هایپرتیروئیدیسم(پرکاری تیروئید) Hyperthyroidism

نگاه کلی

زمانی که غده ی تیروئید، بیش از اندازه هورمون تیروکسین تولید کند، هایپر تیروئیدیسم(پرکاری تیروئید) اتفاق میفتد.پرکاری تیروئید میتواند فعالیت های طبیعی بدن را مختل کند، باعث کاهش وزن ناخواسته و افزایش ضربان یا ایجاد ضربان های نامنظم قلبی شود.

چندین درمان برای هایپر تیروئیدیسم وجود دارد.پزشکان جهت کاهش تولید هورمون های تیروئیدی، از داروهای کاهنده عملکرد تیروئید و ید رادیواکتیو استفاده می کنند.
گاهی جهت درمان پرکاری تیروئید، به جراحی نیاز است تا کل یا بخشی از غده ی تیروئید برداشته شود.
بی توجهی به هایپرتیروئیدیسم می تواند جدی و خطرناک باشد، اما اکثر افرادی که مبتلا شناسایی می شوند و تحت درمان قرار می گیرند، به درمان پاسخ می دهند.

علائم

هایپرتیروئیدیسم می تواند علائمی مشابه سایر بیماری ها ایجاد کند، بدین ترتیب می تواند تشخیص را برای پزشک دشوار کند. پرکاری تیروئید دارای نشانه ها و علائم گسترده ای ست که عبارتند از:
• از دست دادن ناخواسته وزن، حتی زمانی که اشتها و غذای مصرفی فرد تغییر نکند یا حتی افزایش یابد.
• افزایش ضربان قلب(تاکی کاردیا)، معمولا در یک دقیقه ۱۰۰ ضربان وجود دارد.
• ضربان نامنظم(آریتمیا)
• تپش قلب (پالپیتیشن)
• افزایش اشتها

• عصبی شدن، اضطراب و زودرنجی
• لرزش (رعشه)، معمولا یک لرزش ظریف در دست ها وانگشت ها مشاهده می شود.
• تعریق
• تغییرات در الگوهای قاعدگی
• افزایش حساسیت نسبت به گرما
• تغییرات در الگوهای حرکات روده ای، به خصوص دفع مکرر مدفوع
• بزرگ شدن غده ی تیروئید(گواتر)، که ممکن است به شکل یک تورم در قاعده ی گردن مشاهده شود.
• خستگی، ضعف عضلانی
• اشکال در خوابیدن
• نازک شدن پوست
• موهای ظریف و شکننده
• افراد مسن تر، ممکن است هیچ نشانه یا علامت مشخصی نداشته یا دارای علائم نامحسوسی از جمله افزایش ضربان قلب، تحمل نکردن گرما و خسته شدن بیبش از حد حین انجام فعالیت های روزانه،باشند. 

گریوز اُفتالموپاتی (Graves ophtalmopathy)
گاهی اوقات ممکن است یک مشکل غیر معمول به نام افتالموپاتی گریوز، چشم را تحت تاثیر قرار دهد به خصوص اگر فرد سیگاری باشد. این ناهنجاری باعث بیرون زدگی کره ی چشم از حدقه، که از کره ی چشم حفاظت میکند، می شود وعلت آن تورم بافت ها و عضلات پشت چشم است.مشکلات چشمی اغلب بدون درمان بهبود میابند.

