نگاه کلی
بیماری پارکینسون یک اختلال پیشرونده سیستم عصبی است که بر حرکت تأثیر می گذارد. علائم این اختلال به تدریج و گاهی فقط با لرزش یک دست که به سختی قابل مشاهده است شروع می شود. لرزش از علائم شایع این اختلال است، و معمولاً باعث گرفتگی یا کند شدن حرکات می شود.
در مراحل اولیه بیماری پارکینسون، ممکن است توانایی ابراز احساسات با صورت کاهش یافته یا از بین فته و یا دیگر هنگام راه رفتن دست ها کنار بدن تاب نخورند. همچنین ممکن است گفتار فرد مبهم و ناواضح شود. علائم بیماری پارکینسون با پیشرفت بیماری و گذشت زمان بدتر می شود.
با اینکه هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد اما داروها به میزان قابل توجهی علائم را کاهش می دهند؛ گاهی ممکن است پزشک جراحی را برای تنظیم مناطق خاصی از مغز و بهبود علائم فرد توصیه کند.
علائم
علائم و نشانه های بیماری پارکینسون در همه افراد یکسان نیست و علائم اولیه ممکن است آن قدر خفیف باشد که به آنها توجهی نشود. اغلب، علائم از یک طرف بدن شروع می شود و حتی پس از شروع علائم در هر دو طرف، در آن سمت بدتر می شود.
معمولاً علائم و نشانه های پارکینسون عبارتند از:
• لرزش. لرزش معمولا از یک اندام، اغلب دست یا انگشتان شروع می شود. در مواردی ممکن است بیمار به صورت ناخودآگاه، انگشت شست و نوک انگشت اشاره خود را به هم بمالد (لرزش پیل رولینگ). در حالت استراحت نیز دست ممکن است دچار لرزش شود.
• حرکت آهسته (برادیکینزی). با گذشت زمان، بیماری پارکینسون می تواند باعث کند شدن حرکت فرد شده و انجام کارهای ساده را دشوار و وقت گیر کند. ممکن است قدم های فرد هنگام راه رفتن کوتاه شود و یا پاها را بکشد. و حتی شاید برخاستن از روی صندلی دشوار باشد.
• سفت و خشکی عضلات. خشکی عضله ممکن است در هر قسمت از بدن فرد رخ داده و با درد همراه باشد و در نتیجه دامنه حرکتی فرد را محدود کند.
• اختلال در وضعیت بدن و تعادل. ممکن است فرد مبتلا به پارکینسون خم شود یا نتواند صاف بایستد و یا در نتیجه بیماری پارکینسون درحفظ تعادل مشکل داشته باشد.
• کاهش حرکات ناخودآگاه. ممکن است توانایی انجام حرکات ناخودآگاه، از جمله چشمک زدن، لبخند زدن یا تاب دادن دستان هنگام راه رفتن کاهش یابد.
• تغییرات گفتاری. ممکن است فرد، به آرامی یا سریع و باعجله صحبت کند یا قبل از صحبت کردن درنگ کند. آهنگ کلام فرد بیشتر یکنواخت می شود و زیر و بم معمول را ندارد.
• تغییرات در نوشتن. ممکن است نوشتن برای فرد سخت شود و نوشته ها کوچک تر شوند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
در صورت بروز هر یک از علائم مرتبط با بیماری پارکینسون -نه تنها برای تشخیص بیماری بلکه برای رد سایر علل علائم- باید به پزشک مراجعه نمود.
علل بیماری
در بیماری پارکینسون، به تدریج تعدادی از سلولهای عصبی (نورون ها) در مغز از کار می افتند و سپس از بین می روند. بسیاری از علائم بیماری به دلیل از بین رفتن سلولهای عصبی تولید کننده ماده شیمیایی دوپامین ایجاد می شود. کاهش سطح دوپامین، روند طبیعی مغز را مختل کرده و منجر به بروز علائم پارکینسون می شود.
علت بیماری پارکینسون ناشناخته است، اما به نظر می رسد عوامل مختلفی در ایجاد این بیماری نقش دارند، از جمله:
• ژن ها. محققان جهش های ژنتیکی خاصی را شناسایی کرده اند که می تواند باعث بیماری پارکینسون شود. اما این جهش ها به جز در موارد نادر که بسیاری از اعضای خانواده مبتلا به بیماری پارکینسون هستند غیر معمول است.
