نگاه کلی
میوکاردیت التهاب عضله قلب (میوکارد) می باشد. میوکاردیت می تواند بر روی عضله قلب و سیستم الکتریکی قلب تأثیر بگذارد و توانایی پمپاژ قلب را کاهش دهد و باعث ایجاد ریتم های سریع یا غیر طبیعی قلب (آریتمی) شود.
معمولاً یک عفونت ویروسی میوکاردیت ایجاد می کند، اما این بیماری می تواند ناشی از واکنش به دارو یا بخشی از یک بیماری التهابی عمومی باشد. علائم و نشانه ها شامل درد قفسه سینه، خستگی، تنگی نفس و آریتمی می باشد.
میوکاردیت شدید، قلب را ضعیف می کند و باعث می شود بقیه بدن خون کافی دریافت نکند. همچنین ممکن است لخته هایی در قلب ایجاد شوند و منجر به سکته یا حمله قلبی شود. درمان میوکاردیت به علت آن بستگی دارد.
علائم
اگر میوکاردیت خفیف باشد یا در مراحل اولیه باشد، ممکن است هیچ علائمی وجود نداشته باشد و یا علائم خفیفی مانند درد قفسه سینه یا تنگی نفس بروز پیدا کند.
در موارد جدی، بسته به علت بیماری، علائم و نشانه های میوکاردیت متفاوت می باشد. علائم و نشانه های رایج میوکاردیت عبارتند از:
- درد قفسه سینه
- ریتم سریع یا غیر طبیعی قلب (آریتمی)
- تنگی نفس، در حالت استراحت یا در هنگام فعالیت بدنی
- احتباس مایعات همراه با تورم پاها، مچ پا
- خستگی
سایر علائم و نشانه های عفونت ویروسی مانند سردرد، بدن درد، درد مفاصل، تب، گلو درد یا اسهال
میوکاردیت در کودکان
هنگامی که کودکان میوکاردیت می شوند، ممکن است علائم و نشانه هایی داشته باشند از جمله:
- تب
- غش کردن
- مشکلات تنفسی
- تنفس سریع و پی در پی
- ریتم سریع یا غیر طبیعی قلب (آریتمی)
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
در صورت مشاهده علائم میوکاردیت، به ویژه درد قفسه سینه و تنگی نفس، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر به عفونت مبتلا شده اید، نسبت به علائم میوکاردیت هوشیار باشید و در صورت بروز آن را به پزشک اطلاع دهید. اگر علائم شدید دارید، به اورژانس بروید یا با پزشک تماس بگیرید.
علل بیماری
اغلب، علت میوکاردیت مشخص نمی باشد. دلایل محتمل بسیاری وجود دارد، اما احتمال ابتلا به میوکاردیت نادر است. این علل عبارتند از:
ویروس ها. بسیاری از ویروس ها معمولاً با میوکاردیت مرتبط هستند، از جمله ویروس هایی که باعث سرماخوردگی می شوند (آدنو ویروس)، کووید -19، هپاتیت B و C، پاروویروس که معمولاً در کودکان باعث عارضه های پوستی خفیف می شود و ویروس هرپس سیمپلکس.
عفونت های دستگاه گوارش. (اکوویروس ها)، مونونوکلئوز (ویروس اپشتین-بار) و سرخک آلمانی (سرخچه) نیز می توانند باعث میوکاردیت شوند. همچنین این بیماری در مبتلایان به HIV، ویروسی که باعث ایدز می شود، شایع می باشد.
باکتری ها. باکتری های متعددی می توانند باعث میوکاردیت شوند، از جمله استافیلوکوک، استرپتوکوک، باکتری عامل دیفتری و باکتری منتقله از طریق کنه که مسئول بیماری لایم است.
انگل ها. در این میان انگل هایی مانند تریپانوزوما کروزی و توکسوپلاسما وجود دارد، از جمله برخی از آنها که توسط حشرات منتقل می شوند و می توانند باعث ایجاد بیماری به نام بیماری چاگاس شوند. این بیماری در آمریکای مرکزی و جنوبی بسیار شیوع بیشتری نسبت به ایالات متحده دارد، اما می تواند در مسافران و مهاجران از آن قسمت از جهان رخ دهد.