علائم و نشانه های افتالموپاتی گریوز عبارتند از:
• خشکی چشم ها
• قرمزی و تورم چشم ها
• ریزش شدید اشک یا درد در یک یا هردو چشم
• حساسبت به نور، تاری دید و یا دوبینی، التهاب، یا کاهش حرکات چشم
• بیرون زدگی کره ی چشم

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

در صورت مشاهده مواردی همچون کاهش بی علت وزن، افزایش ضربان قلب، تعریق غیر عادی، تورم در قاعده ی گردن ویا سایر نشانه ها و علائمی که با هایپرتیروئیدیسم مرتبط است ، باید به پزشک مراجعه کنید.اینکه بتوان تغییرات ایجاد شده را کامل و دقیق برای پزشک توصیف کرد، حائز اهمیت است زیرا بسیاری از نشانه ها و علائم پرکاری تیروئید ممکن است در عارضه های دیگری هم دیده شوند.
اگر تحت درمان پرکاری تیروئید قرار دارید یا به تازگی درمان شده اید، توصیه می شود به طور منظم به پزشک خود مراجعه کنید تا پزشک بتواند وضعیت شما را بررسی کند.

علل بیماری

هایپرتیروئیدیسم در نتیجه عارضه های متعددی ایجاد می شود از جمله، بیماری گریوز، بیماری پلامر(گواتر سمی) و التهاب تیروئید.
غده ی تیروئید، غده ای کوچک و پروانه ای شکل است که در قاعده ی گردن، زیر سیب آدمی قرار دارد.غده ی تیروئید تاثیرات زیادی بر روی سلامتی دارد.تمام جنبه های متابولیسم(سوخت و ساز )بدن، توسط غده ی تیروئید تنظیم می شود.

غده ی تیروئید دو هورمون اصلی تولید می کند، تیروکسین(T4) و تریدوتیرونین(T3)، که بر تمامی سلول های بدن تاثیر می گذارند.این هورمون ها وضعیت بدن را تا حدی که بتواند ازچربی ها و کربوهیدراتها استفاده کند، حفظ می کنند.در تنظیم دمای بدن کمک کننده هستند، روی ضربان قلب تاثیر می گذارند و به تنظیم تولید پروتئین کمک می کنند.
همچنین غده ی تیروئید قادر به تولید هورمونی است که مقدار کلسیم بدن را تنظیم می کند(کلسی تونین).
دلایل افزایش بیش از اندازه تیروکسین(T4 )
به طور طبیعی ، غده ی تیروئید هورمون ها را به مقدار مناسب ترشح می کند اما گاهی بیش از اندازهT4 ساخته می شود. این اتفاق بنا به دلایل متعددی رخ میدهد که عبارتند از:
• بیماری گریوز. بیماری گریوز یک ناهنجاری خودایمن است که طی آن آنتی بادی های(پادتن های)تولید شده توسط سیستم ایمنی، تیروئید را جهت تولید بیش از اندازه ی هورمونT4 تحریک می کنند که این شایع ترین علت بروز پرکاری تیروئید است.
• ندول های تیروئید با عملکرد بالا(آدنوما ی سمی، گواتر چند گره ای یا مالتی ندولار یا بیماری پلامر). این فرم از پرکاری تیروئید زمانی اتفاق میفتد که یک یا چند آدنومای تیروئیدی، به مقدار زیادیT4 تولید کنند.آدنوما بخشی از غده است که توسط دیواره ای از بقیه ی غده جدا می شود و توده های غیر سرطانی(خوش خیم) ایجاد می کند که می تواند باعث بزرگ شدن غده ی تیروئید شود.
• التهاب تیروئید(Thyroiditis ). برخی مواقع ممکن است غده ی تیروئید بعد از بارداری، به علت شرایط خود ایمن و یا به دلایل نامشخص، ملتهب شود.این التهاب می تواند باعث نشت هورمون تیروئیدی اضافه ذخیره شده در غده به جریان خون شود.
برخی از انواع التهابات تیروئید می توانند دردناک باشند درحالی که برخی بدون درد هستند.

عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)

عوامل خطر سازی که درایجاد هایپرتیروئیدیسم نقش دارند به شرح زیرند:
• سوابق خانوادگی، به خصوص در مورد بیماری گریوز
• در خانم ها خطر ابتلا بیشتر است.
• سوابق فردی در رابطه با بیماری های مزمن مانند، دیابت نوع ۱، کم خونی شدید، نارسایی اولیه ی غده ی آدرنال(فوق کلیه).

