهش دهد و گاهی زندگی را کوتاهتر کند. تقریباً نیمی از افرادی که دچار شکستگی مفصل ران می شوند توانایی زندگی مستقل را ندارند.
اگر شکستگی لگن فرد را برای مدت طولانی بی حرکت نگه دارد، عوارض زیر ممکن است بروز کنند:
- لخته شدن خون در پاها یا ریه ها
- زخم بستر
- عفونت های دستگاه ادراری
- ذات الریه
- از دست دادن بیشتر توده عضلانی، خطر سقوط و آسیب دیدگی را افزایش می دهد
- مرگ
پیشگیری از بروز بیماری
انتخاب سبک زندگی سالم در اوایل بزرگسالی، تراکم استخوانی بالاتری ایجاد می کند و خطر پوکی استخوان را در سال های بعد کاهش می دهد. اقدامات مشابه در هر سنی ممکن است خطر سقوط را کاهش داده و سلامت کلی شما را بهبود بخشد.
برای جلوگیری از سقوط و حفظ سلامت استخوان موارد زیر موثر است :
به اندازه کافی کلسیم و ویتامین D دریافت کنید. به عنوان یک قاعده کلی، مردان و زنان 50 ساله و بالاتر باید 1200 میلی گرم کلسیم در روز و 600 واحد بین المللی ویتامین D در روز مصرف کنند.
برای تقویت استخوان ها و بهبود تعادل ورزش کنید. تمرینات مانند پیاده روی به شما در حفظ اوج تراکم استخوان کمک می کند. ورزش همچنین باعث افزایش قدرت کلی شما می شود و احتمال سقوط شما کمتر می شود. آموزش تعادل نیز برای کاهش خطر سقوط از اهمیت برخوردار است، زیرا با افزایش سن تعادل کاهش می یابد.
از استعمال سیگار یا نوشیدن بیش از حد خودداری کنید. مصرف دخانیات و الکل می تواند تراکم استخوان را کاهش دهد. نوشیدن بیش از حد الکل همچنین می تواند تعادل شما را مختل کرده و احتمال سقوط شما را افزایش دهد.
خانه خود را از نظر خطرات ارزیابی کنید. فرشها را جمع کنید، سیمهای برق را به دیوار نصب کنید و مبلمان اضافی و هر چیز دیگری را که می تواند شما را در معرض خطر افتادن قرار دهد بردارید. اطمینان حاصل کنید که هر اتاق و معبر به خوبی روشن شده است.
چشمان خود را معاینه کنید. اگر مبتلا به دیابت یا بیماری چشمی هستید، هر سال یک بار معاینه چشم انجام دهید.
داروهای خود را بررسی کنید. احساس ضعف و سرگیجه، که ممکن است عوارض جانبی بسیاری از داروها باشد، می تواند خطر سقوط شما را افزایش دهد. با پزشک خود در مورد عوارض جانبی ناشی از داروهای خود صحبت کنید.
به آرامی بلند شوید. خیلی سریع بلند شدن می تواند باعث افت فشار خون شما شود و احساس لرزشی در شما ایجاد کند.
از عصا یا واکر استفاده کنید. اگر هنگام راه رفتن احساس ثبات نمی کنید، از پزشک یا کاردرمانگر خود بپرسید که آیا این وسیله ها می توانند کمک کنند یا خیر.
تشخیص
غالباً پزشک براساس علائم و وضعیت غیرطبیعی مفصل ران و ساق پا می تواند تشخیص دهد که شما شکستگی مفصل ران دارید. با اشعه ایکس معمولاً شکستگی شما تأیید می شود و شکستگی در آن نشان داده می شود.
اگر در اشعه ایکس شما شکستگی مشاهده نشود اما هنوز درد مفصل ران دارید، ممکن است پزشک با امتحان MRI یا اسکن استخوان به دنبال شکستگی خط مو باشد.
بیشتر شکستگی های مفصل ران در یکی از دو مکان در استخوان طولانی که از لگن تا زانوی شما (استخوان ران) گسترش می یابد رخ می دهد:
- گردن ران. این ناحیه در قسمت فوقانی استخوان ران شما، درست در زیر قسمت توپی (سر استخوان ران) از مفصل توپی و سوکت قرار دارد.