قارچ. عفونت های مخمری، مانند کاندیدا ؛ قالب، آسپرژیلوس و سایر قارچ ها، مانند هیستوپلاسما، که اغلب در فضله پرندگان یافت می شود، می تواند باعث میوکاردیت شود، به ویژه در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند.
همچنین، در صورت قرار گرفتن در معرض موارد زیر نیز، گاهی اوقات میوکاردیت رخ می دهد:
داروها یا داروهای غیرقانونی که ممکن است باعث واکنش آلرژیک یا سمی شوند. این دارو ها شامل داروهایی است که برای درمان سرطان استفاده می شوند. آنتی بیوتیک ها، مانند داروهای پنی سیلین و سولفونامید. برخی از داروهای ضد تشنج و برخی مواد غیرقانونی مانند کوکائین.
مواد شیمیایی یا اشعه ها. قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی مانند مونوکسیدکربن و اشعه می تواند باعث ایجاد میوکاردیت شود.
اختلالاتی مانند لوپوس، گرانولوماتوز وگنر، آرتریت سلول غول پیکر و ورم تاكایاسو.
عوارض بیماری
میوکاردیت شدید می تواند به طور دائمی به عضله قلب آسیب برساند و باعث بروز احتمالی موارد زیر شود:
نارسایی قلبی. میوکاردیت در صورت تداوم می تواند به عضله قلب آسیب برساند به طوری که خون به طور موثر پمپ نشود. در موارد شدید نارسایی قلبی مربوط به میوکاردیت، ممکن است به یک دستگاه کمک بطنی یا پیوند قلب نیاز باشد.
حمله قلبی یا سکته. اگر عضله قلب آسیب دیده و قادر به پمپاژ خون نباشد، خونی که در قلب جمع می شود می تواند لخته ایجاد کند. اگر لخته یکی از عروق قلب را مسدود کند، ممکن است حمله قلبی رخ دهد. اگر قبل از خواب لخته خون در قلب به شریان منتهی به مغز منتقل شود، خطر سکته وجود دارد.
ریتم های سریع یا غیر طبیعی قلب (آریتمی). آسیب به عضله قلب می تواند باعث آریتمی شود.
ایست ناگهانی قلب. برخی از آریتمی های جدی باعث توقف ضربان قلب می شود (ایست ناگهانی قلب).این اختلال اگر فوراً درمان نشود کشنده می باشد.
پیشگیری از بروز بیماری
هیچ پیشگیری خاصی برای میوکاردیت وجود ندارد. با این حال، انجام این مراحل برای جلوگیری از عفونت ممکن است کمک کننده باشد:
تا زمان بهبودی از ارتباط با افرادی که بیماری ویروسی یا آنفلوانزا مانند دارند خودداری کنید. اگر مبتلا به یک بیماری ویروسی هستید، سعی کنید با دیگران ارتباطی نداشته باشید.
بهداشت را رعایت کنید. شستن منظم دست می تواند به جلوگیری از شیوع بیماری کمک کند.
از رفتارهای پرخطر پرهیز کنید. برای کاهش احتمال ابتلا به عفونت میوکارد مرتبط با HIV، رابطه جنسی ایمن داشته باشید و از داروهای غیرقانونی استفاده نکنید.
نباید در معرض کنه ها قرار بگیرید. اگر وقت خود را در مناطق آلوده به کنه می گذرانید، پیراهن های آستین بلند و شلوار بلند بپوشید که تا جایی که ممکن است از پوست شما محافظت شود. از محصولات ضد کنه یا ضد حشره حاوی دیت استفاده کنید.
واکسن های خود را دریافت کنید. در مورد واکسن های توصیه شده، از جمله واکسن های سرخچه و آنفلوانزا، به روز باشید، این بیماری ها از جمله بیماری هایی هستند که می توانند باعث میوکاردیت شوند.
تشخیص
تشخیص به موقع، کلید اصلی جلوگیری از آسیب طولانی مدت قلب می باشد. پس از معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است یک یا چند آزمایش را برای تایید میوکاردیت و تعیین شدت آن تجویز کند. آزمایش ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
الکتروکاردیوگرام (نوار قلب). این آزمایش الگوهای الکتریکی قلب را نشان می دهد و می تواند ریتم های غیر طبیعی را تشخیص دهد.
اسکن ساده قفسه سینه. تصویر اسکن اندازه و شکل قلب را نشان می دهد، همچنین مایع درون یا اطراف قلب را که ممکن است نشان دهنده نارسایی قلبی باشد، نشان می دهد.