عوارض بیماری

پرکاری تیروئید می تواند عوارض متعددی ایجاد کند ازجمله:
• مشکلات قلبی.برخی ازجدی ترین عوارض هایپرتیروئیدیسم، قلب را درگیر می کنند که می توان به افزایش ضربان قلب، یک ناهنجاری در ریتم قلبی به نام فیبریلاسیون دهلیزی که احتمال سکته را افزایش میدهد، ونارسایی احتقانی قلب _وضعیتی که طی آن قلب نمی تواند خون کافی را جهت تامین نیاز بدن به گردش درآورد_اشاره کرد.
• استخوان های شکننده. درمان نکردن پرکاری تیروئید می تواند منجر به تضعیف و شکننده شدن استخوان ها شود(پوکی استخوان/استئوپروزیس). استحکام استخوان ها در هر قسمتی از بدن، به میزان کلسیم و سایر مواد معدنی موجود در آنها بستگی دارد.بیش از اندازه بودن هورمون تیروئیدی در توانایی بدن جهت گنجاندن کلسیم در استخوان ها دخالت می کند.
• مشکلات چشمی.افراد مبتلا به گریوز افتالموپاتی به مشکلات چشمی دچار می شوند از جمله چشم های برآمده، قرمز و متورم، حساس به نور، تاری دید و دوبینی.اگر تحت درمان قرار نگیرند، بروز مشکلات شدید چشمی می تواند منجر به از دست دادن بینایی شود.
• پوست قرمز و متورم.به ندرت در افرادی که مبتلا به گریوز هستند، گریوز درموپاتی بروز می یابد که پوست را تحت تاثیر قرار داده و باعث قرمز و تورم ، اغلب بر روی پاها، می شود.
• بحران تیروتوکسیک/طوفان تیروئیدی.پرکاری تیروئید می تواند فرد را در معرض ابتلا به بحران تیروتوکسیک قرار دهد_ تشدید ناگهانی علائم که می تواند منجر به تب، نبض سریع، وحتی هذیان شود.اگر این اتفاق رخ داد، باید فرد فورا تحت مراقبت های پزشکی قرار گیرد. 

تشخیص

پرکاری تیروئید را می توان با روش های زیر تشخیص داد:
• سوابق پزشکی و معاینه ی فیزیکی. طی معاینه، ممکن است پزشک به دنبال لرزش جزئی در انگشتان در زمان انبساط، واکنش های بیش از حد، تغییرات چشمی و گرم و مرطوب بودن پوست، باشد.به علاوه پزشک با بررسی بلع، غده ی تیروئید را معاینه می کند تا به بزرگی، برآمده شدن یا سخت شدن آن پی ببرد .همچنین ضربان قلب را از لحاظ تند زدن یا نامنظم زدن کنترل می کند.
• آزمایش های خونی. آزمایش های خونی که مقدار تیروکسین و هورمون محرک تیروئید(TSH) را اندازه گیری می کنند، می توانند تشخیص را تایید کنند.سطح بالای تیروکسین و پایین بودن یا عدم وجود TSH نشان دهنده ی پرکاری تیروئید است.مقدار TSH حائز اهمیت است زیرا هورمونی است که به غده ی تیروئید جهت تولید بیشتر تیروکسین پیام ارسال می کند.