- منطقه بین صنفی. این ناحیه کمی از مفصل ران دورتر است، در بخشی از استخوان ران فوقانی شما که به سمت بیرون متوقف می شود.
درمان
درمان شکستگی مفصل ران معمولاً ترکیبی از جراحی، توان بخشی و دارو است.
عمل جراحی
نوع جراحی شما به طور کلی به محل شکستگی و شدت آن بستگی دارد، اینکه آیا استخوان های شکسته به درستی قرار داشته باشند و سن و شرایط سلامتی زمینه ای شما. گزینه ها عبارتند از:
استفاده از پین. پین های فلزی به استخوان وارد می شوند تا هنگام بهبودی شکستگی، آن را به هم نزدیک نگه دارند. بعضی اوقات پین ها به یک صفحه فلزی متصل می شوند که از پایین استخوان ران رانده می شود.
تعویض مفصل ران. استخوان ران فوقانی و سوکت در استخوان لگن با قطعات مصنوعی (پروتز) جایگزین می شوند. به طور فزاینده ای، مطالعات نشان می دهد تعویض مفصل ران با صرفه تر و مرتبط با نتایج طولانی مدت در بزرگسالان سالم دیگر که به طور مستقل زندگی می کنند، همراه است.
تعویض مفصل ران اگر انتهای استخوان شکسته شده جابجا شده یا آسیب دیده باشد، ممکن است جراح سر و گردن استخوان ران را برداشته و فلز نصب کند. تعویض مفصل ران ممکن است برای بزرگسالانی که سایر بیماری ها یا اختلالات شناختی دارند یا به تنهایی زندگی نمی کنند توصیه شود.
اگر خون رسانی به قسمت توپی مفصل ران شما در حین شکستگی آسیب دیده باشد، ممکن است پزشک مفصل ران را به صورت جزئی یا کامل تعویض کند. این نوع آسیب، که اغلب در افراد مسن با شکستگی گردن استخوان ران رخ می دهد، به این معنی است که استخوان به خوبی بهبود نمی یابد.
توانبخشی
تیم مراقبت احتمالاً در اولین روز پس از جراحی شما را از رختخواب خارج می کند. فیزیوتراپی در ابتدا بر حرکات دامنه حرکت و تقویت تمرکز خواهد کرد. بسته به نوع جراحی که انجام داده اید و اینکه آیا کسی در خانه به شما کمک م کند یا خیر، ممکن است لازم باشد از بیمارستان به یک مرکز مراقبت های ویژه مراجعه کنید.
در مراقبت های ویژه و در خانه، شما ممکن است با یک متخصص کاردرمانی کار کنید تا تکنیک های استقلال در زندگی روزمره، مانند استفاده از توالت، حمام، لباس پوشیدن و پخت و پز را بیاموزید. کاردرمانگر شما در صورت نیاز یک واکر یا ویلچر را به شما پیشنهاد میکند تا تحرک و استقلال را دوباره بدست آورید.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
ممکن است به یک جراح ارتوپد معرفی شوید.
از پزشک چه انتظاری می رود
دکتر ممکن است سوالات زیر را بپرسد:
- آیا اخیراً از ناحیه ران از پا افتاده اید یا آسیب دیگری دیده اید؟
- شدت درد شما چقدر است؟
- آیا می توانید روی پای آسیب دیده وزن تان را تحمل کنید ؟
- آیا آزمایش تراکم استخوان انجام داده اید؟
- آیا بیماری دیگری برای شما تشخیص داده شده است؟ چه داروهایی در حال حاضر از جمله ویتامین ها و مکمل ها استفاده می کنید؟
- آیا از الکل یا تنباکو استفاده می کنید؟
- آیا تاکنون جراحی کرده اید؟ آیا مشکلی پیش آمد؟
- آیا هیچ یک از بستگان خونی شما - مانند پدر و مادر یا خواهر و برادر - سابقه شکستگی استخوان یا پوکی استخوان دارند؟
- آیا شما تنها زندگی می کنید؟