نگاه کلی
نورودرماتیت نوعی بیماری پوستی است که با خارش پوست شروع می شود و خاراندن نیز می تواند باعث تشدید آن شود. این فرایند خارش- خاراندن باعث می شود پوست آسیب دیده، حالت ضخیم و چرم مانند پیدا کند. این بیماری ممکن است در چندین منطقه خارش دار، که معمولاً شامل گردن، مچ دست، ساعد، پاها یا ناحیه مقعد می شوند ایجاد شود.
نورودرماتیت - همچنین به عنوان لیکن سیمپلکس مزمن شناخته می شود – ولی معمولاً بیماری خطرناک یا مسری نیست. اما خارش می تواند آنقدر شدید یا مکرر باشد که خواب، عملکرد جنسی و کیفیت زندگی را مختل کند.
شکستن چرخه خارش و خاراندن نورودرماتیت معمولاً کاری چالش برانگیز و دشوار است زیرا نورودرماتیت به نوعی یک بیماری مادام العمر است. همچنین موفقیت درمان به توانایی فرد در مقاومت در برابر میل به مالیدن یا خاراندن نواحی آسیب دیده بستگی دارد. مصرف داروهای بدون نسخه یا تجویزی نیز می توانند به کاهش خارش کمک کنند. همچنین باید عواملی را که ممکن است باعث تشدید این مشکل شوند را شناسایی و حذف نمایید.
علائم
علائم و نشانه های نورودرماتیت عبارتند از:
- لک یا لکه های خارش دار پوستی
- پوست یا بافت پوسته پوسته در نواحی آسیب دیده
- یک لکه یا تکه های برجسته و زبر که قرمز یا تیره تر از بقیه قسمت های پوست بدن هستند.
این عارضه شامل نواحی مانند سر، گردن، مچ دست، ساعد، مچ پا، فرج، کیسه بیضه یا مقعد که فرد می تواند آنها را بخاراند می شود. خارش ناشی از این بیماری ممکن است شدید و موقتی و یا به صورت دائم وجود داشته باشد. همچنین ممکن است فرد از روی عادت و یا در طی خواب این ناحیه را بخاراند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
در صورتی که علائم زیر ظاهر شوند باید به پزشک خود مراجعه کنید:
به صورت مکرر ناحیه مشخصی از پوست خود را می خارانید
خارش این نواحی ممکن است باعث می شود نتوانید بخوابید یا روی فعالیتهای روزانه خود تمرکز کنید
پوست دردناک شده و یا ملتهب به نظر می رسد و ممکن است به دلیل بروز عفونت دچار تب شد.
علل بیماری
علت بروز بیماری نورودرماتیت تاکنون ناشناخته مانده است. مالش و خاراندن مداوم که مشخصه این بیماری است ممکن است با چیزی مانند پوشیدن لباس های تنگ یا نیش حشره که به سادگی باعث تحریک پوست می شود، شروع شود. هر چه بیشتر این نواحی را بمالید یا بخارانید، خارش آن بیشتر می شود.
در برخی موارد، نورودرماتیت با سایر بیماری‌های پوستی - مانند پوست خشک، اگزما یا پسوریازیس همراه است. استرس و اضطراب نیز می توانند از علائم بروز خارش باشند.
عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)
عوامل خاصی که ممکن است بر خطر ابتلا به نورودرماتیت تأثیر بگذارد، مواردی از جمله:
- جنسیت و سن شما. زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به نورودرماتیت هستند و این عارضه بیشتر در سنین 30 تا 50 سالگی دیده می شود.
- سایر بیماری های پوستی. افرادی که سابقه شخصی یا خانوادگی ابتلا به درماتیت، اگزما، پسوریازیس یا بیماری های پوستی مشابه دارند، بیشتر در معرض ابتلا به نورودرماتیت هستند.
- اختلالات اضطرابی. اضطراب و استرس می تواند باعث بروز خارش نورودرماتیت شود.
عوارض بیماری
خاراندن مداوم یک ناحیه می تواند منجر به زخم، عفونت باکتریایی پوست یا اسکارهای (زخمهای) دائمی و تغییر رنگ پوست شود. خاراندن نورودرماتیت نیز می تواند بر خواب، عملکرد جنسی و کیفیت زندگی شما تأثیر بگذارد.