این آزمایش ها منحصرا برای افراد میانسال که علائم کلاسیک پرکاری تیروئید را ندارند، استفاده می شود.
در اثر مصرف بیوتین_یک ویتامین از خانواده ویتامینB که مکمل است و در مولتی ویتامین ها نیز وجود دارد_نتایج آزمایش تیروئید اشتباه می شود.پس اگر شما بیوتین یامولتی ویتامین دارای بیوتین مصرف می کنید، باید پزشک خود را از این امر مطلع کنید..جهت اطمینان از یک آزمایش دقیق، بهتر است حداقل ۱۲ ساعت قبل از خون دادن، بیوتین مصرف نشود.
اگر آزمایش خون پرکاری تیروئید را نشان داد، پزشک جهت تشخیص علت فعالیت بیش از اندازه ی غده ی تیروئید، سایر آزمایش ها را توصیه می کند.
• آزمایش جذب ید رادیواکتیو. جهت انجام این آزمایش، دوزکمی از ید رادیو اکتیو(ید رادیویی)، به صورت خوراکی مصرف می شود تا میزان جمع آوری و جذب آن توسط غده ی تیروئید، بعد از ۶،۴ یا ۲۴ ساعت_گاهی بعد از هر سه دوره ی زمانی_بررسی شود.
جذب بالای ید رادیویی نشان دهنده ی تولید بیش از اندازه ی هورمون تیروکسین توسط غده ی تیروئید است.احتمالا اصلی ترین علل آن بیماری گریوز یا فعالیت بیش از اندازه ی ندول های تیروئیدی است.اگر فردی به پرکاری تیروئید مبتلا و میزان جذب ید رادیو اکتیو در او پایین باشد،نشان دهنده ی نشت تیروکسین ذخیره شده در غده به داخل جریان خون است و این می تواند به معنی التهاب تیروئید باشد.
• اسکن تیروئید. طی این آزمایش ،ایزوتوپ رادیواکتیو به داخل ورید آرنج وگاهی دست تزریق می شود.سپس فرد بر روی میز مخصوص در حالی که دست هایش درعقب قرار می گیرد، دراز می کشد و دوربین خاصی ، تصویری از غده ی تیروئید روی صفحه ی کامپیوتر تولید می کند. این آزمایش میزان ید جمع آوری شده در تیروئید را مشخص می کند.
• سونوگرافی تیروئید. در این آزمایش، از امواج صوتی با فرکانس بالا جهت تولید عکس از تیروئید استفاده می شود.سونوگرافی می تواند از سایر روش ها جهت تشخیص ندول های تیروئیدی، بهتر باشد و فرد در معرض هیچ گونه اشعه ای قرار نمی گیرد.