ام آر آی. MRI قلب اندازه، شکل و ساختار قلب را نشان می دهد. این آزمایش می تواند علائم التهاب عضله قلب را نشان دهد.
اکوکاردیوگرام. امواج صوتی تصاویر متحرکی را از قلب تپنده ایجاد می کنند. اکوکاردیوگرام ممکن است بزرگ شدن قلب، عملکرد ضعیف پمپاژ، مشکلات دریچه، لخته شدن درون قلب یا در اطراف قلب را تشخیص دهد.
آزمایش خون. تعداد گلبول های سفید و قرمز خون و همچنین برخی از آنزیم های خاص را نشان می دهد و آسیب عضله قلب را نشان می دهد. آزمایش خون همچنین می تواند آنتی بادی علیه ویروس ها و ارگانیسم های دیگر که ممکن است نشان دهنده ی عفونت مربوط به میوکاردیت باشد را نشان دهند.
کاتتریزاسیون قلب و بیوپسی اندومیوکارد. یک لوله کوچک (کاتتر) به داخل رگ پا یا گردن وارد می شود و به قلب فرستاده می شود. در بعضی موارد، پزشکان از ابزار خاصی برای نمونه برداری از بافت عضلانی قلب جهت بررسی التهاب یا عفونت استفاده می کنند.
درمان
در بسیاری از موارد، میوکاردیت به خودی خود با درمان بهبود می یابد و منجر به بهبودی کامل می شود. درمان میوکاردیت بر روی علت و علائمی مانند نارسایی قلبی متمرکز است.
در موارد خفیف، افراد باید حداقل سه تا شش ماه از ورزش های رقابتی پرهیز کنند. استراحت و دارو برای کمک به بدن در مبارزه با عفونت ایجاد کننده میوکاردیت می تواند به فرد کمک کند. داروهای ضد ویروسی در درمان اکثر موارد میوکاردیت اثبات شده نمی باشند.
برخی از انواع نادر میوکاردیت ویروسی، مانند سلول غول پیکر و میوکاردیت ائوزینوفیلیک، به کورتیکواستروئیدها یا سایر داروها پاسخ می دهند تا سیستم ایمنی بدن را سرکوب کنند. در برخی موارد ناشی از بیماری های مزمن، مانند لوپوس، درمان با توجه به بیماری زمینه ای انجام می شود.
داروهایی برای کمک به عملکرد قلب
اگر میوکاردیت باعث نارسایی قلبی یا آریتمی شود، پزشک ممکن است فرد را در بیمارستان بستری کند و داروها یا سایر روش های درمانی را برای وی تجویز کند. برای برخی از ریتم های غیر طبیعی قلب یا نارسایی شدید قلب، ممکن است داروهایی برای کاهش خطر تشکیل لخته خون تجویز شود.
اگر قلب فرد ضعیف باشد، پزشک ممکن است داروهایی برای کاهش بار قلب و مایعات اضافی تجویز کند، مانند:
مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE). این داروها مانند انالاپریل (وازوتک)، کاپتوپریل (کاپوتن)، لیزینوپریل (زستریل، پرینوییل) و رامیپریل (آلتاس) رگ های خونی قلب را شل می کنند و به جریان راحت تر خون کمک می کنند.
مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین (ARB). II این داروها مانند لوزارتان و والسارتان رگ های خونی قلب را شل می کنند و به جریان راحت تر خون کمک می کنند.
مسدود کننده های بتا. مسدود کننده های بتا، مانند متوپرولول، بیزوپرولول - و کارودیلول (Coreg)، به چندین روش برای درمان نارسایی قلب عمل می کنند و به کنترل آریتمی کمک می کنند.
داروهای ادرار آور. این داروها مانند فوروزماید (لاسیکس)، احتباس سدیم و مایعات را بهبود می بخشند.
درمان در موارد شدید
در برخی موارد شدید میوکاردیت، درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:
داروهای داخل وریدی (IV). این دارو ها ممکن است عملکرد پمپاژ قلب را با سرعت بیشتری بهبود بخشد.