با این حال، به نظر می رسد برخی تغییرات ژنی خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش می دهند. اما هر کدام از این نشانگرهای ژنتیکی (مارکرها) به نوبه خود، خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را تا حد بسیار خفیفی افزایش می دهد.
• محرک های محیطی. ممکن است قرار گرفتن در معرض سموم خاص یا عوامل محیطی خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد، اما احتمال این خطر نسبتاً ناچیز است.
همچنین محققان متذکر شده اند که تغییرات زیادی در مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون رخ می دهد، هرچند دلیل وقوع آنها مشخص نیست. این تغییرات عبارتند از:
• وجود اجسام لوی. وجود توده هایی از مواد خاص درون سلول های مغزی از نشانه های میکروسکوپی بیماری پارکینسون است. این توده ها اجسام لوی نامیده می شوند و محققان معتقدند این اجسام لوی سرنخ مهمی برای علت بیماری پارکینسون اند.
• آلفا-سینوکلئین موجود در اجسام لوی. مواد بسیاری در اجسام لوی وجود دارد اما دانشمندان معتقدند که یکی از مهمترین آنها پروتئین طبیعی و مهمی به نام آلفا-سینوکلئین (a- سینوکلئین ) است که در تمام اجسام لوی به صورت توده ای وجود دارد و سلول ها توان از بین بردن آنها را ندارند. در حال حاضر این پروتئین از مسائل مورد توجه در رابطه با بیماری پارکینسون است.
عوامل خطرزا (ریسک فاکتورها)
عوامل خطرزای بیماری پارکینسون عبارتند از:
• سن. جوانان به ندرت دچار بیماری پارکینسون می شوند. این بیماری به طور معمول در اواسط یا اواخر زندگی شروع شده و با افزایش سن خطر ابتلا افزایش می یابد. افراد معمولاً در حدود سنین 60 سالگی یا بالاتر به این بیماری مبتلا می شوند.
• وراثت. ابتلا یکی از وابستگان نزدیک به بیماری پارکینسون احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. با این حال، خطر همچنان ناچیز است مگر اینکه در بستگان زیادی مبتلا به بیماری پارکینسون باشند.
• جنسیت. مردان بیش تر از زنان به پارکینسون مبتلا می شوند.
• قرار گرفتن در معرض سموم. قرار گرفتن مداوم در معرض علف کش ها و آفت کش ها می تواند خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کمی افزایش دهد.
عوارض بیماری
بیماری پارکینسون اغلب با اختلالات دیگری همراه است، که ممکن است قابل درمان باشد:
• اختلال در تفکر. ممکن است فرد مبتلا، دچار مشکلات شناختی (دمانس/زوال عقل) و مشکلات فکری شود که معمولاً در مراحل پیشرفته بیماری پارکینسون اتفاق می افتد. چنین عارضه های شناختی پاسخ چندانی به داروها نمی دهد.
• افسردگی و تغییرات عاطفی. ممکن است فرد مبتلا به بیماری افسردگی را تجربه کند، گاهی افسردگی در مراحل اولیه بیماری به وجود می آید. درمان افسردگی می تواند به فرد کمک کند تا با چالش های دیگر بیماری پارکینسون بهتر دست و پنجه نرم کند.
همچنین ممکن است فرد دچار تغییر حالات عاطفی دیگری مانند ترس، اضطراب یا از دست دادن انگیزه شود و ممکن است پزشکان برای درمان آن ها دارو تجویز کنند.
دشواری در بلع. ممکن است با پیشرفت بیماری، فرد دچار اختلال در بلع شود. همچنین به دلیل کند شدن عمل بلع، بزاق در دهان جمع شده و باعث ریزش آب دهان شود.
• دشواری در جویدن و غذا خوردن. بیماری پارکینسون در مراحل آخر بر روی عضلات دهان تأثیر می گذارد و جویدن را دشوار می کند. این عارضه می تواند منجر به پریدن غذا در گلو یا سوءتغذیه شود.
• مشکلات و اختلالات خواب. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون اغلب دچار مشکلات خواب، از جمله بیدار شدن مکرر در طول شب، بیدار شدن زودهنگام یا خوابیدن در طول روز هستند.
ممکن است افراد زیادی دچار اختلال حرکت سریع چشم در خواب شوند، طی این اختلال، بدن فرد در هنگام رویا دیدن حرکات زیادی دارد. داروها می توانند تا حد زیادی این وضعیت را بهبود بخشند.