درمان

برای درمان پرکاری تیروئید چندین راه وجود دارد.درمان مناسب برای هرفرد، به سن، شرایط جسمانی، علت اصلی هایپرتیروئیدیسم، اولویت شخصی و شدت کسالت وی بستگی دارد.درمان های مقدور عبارتند از:
• ید رادیواکتیو. این دارو به صورت خوراکی مصرف و توسط غده ی تیروئید ، از محلی که باعث کوچک شدن غده می شود،جذب می گردد.معمولا علائم طی چند ماه و ید رادیواکتیو اضافی، طی چند هفته تا چندماه در بدن از بین می روند.این درمان می تواند فعالیت تیروئید را تا حدی کم کند که در نهایت فرد احتیاج دارد هر روز دارو مصرف کند تا جایگزین تیروکسین شود.
• داروهای ضد تیروئید. این داروها با جلوگیری از تولید بیش از اندازه ی هورمون ها، به تدریج باعث کاهش علائم هایپرتیروئیدیسم می شوند که شامل متی مازول(تاپازول) و پروپیل تیواوراسیل هستند‌.معمولا علائم طی چند هفته تا چند ماه شروع به بهبود یافتن می کنند اما درمان با داروهای ضد تیروئید معمولا تا یک سال یا بیشتر ادامه دارد.
در برخی افراد این علائم به صورت دائمی از بین می روند اما در بقیه ممکن است عود کنند.هر دو دارو می توانند به کبد آسیب بزنند و منجر به مرگ شوند.از آنجایی که پروپیل تیواوراسیل اسیب بیشتری به کبد می زند، به طور کلی بهتر است فقط در شرایطی استفاده شود که فرد نمی تواند متی مازول را تحمل کند‌.
در تعداد کمی از افرادی که به این داروها حساسیت دارند تب، درد مفاصل وبر روی پوست، راش و کهیر مشاهده می شود.این افراد بیشتر مستعد عفونت هستند.
• داروهای بتا بلاکر.گرچه از این داروها جهت درمان فشار خون بالا استفاده می شوند و روی تیروئید تاثیری ندارند، اما می توانند باعث کاهش علائم پرکاری تیروئید ازجمله لرزش، ضربان سریع و تپش قلب شوند.به همین جهت پزشک این داروها را تجویز می کند که فرد تا زمان نزدیک شدن عملکرد تیروئید به حد نرمال، حال بهتری داشته باشد.به طور کلی این داروها برای افرادی که مبتلا به آسم هستند توصیه نمی شود و از عوارض جانبی آن می توان به خستگی و اختلال در عملکرد جنسی اشاره کرد.
• جراحی(تیروئیدکتومی). اگر فردی باردار باشد یا قادر به تحمل داروهای ضد تیروئیدی نباشد و تمایل یا تحمل درمان با ید رادیواکتیو را نداشته باشد، می تواند برای جراحی تیروئید کاندید شود گرچه این گزینه فقط برای تعدادکمی از بیماران استفاده می شود.
در تیروئیداکتومی(برداشتن غده ی تیروئید)، پزشک قسمت عمده ای از غده ی تیروئید را برمی دارد.از عوامل مشکل آفرین در این جراحی می توان به آسیب رسیدن به تارهای صوتی و غده های پاروتید (چهار غده ی کوچک که در پشت غده ی تیروئید قرار دارند وسطح کلسیم را در خون تنظیم میکنند.)اشاره کرد.
به علاوه اینکه فرد باید به صورت مادام العمر از داروی لووتیروکسین ( لووکسیل،سین تروئید وغیره) استفاده کند تا نیاز بدن به میزان طبیعی هورمون تیروئیدی را تامین کند‌.درصورتی که غدد پاروتید نیز برداشته شوند، به داروهایی جهت طبیعی نگه داشتن میزان کلسیم خون نیاز است.

گریوز افتالموپاتی

اگر بیماری گریوز چشم ها را تحت تاثیر قرار دهد(گریوزافتالموپاتی)، جهت کنترل نشانه ها و علائم خفیف می توان از اشک مصنوعی و ژل های چرب کننده چشم استفاده کرد و در معرض باد و نور لامپ ها کمتر قرار گرفت.
اگر علائم شدید تر باشند، امکان دارد پزشک درمان با کورتیکواستروئید ها(کورتون)را تجویز کند مانند پردنیزولون تا تورم پشت کره ی چشم را کاهش دهد.
برای درمان گریوز افتالموپاتی ،از دو دارو استفاده می شود_ریتوکسیماب/ریتوکسان (Rituximab/Rituxan ) و تپروتوماب_با اینکه هنوز برای اثبات اثر بخشی آن ،شواهدی قطعی وجود ندارد.
داروی تپروتوماب،  بر اساس مطالعات کمی که بر روی آن انجام گرفت،به سرعت توسط سازمان غذا و دارو تصویب شد اما مطالعات بیشتری درخصوص درمان گریوز افتالموپاتی با این دو دارو نیاز است.
در برخی موارد ،عمل جراحی می تواند یکی از گزینه ها باشد:
• جراحی رفع فشار بر روی حفره چشمی.در این جراحی پزشک استخوان بین حفره چشمی و سینوس ها(فضاهای هوادار که در کنار حفره چشمی قراردارند)را برمی دارد. اگر جراحی موفقیت آمیز باشد، باعث بهبود بینایی و بازگشت چشم ها به موقعیت اولیه، از طریق ایجاد کردن فضا برای آن ها، می شود.اما خطر بروز عوارضی از جمله دوبینی، که می تواند باقی بماند یا بعد از جراحی ظاهر شود،وجود دارد.
• جراحی عضله ی چشمی.برخی مواقع آثار زخم ناشی از گریوز افتالموپاتی می تواند باعث کوتاه شدن بیش از اندازه ی یک یا چند عضله ی چشمی شود که چشم ها را از حالت هم ترازی خارج کرده و باعث دوبینی می شود.جراحی عضله ی چشمی می تواند به اصلاح دوبینی کمک کند به این صورت که عضلات متاثر را از کره ی چشم جدا می کنند و آن ها را در نواحی دورتری مجددا وصل می کنند.