تشخیص
پزشک ممکن است با معاینه پوست آسیب دیده و تعیین اینکه آیا خارش و خاراندن را تجربه می کنید، نورودرماتیت را تشخیص دهد. همچنین برای رد عوامل دیگر، او ممکن است نمونه کوچکی از پوست آسیب دیده (بیوپسی پوست) را برای آزمایش بگیرد.
درمان
هدف از درمان، کنترل خارش، جلوگیری از خاراندن و رفع علل زمینه ای است.
- کرم های دارویی ضد خارش. در صورتی که کرمهای بدون نسخه کورتیکواستروئید اثر بخشی کافی را نداشته باشند، پزشک ممکن است یک کورتیکواستروئید قوی تر یا یک محصول غیر استروئیدی ضد خارش دیگری را تجویز کند. در صورتی که ناحیه تناسلی به این بیماری درگیر باشد، می توان از پمادهای مهار کنندهای کالسینئورین (تاکرولیموس) استفاده نمود.
- تزریق کورتیکواستروئید. پزشک ممکن است کورتیکواستروئیدها را مستقیماً به پوست آسیب دیده تزریق کند تا به بهبود آن کمک کند.
- دارو برای تسکین خارش. آنتی هیستامین های تجویزی به تسکین خارش در بسیاری از افراد مبتلا به نورودرماتیت کمک می کند. برخی از این داروها ممکن است باعث خواب آلودگی شوند و نیز به کاهش خاراندن هنگام خواب کمک کنند.
- داروهای ضد اضطراب. از آنجایی که اضطراب و استرس می تواند باعث ایجاد نورودرماتیت شود، بنابراین استفاده از داروهای ضد اضطراب می توانند به جلوگیری از خارش کمک کنند.
- پچ های دارویی. برای خارش شدید، پزشک ممکن است پچ های موضعی لیدوکائین 5 درصد یا کپسایسین 8 درصد را پیشنهاد کند.
- پرتو درمانی. گاهی اوقات قرار گرفتن آن قسمت از پوست آسیب دیده به این بیماری در برابر انواع خاصی از پرتوها می تواند در بهبود بیماری موثر باشد.
- روان درمانی. صحبت کردن با یک مشاور می تواند به فرد کمک کند تا متوجه شود که تا چه میزان احساسات و رفتارها می تواند باعث تحریک - یا جلوگیری - خارش و خاراندن شود.
روش های نوین درمانی
در صورتی که خارش با وجود درمان ادامه یابد، پزشک ممکن است یک روش غیر سنتی را پیشنهاد کند. به عنوان مثال، در مطالعات جزئی، برخی از افرادی که علائم آنها با استفاده از کورتیکواستروئید بهبود نیافته بود، درمان علائم خود را با درمان های زیر گزارش کردند.
- تزریق سم بوتولینوم نوع A (بوتاکس). این تکنیک ممکن است خارش را کاهش دهد و لکه های زبر پوست را محو کند.
- مصرف داروی خوراکی برای کاهش اختلال کندن و خاراندن پوست. استفاده از یک داروی خوراکی به نام ان - استیل سیستئین در یک مطالعه کوچک نشان داده است که به برخی از افراد مبتلا به اختلال کندن و خاراندن پوست کمک کرده و ممکن است برای افراد مبتلا به نورودرماتیت نیز موثر باشد.
سبک زندگی و درمان های خانگی
این اقدامات خودمراقبتی می تواند به شما در مدیریت نورودرماتیت کمک کند:
- مالش و خراشیدن را متوقف کنید. خارش ممکن است شدید باشد، اما اجتناب از مالش و خاراندن، می تواند کلید کنترل وضعیت و جلوگیری از عود بیماری می باشد.
- استفاده از کمپرس های خنک و مرطوب. این کار ممکن است پوست را تسکین داده و خارش را تسکین دهند. قرار دادن یک کمپرس خنک و مرطوب روی پوست آسیب دیده برای چند دقیقه قبل از استفاده از کرم دارویی به نفوذ بهتر کرم در پوست کمک می کند.