• مشکلات مثانه. بیماری پارکینسون می تواند باعث مشکلاتی از جمله ناتوانی در کنترل ادرار یا دشواری در ادرار کردن شود.
• یبوست. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون به یبوست مبتلا می شوند. علت اصلی این عارضه کاهش سرعت و توان دستگاه گوارش است.
همچنین ممکن است بیمار، موارد زیر را نیز تجربه کند:
• تغییر فشار خون. ممکن است هنگام ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون (افت فشار خون ارتواستاتیک) فرد احساس سرگیجه یا سبکی سر داشته باشد.
• اختلال بویایی. ممکن است حس بویایی دچار مشکل شده و امکان تشخیص بعضی بوهای خاص یا تفاوت بین بو ها وجود نداشته باشد.
• خستگی. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون انرژی خود را خصوصاً در اواخر روز از دست داده و دچار خستگی می شوند. علت این خستگی همیشه مشخص نیست.
• درد. برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، در نواحی خاصی از بدن و یا در سرتاسر بدن خود درد خاصی را تجربه می کنند.
• اختلال عملکرد جنسی. برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دچار کاهش میل یا عملکرد جنسی می شوند.
پیشگیری از بروز بیماری
از آنجا که علت بروز پارکینسون ناشناخته است، روش های متقنی برای پیشگیری از این بیماری نیز تعیین نشده است.
برخی تحقیقات نشان داده است که ورزش منظم هوازی(ایبروبیک) می تواند خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.
.jpg)
همچنین طبق تحقیقات، احتمال ابتلای افرادی که کافئین بیشتری مصرف می کنند - که در قهوه، چای و نوشابه کولا وجود دارد- کمتر از کسانی که کافئین مصرف نمی کنند می باشد. چای سبز نیز می تواند به کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون کمک کند. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا کافئین در واقع از ابتلا به پارکینسون محافظت می کند یا به طریق دیگری با این بیماری ارتباط دارد. در حال حاضر شواهد کافی برای توصیه به مصرف نوشیدنی های کافئین دار جهت محافظت در برابر پارکینسون وجود ندارد.
تشخیص
هیچ آزمایش تخصصی برای تشخیص پارکینسون وجود ندارد. پزشک متخصص اعصاب (نورولوژیست)، بیماری پارکینسون را بر اساس سابقه پزشکی، بررسی علائم و نشانه ها و معاینه عصبی و جسمی تشخیص می دهد.
پزشک ممکن است اسکن توموگرافی کامپیوتری انتشار تک فوتون (SPECT) به نام اسکن ترانسپورتر دوپامین (DaTscan) تجویز کند.اگرچه این اسکن می تواند برای تشخیص پارکینسون کمک کننده باشد اما در نهایت علائم و معاینه عصبی ست که باعث تشخیص نهایی پارکینسون می شود. بیشتر افراد به DaTscan نیازی ندارند.
همچنین ممکن است پزشک، آزمایشاتی از قبیل آزمایشات خون تجویز کند تا موارد دیگری که می تواند باعث این علائم شود را رد کند.
آزمایشات تصویربرداری مانند MRI مغز و اسکن PET می تواند به رد کردن احتمال سایر اختلالات کمک کند.با این حال این آزمایشات برای تشخیص بیماری پارکینسون چندان مفید نیستند.
ممکن است پزشک علاوه بر معاینه داروهای بیماری پارکینسون مانند کاربی دوپا – لوودوپا )ریتاری ، ساینمت و غیره) را تجویز کند تا تاثیر این داروها را بررسی کند.برای مشاهده تاثیر داروها، بیمار باید دوز کافی از دارو را دریافت کند زیرا دریافت دوز پایین به مدت یکی دو روز نتیجه قابل اعتمادی را ارائه نمی دهد.
گاهی تشخیص بیماری پارکینسون زمان می برد و فرد به توصیه ی پزشک به طور منظم به پزشک نورولوژیست متخصص اختلالات حرکتی مراجعه می کند تا پزشک با بررسی علائم در طول زمان ، پارکینسون را تشخیص دهد.
درمان
با اینکه بیماری پارکینسون درمانی ندارد اما داروها میتوانند به طور چشمگیری در کنترل علائم فرد مبتلا کمک کننده باشند.در برخی موارد پیشرفته بیماری ، جراحی پیشنهاد می شود.