سبک زندگی و درمان های خانگی

هنگامی که فرد شروع به درمان می کند، علائم پرکاری تیروئید فروکش می شوند و فرد احساس بهتر شدن می کند.هرچند ممکن است پزشک به فرد توصیه کند که به میزان ید رژیم غذایی اش توجه کند زیرا می تواند باعث بروز هایپرتیروئیدیسم یا حتی وخیم تر شدن آن شود.
کلپ ،پالماریا پالماتا و سایر جلبک های دریایی ،دارای مقدار زیادی ید هستند.شربت سرفه و مولتی ویتامین ها نیز حاوی ید اند.

بیماری گریوز
اگر فردی مبتلا به گریوزچشمی یا پوستی باشد،موارد زیر می توانند به چشم ها یا پوست کمک کنند:
• سیگار نکشیدن. استعمال سیگار با پیشرفت بیماری گریوزافتالموپاتی ارتباط مستقیمی دارد و می تواند وضعیت را بعد از درمان وخیم تر هم بکند.

• چرب کردن چشم ها. قطره های چشمی می توانند به بهبود خشکی و خارش چشم، در هر زمان از روز کمک کنند.اگر چشم ها به طور کامل بسته نمی شوند، می توان پلک ها را با چسب بست یا هنگام خواب با استفاده از ژل چرب‌کننده، قرنیه را در برابر خشک شدن حفظ کرد.کمپرس سرد هم می تواند به حفظ رطوبت چشم کمک کند.
• حفاظت از چشم ها. استفاده از عینک های آفتابی جهت حفاظت از چشم ها در برابر خورشید و باد توصیه می شود.
• بالا نگه داشتن سر. قرار دادن سر در سطح بالاتر هنگام خواب،می تواند باعث کاهش تورم و تسکین فشار وارده بر چشم ها شود.
• استفاده از کرم های بدون نیاز به نسخه که برای تورم پوست کاربرد دارند.این کرم ها حاوی هیدرووکورتیزون(کورتیزون_۱۰ و غیره) هستند که جهت تسکین قرمزی و تورم پوست، بر روی پاها استعمال می شوند .برای یافتن این کرم ها بهتر است از داروساز اطلاعات کسب کرد.

راهکارهایی برای کنار آمدن با بیماری

هنگامی که بیماری فردی هایپرتیروئیدیسم تشخیص داده شد،مهم ترین مسئله این است که تحت مراقبت های درمانی لازم قرار گیرد.اعمالی وجود دارند که می توانند به فرد جهت مقابله با وضعیت خود و پشتبانی بدن طی دوره التیام، کمک کنند که بعد از صحبت با پزشک می توان تصمیم گیری کرد.
• ورزش کردن به طور منظم. به طور کلی ورزش کردن می تواند به داشتن احساس بهتر و بهبود تونوس عضلات(انقباض خفیف و پیوسته عضلات) و سیستم قلبی_عروقی ، کمک کند.انجام ورزش های تحمل وزن(ورزش هایی که بدون نیاز به هیچ گونه لوازم خاص ورزشی و فقط با استفاده از وزن بدن انجام می شوند) برای افراد مبتلا به بیماری گریوز اهمیت دارد زیرا باعث حفظ چگالی استخوان می شود.ورزش کردن می تواند باعث کاهش اشتها و افزایش سطح انرژی نیزشود.
• یادگیری روش های تمدد اعصاب. روش های زیادی جهت تمدد اعصاب وجود دارند که می توانند باعث نگاه مثبت شوند به خصوص زمانی که فرد درحال مقابله با بیماری است.مستنداتی مبنی بر اینکه استرس از عوامل خطر ساز جهت ابتلا به بیماری گریوز است وجود دارد پس یادگیری بدست آوردن آرامش و رسیدن به تعادل در زندگی می تواند در حفظ سلامت جسمی و ذهنی کمک کننده باشد.