- استفاده از داروهای بدون نسخه. کرم یا لوسیون ضد خارش باید روی ناحیه آسیب دیده قرار گیرد. کرم هیدروکورتیزون می تواند به طور موقت خارش را تسکین دهد. یک آنتی هیستامین خوراکی مانند دیفن هیدرامین نیز می تواند خارش شدید را تسکین دهد و به خواب کمک کند. همچنین استفاده از کرم کپسایسین (kap-SAY-ih-sin) در برخی از افراد نیز می تواند موثر باشد، اما ممکن است در ابتدا دچار سوزش شوند.
- پوشاندن ناحیه آسیب دیده. بانداژ یا پانسمان می تواند به محافظت از پوست و جلوگیری از خراش کمک کند. این روش برای افرادی که ممکن است در طول خواب دچار خارش شوند می تواند موثر باشد.
- ناخن های خود را کوتاه نگه دارید. ناخن های کوتاه ممکن است آسیب کمتری به پوست وارد کند، به خصوص اگر در زمان خواب تمایل به خاراندن داشته باشید.
- دوش های کوتاه و گرم بگیرید و پوست را مرطوب کنید. با آب گرم و نه داغ دوش بگیرید.همچنین باید از صابون های ملایم بدون رنگ یا عطر استفاده کنید. زمان و دفعات دوش گرفتن را محدود کنید.
- پس از شستشو، پوست خود را خشک کنید و از مرطوب کننده بدون عطر استفاده کنید.
- از قرارگیری در معرض محرک ها پرهیز کنید. به آنچه باعث عود مجدد این بیماری می شوند، توجه کرده و از آن ها دوری کنید. به عنوان مثال، از تکنیک های مدیریت استرس استفاده کنید و از پوشیدن لباس هایی که پوست را تحریک می کند، اجتناب کنید.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
می توانید با مراجعه به پزشک مراقبت های اولیه خود شروع کنید. او ممکن است شما را به یک دکتر متخصص در بیماری های پوستی (متخصص پوست) ارجاع دهد.
در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.
آنچه می توانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات، فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:
- علائم خود را به همراه طول مدت آنها یادداشت کنید.
- اطلاعات شخصی کلیدی را از جمله هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید.
- فهرستی از تمام داروهایی از جمله داروهای تجویزی و بدون نسخه، ویتامین ها و مکمل ها که مصرف می کنید را تهیه کنید و مقدار دوزها را یادداشت کنید.
سوالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید را یادداشت کنید.
برخی از سوالات اساسی در مورد نورودرماتیت، که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:
- علت احتمالی علائم چیست؟
- آیا علل احتمالی دیگری وجود دارد؟
- به چه نوع آزمایش هایی نیاز دارم؟
- آیا وضعیت من موقتی است یا مداوم؟
- بهترین دوره درمانی چه خواهد بود؟ چه چیزی را برای من توصیه می کنید؟
- عوارض جانبی روش‌های درمانی چیست؟
- جایگزین های روش اولیه ای که پیشنهاد می کنید چیست؟
- چه مدت طول می کشد تا پوست به حالت نرمال خود بازگردد؟
- به بیماری های دیگری نیز دچار می باشم، چطور می توانم این شرایط را با هم کنترل کنم؟
از پزشک چه انتظاری می رود
پزشک احتمالاً در مورد علائم ممکن است تعدادی سوال از شما می پرسد. سوالاتی که پزشک ممکن است بپرسد عبارتند از:
- آیا علایم شما موقتی بوده و یا دائمی هستند؟
- از کدام محصولات پوستی از جمله صابون، لوسیون و لوازم آرایشی برای پوست خود استفاده می کنید؟
- چه اقداماتی برای مدیریت خارش انجام داده اید؟
- آیا یکی از این اقدامات مؤثر بوده‌اند؟
- آیا اخیراً دچار استرس یا اضطراب بوده اید؟
- علائم شما تا چه میزان بر کیفیت زندگی شما از جمله توانایی شما در خوابیدن تأثیر می گذارد؟