دستگاه های کمک کننده بطن. دستگاه های کمکی بطن (VAD) پمپ های مکانیکی هستند که به پمپاژ خون کمک می کنند. در افرادی که قلب ضعیف یا نارسایی قلبی دارند استفاده می شود. این روش درمانی ممکن است برای بهبودی قلب یا پیوند قلب مورد استفاده قرار گیرد.
پمپ بالون داخل آئورت. پزشکان یک لوله نازک (کاتتر) را در رگ خونی پای فرد فرو کرده و با استفاده از تصویربرداری اشعه ایکس آن را به قلب هدایت می کنند. پزشکان یک بالون متصل به انتهای کاتتر را به شریان اصلی قلب (آئورت) منتقل می کنند. بالون باد شده و با افزایش جریان خون به کاهش بار قلب کمک می کند.
اکسیژن رسانی غشای خارج از بدن (ECMO). با نارسایی شدید قلب، این دستگاه می تواند اکسیژن بدن را تأمین کند. هنگامی که خون از بدن خارج می شود، از طریق غشای خاصی در دستگاه ECMO عبور می کند که دی اکسید کربن را از بین می برد و اکسیژن را به خون می افزاید. سپس خون تازه اکسیژنه شده به بدن برمی گردد.
دستگاه ECMO کار قلب را بر عهده می گیرد. این روش درمانی ممکن است برای بهبودی قلب یا پیوند قلب مورد استفاده قرار گیرد.در شدیدترین موارد، پزشکان ممکن است پیوند فوری قلب را در نظر بگیرند.
برخی از افراد ممکن است مادام العمر به دارو نیاز داشته باشند، در حالی که افراد دیگر فقط برای چند ماه دارو مصرف می کنند و سپس به طور کامل بهبود می یابند. در هر صورت، پزشک قرار ملاقات هایی را برای پیگیری منظم، از جمله آزمایش هایی برای ارزیابی وضعیت فرد توصیه می کند.
شیوه زندگی و درمان های خانگی
استراحت و کاهش حجم کار به بهبود فرد کمک می کند. پزشک به فرد خواهد گفت که چه نوع فعالیت بدنی را می تواند در طول درمان انجام دهد و از چه زمانی می تواند فعالیت های عادی خود را از سر بگیرد.
اگر مدتی طولانی در معرض آسیب قلبی قرار داشتید، مهم است که نمک را به حداقل برسانید، میزان مایعات خود را محدود کنید، مصرف الکل را به حداقل برسانید و از استعمال سیگار خودداری کنید. پزشک میزان مناسب مایعات مصرفی و نمک را به شما می گوید.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
در صورت بروز علائم شدید به پزشک خود یا پزشک اورژانس مراجعه کنید. سپس ممکن است پزشک شما را به یک متخصص قلب یا بیماری های عفونی ارجاع دهد.
برخی از اطلاعات لازم برای کمک به شما جهت آماده شدن برای قرار ملاقات آورده شده است:
آنچه می توانید انجام دهید
یک لیست از موارد زیر تهیه کنید:
- علائم شما، از جمله علائم مرتبط و زمان شروع آنها
- اطلاعات شخصی اصلی، از جمله بیماری های اخیر و علائم آنها، مکان های سفر اخیر و سابقه پزشکی شما و خانواده تان
- تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید با ذکر دوز آنها
سوالاتی که می توانید از پزشک خود بپرسید
در صورت امکان، هنگام مراجعه یک همراه داشته باشید.
در مورد میوکاردیت، سوالات اساسی که بهتر است از پزشک بپرسید عبارتند از:
- علت علائم چیست
- دلایل احتمالی دیگر
- آزمایش های مورد نیاز
- چگونگی درمان
- عوارض جانبی درمان
آیا گزینه های دیگری به جز رویکرد اولیه ای که شما پیشنهاد می دهید وجود دارد؟
من عارضه های پزشکی دیگری دارم چگونه می توانم این شرایط را به بهترین وجه با هم مدیریت کنم؟
آیا لازم است فعالیت های خود را محدود کنم؟
آیا بروشور یا سایر مطالب چاپی وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟
از پزشک چه انتظاری می رود
پزشک شما احتمالاً چندین سوال از شما می پرسد، از جمله:
- آیا اخیراً به بیماری دیگری مبتلا شده اید؟
- آیا اخیراً به خارج از کشور سفر کرده اید؟
- چه چیزی علائم شما را بهبود می بخشد؟
- چه مواردی، علائم شما را بدتر می کند؟