آمادگی برای ملاقات با پزشک

در وهله ی اول ،احتمالا شما به پزشک عمومی مراجعه می کنید.گرچه در برخی موارد،بیمار فورا به متخصص ِغدد (اندوکرینولوژیست)، ارجاع داده می شود.اگر درگیری در چشم هم وجود داشت، ممکن است به چشم پزشک (افتالمولوژیست)، نیز ارجاع داده شوید.
بهتر است جهت مراجعه به پزشک، آمادگی هایی را کسب نمایید.در ذیل به مواردی پرداخته شده است که می تواند شما را جهت مراجعه به پزشک آماده کند.

آن چه می توانید انجام دهید

آگاه بودن از محدودیت هایی که قبل از مراجعه به پزشک باید اعمال شوند.هنگامی که قرار است به پزشک مراجعه کنید، قبل از مراجعه از کارهایی که پیشاپیش باید انجام دهید، اطلاعات کسب نمایید.
نوشتن تمام علائمی که در شما وجود دارند.حتی علائمی که با علت مراجعه به پزشک ارتباطی ندارند.
نوشتن اطلاعات شخصی کلیدی.از جمله استرس ها وتغییرات اخیر در زندگی.
تهیه لیست از تمام داروهای مصرفی ، ویتامین ها یا مکمل ها.
مراجعه به پزشک همراه با فردی از خانواده یا دوست،در صورت امکان.کسی که همراه شماست باید مواردی را که شما فراموش می کنید ،به خاطر بیاورد.

نوشتن سوالاتی که قرار است از پزشک پرسیده شود.تهیه کردن لیستی از سوالات که هنگام مراجعه به پزشک کمک کننده است.
سوالات پایه ای که در مورد هایپوتیروئیدیسم وجود دارد، بدین شرح اند:
• علت اصلی بروز علائم چیست؟
• آیا امکان وجود علل دیگری هم هست؟
• به چه آزمایش هایی نیاز است؟
• شرایط گذراست یا طولانی مدت؟
• چه درمان هایی وجود دارد و پیشنهاد پزشک چیست؟
• اگر شما دارای مشکلات دیگری هم هستید،در مورد نحوه ی مدیریت آنها با هم از پزشک سوال کنید.
• آیا نیاز به اعمال محدودیتی وجود دارد؟
• آیا بهتر است به متخصص مراجعه شود؟
• آیا جایگزینی عمومی برای داروی تجویزشده، وجود دارد؟
• آیا بروشور یا مطالب چاپ شده ای وجود دارد که به شما کمک کند؟چه وبسایت هایی توصیه می شوند؟
اگر سوالات دیگری هم وجود دارد، پرسیده شود.

از پزشک چه انتظاری می رود

ممکن است پزشک سوالاتی از شما بپرسد که بدین شرح اند:
• از چه زمانی علائم شروع شده اند؟
• آیا علائم به صورت مداوم بروز می یابند یا به ندرت؟
• شدت علائم چقدر است؟
• آیا عواملی وجود داردکه باعث بهبود علائم شود؟چه عواملی؟
• آیا عواملی وجود دارد که علائم را وخیم تر کند؟چه عواملی؟
• آیا در خانواده،فردی سابقه بیماری تیروئیدی داشته است؟
• آیا به تازگی اسکن با ماده حاجب انجام داده اید؟