همچنین ممکن است پزشک ایجاد تغییراتی در سبک زندگی را پیشنهاد کند ، برای مثال انجام ورزش های هوازی (ایبروبیک). در برخی موارد فیزیوتراپی هایی که بر تعادل و کشش تمرکز دارند نیز موثر واقع می شوند.همچنین گفتار درمانی، می تواند به بهبود اختلالات در صحبت کردن نیز کمک کند.
داروها
دارو ها می توانند به کنترل و بهبود اختلالات در راه رفتن ، حرکت و لرزش کمک کنند.این دارو ها یا جایگزین دوپامین می شوند یا سطح دوپامین خون را افزایش می دهند.
میزان غلظت دوپامین مغز در افراد مبتلا به پارکینسون پایین می آید و همچنین امکان جبران مستقیم کاهش غلظت دوپامین وجود ندارد زیرا دوپامین نمیتواند مستقیما وارد مغز شود.
فرد بعد از شروع مصرف داروهای پارکینسون متوجه بهبود چشمگیر علائم می شود و با اینکه تاثیر دارو ها با گذشت زمان کاهش می یابد و بدن با دارو سازگار می شود اما همچنان تاثیر خوبی بر علائم دارد.
داروهایی که ممکن است پزشک تجویز کند عبارتند از :
• کاربی دوپا-لوودوپا این دارو موثرترین داروی بیماری پارکینسون است که یک ماده شیمیایی طبیعی ست که وارد مغز می شود و به دوپامین تبدیل می شود.
لوودوپا با ماده ای به نام کاربی دوپا(lodosyn) ترکیب شده است که از تبدیل سریع لوودوپا به دوپامین در خارج از قشر مغز که باعث عوارضی مانند تهوع و استفراغ می شود ، جلوگیری می کند.
ممکن است عوارض جانبی شامل حالت تهوع یا سبکی سر (افت فشار خون ارتاستاتیک) باشد.
ممکن است پس از گذشت سالها و با پیشرفت بیماری تاثیر لوودوپا و ثبات دارو در بدن با تمایل به تحلیل رفتن (فرسودگی) کاهش بیابید.
همچنین ممکن است فرد با دریافت دوزهای بالاتر لوودوپا ،حرکات غیر ارادی (دیسکنزی) را تجربه کند.در این صورت ممکن است پزشک دوز دارو را کاهش دهد یا زمان دریافت دوزها را تنظیم کند تا این عوارض جانبی را کنترل کند.
• کاربی دوپا - لوودوپا استنشاقی اینبریجا نام برند جدیدی ست که داروی کاربی دوپا- لوودوپا را به فرم استنشاقی تولید می کند. این فرم از دارو می تواند در کنترل علائم در هنگام عدم تاثیرگزاری دارو خوراکی در طول روز مفید باشد.
• کاربی دوپا – لوودوپا تزریقی دوپا نام یک برند دارویی ست که از کاربی دوپا و لوودوپا ساخته شده است. این دارو از طریق یک لوله تغذیه ای به صورت ژل مستقیما به روده کوچک منتقل می شود.
دوپا برای بیماران با پارکینسون پیشرفته ای تجویز می شود ، که هنوز به کاربیدوپا-لوودوپا پاسخ می دهند اما نوسانات زیادی در پاسخ خود دارند. از آنجا که دوپا به طور مداوم تزریق می شود ، غلظت این دو دارو در سطح خون ثابت می ماند.
پزشک لوله را با یک جراحی کوچک در محل قرار می دهد.از خطرات وجود لوله می توان به افتادن لوله و عفونت محل تزریق اشاره کرد.
• آگونیست دوپامین. برخلاف داروی لوودوپا ، آگونیست ها به دوپامین تبدیل نمیشوند اما اثرات دوپامین را در مغز ایجاد می کند.
این دارو ها به شدت لوودوپا به بهبود علائم کمک نمی کنند اما با این حال اثرگذاری طولانی تری دارند و می توانند عدم اثر گذاری های گاه و بی گاه لوودوپا را پوشش دهند.
آگونیست های دوپامین شامل پرامیپکسول (میراپکس) ، روپینیرول (رکیپ) و روتیگوتین (نوپرو ، به صورت برچسب تجویز می شود) است. همچنین آپومورفین (Apokyn) یک آگونیست دوپامین تزریقی کوتاه اثر است که برای اثرگزاری سریع استفاده می شود.
بعضی از اثرات جانبی آگونیست ها با یکسان است.اما همچنین می تواند شامل توهم ، خواب آلودگی،رفتار های اجباری مانند افزایش میل جنسی ، قمار کردن و افزایش میل به خوردن باشد.فرد مصرف کننده می تواند در صورت بروز رفتار های غیر معمول به پزشک مراجعه کند.
• مهار کننده های MAO B این داروها شامل سلژیلین (زلاپار)، راساژیلین (آزیلکت) و سافینامید(زاداگو) هستند. این دارو ها با مهار آنزیم مونوآمینو اکسیداز B مغز (MAO B) از تجزیه دوپامین جلوگیری می کنند زیرا این آنزیم دوپامین مغز را متابولیزه می کند. تجویز سلژین با لوودوپا ممکن است به جلوگیری از فرسودگی کمک کند.
عوارض جانبی این داروها شامل سردرد،تهوع و استفراغ و بی خوابی است.مصرف این دارو ها همراه با کاربی دوپا-لوودوپا احتمال ابتلا به توهم را افزایش می دهد.
این داروها اغلب به دلیل واکنشهای جدی اما نادر با بیشتر داروهای ضد افسردگی یا برخی از داروهای مخدر استفاده نمی شوند. قبل از مصرف هرگونه داروی اضافی با مهار کننده MAO B با پزشک مشورت کنید.
• بازدارنده های کاتکول O-متیل ترنسفراز (COMT). انتاکاپون (Comtan) داروی اصلی این گروه می باشد . این دارو با مسدود کردن آنزیمی که باعث تجزیه دوپامین می شود ، اثر لوودوپا را به آرامی طولانی می کند.
از جمله عوارض جانبی افزایش حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) است، که عمدتا این اثر جانبی را لوودوپا به وجود می آورد و توسط این دارو ها افزایش می یابد. سایر عوارض جانبی شامل اسهال ، حالت تهوع یا استفراغ است.
تولکاپون (تسمار) یکی دیگر از مهارکننده های COMT است که به دلیل خطر آسیب جدی به کبد و نارسایی کبد به ندرت تجویز می شود.
• آنتی کولینرژیک ها.سالها از این دارو برای کنترل لرزش ناشی ازبیماری پارکینسون استفاده شده است.دارو های کمی ازآنتی کلینرژیک ها موجود است مانند بنزتروپین (کوگنتین) و تری هگزیفنیدیل موجود هستند.
اما فواید نسبتاً کم آنها با عوارض جانبی مثل اختلال حافظه، آشفتگی، یبوست، خشک شدن دهان و چشم ها و اختلال ادرار خنثی می شود.
• آمانتادین. ممکن است پزشک آمانتادین را به تنهایی برای ایجاد یک تسکین کوتاه مدت برای بیماری پارکینسون در مراحل اولیه تجویز کند. همچنین ممکن است درکنار درمان کابیدوپا-لوودوپا برای آنهایی که در مراحل پیشرفته تر بیماری هستند مخصوصاً آنهایی که دچار مشکل حرکات غیرارادی می شوند تجویز کند. عوارض جانبی این دارو عبارتند از ایجاد لکه های بنفش روی پوست و گاهاً توهم.
روش های جراحی
تحریک عمیق مغزی (DBS) فرایند جراحی است که برای درمان بیماری پارکینسون انجام می شود. این فرایند شامل کاشت الکترود در قسمت خاصی از مغز است که به یک مولد در قفسه سینه نزدیک به ترقوه وصل است. این مولد امواج الکتریکی را به مغز شما میفرستد و ممکن است که باعث کاهش علائم پارکینسون شود.
پزشک ممکن است در صورت لزوم، تنظیمات را برای بهبود شرایط فرد تنظیم کند.جراحی میتواند خطراتی مانند خونریزی، سکته مغزی و خونریزی مغزی را به همراه داشته باشد. برخی از افراد در سیستم DBS با مشکل روبرو می شوند یا به دلیل تحریک دچار عوارضی می شوند و ممکن است لازم باشد پزشک برخی از قسمت های سیستم را تنظیم یا جایگزین کند.
تحریک عمیق مغز معمولاً برای افرادیکه دچار پارکینسون پیشرفته هستند و به داروهای آن واکنش نمی دهند استفاده می شود. این عمل می تواند نواسانات دارویی را تثبیت کرده ، حرکات غیرارادی ، لرزش و سفتی عضلات را نیز کاهش دهد و کندی حرکات را بهبود بخشد.
DBS در کنترل پاسخ های نامنظم و نوسانی به لوودوپا یا برای کنترل دیسکینزی که با تنظیم دارو بهبود نمی یابد موثر است.
با این حال DBSبرای آنها که به درمان کاربیدوپا-لوودوپا واکنش نمی دهند مفید نیست . اما لرزش میتواند با این جراحی بهبود پیدا کند حتی اگر با درمان کاربیدوپا-لوودوپا بهتر نشده باشد.
اگرچه DBS برای فراد مبتلا به پارکینسون مزایای فراوانی دارد اما از پیشرفت بیماری جلوگیری نمی کند.
از آنجا که گزارشات نادری مبنی بر تأثیر DBS درمانی بر حرکاتی که هنگام شنا کردن ، استفاده می شود ، گزارش شده است ، به توصیه ی سازمان غذا و دارو قبل از شنا با پزشک خود مشورت کرده و اقداماتی را برای اطمینان از ایمنی آب را انجام دهید.
سبک زندگی و روش های خانگی
اگر بیماری پارکینسون برای شما تشخیص داده شده است، باید با پزشکتان دنبال یک روش و برنامه درمانی باشید که بیشترین تاثیر را بر علائم شما داشته و کمترین عوارض جانبی را همراه بیاورد. برخی تغییرات خاص در سبک زندگی هم باعث تسهیل این بیماری می شود.
رژیم غذایی سالم
با وجود عدم اثبات تاثیر تغذیه بر درمان پارکینسون ، مصرف بعضی از غذاها می تواند به بهبود علائم پارکینسون کمک کند.برای مثال مصرف غذاهایی با فیبر بالا و نوشیدن مایعات می تواند به جلوگیری از یوبوست که از علائم شایع پارکینسون است، کمک کند.
یک رژیم غذایی متعادل مواد مغذی ای مانند اسیدهای چرب امگا 3 را فراهم می کند که ممکن است برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مفید باشد.
ورزش
ورزش کردن می تواند قدرت ، انعطاف و تعادل عضلات را افزایش دهد.همچنین باعث بهبود حال روحی و کاهش افسردگی و اضطراب شود.
ممکن است پزشک ورزش کردن با یک فیزیوتراپ را پیشنهاد کند تا برنامه ورزشی ای که به بهبود وضعیت فرد کمک می کند را یاد بگیرد. همچنین ممکن است ورزش هایی مانند پیاده روی ، شنا ، باغبانی ، رقص ، ایروبیک در آب یا کشش کمک کننده باشند.
بیماری پارکینسون می تواند حس تعادل را بر هم بزند و راه رفتن طبیعی را دشوار کند. ورزش می تواند باعث بهبود تعادل فرد شود .همچنین ممکن است پیشنهادات زیر کمک کننده باشد:
• سعی نکنید حرکت سریع انجام دهید
• در هنگام راه رفتن هدفتان این باشدکه ابتدا پاشنه پا به زمین برخورد کند.
• اگر متوجه شدید که به این سو و آن سو حرکت میکنید ، حالت خود را بررسی کنید. بهتر است ابتدا صاف بیاستید.
• هنگام راه رفتن مستقیما به پایین نگاه نکنید ، به جلو نگاه کنید.
جلوگیری از سقوط
در مراحل بعدی بیماری ، ممکن است راحتتر سقوط کنید. در حقیقت ، ممکن است فقط با یک فشار یا ضربه کوچک از تعادل خارج شوید. پیشنهادات زیر می تواند کمک کننده باشد:
• به جای چرخاندن بدن روی پاها ، یک دور کامل بچرخید.
• وزن خود را به طور مساوی بین هر دو پا تقسیم کنید و به یک طرف مایل نشوید.
• از حمل وسایل هنگام راه رفتن خودداری کنید.
• از به عقب راه رفتن خودداری کنید.
فعالیت های روزمره زندگی
برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون فعالیت های روزمره زندگی - مانند لباس پوشیدن ، غذا خوردن ، استحمام و نوشتن - دشوار است. یک درمانگر می تواند تکنیک هایی را برای آسان تر کردن زندگی روزمره آموزش دهد.
درمان های جایگزین
درمان های حمایتی می توانند به کاهش برخی از علائم و عوارض بیماری پارکینسون مانند درد ، خستگی و افسردگی کمک کنند. وقتی این روش ها همراه با روش های درمانی انجام می شوند ، می توانند کیفیت زندگی را بهبود ببخشند:
• ماساژ. ماساژ درمانی می تواند تنش عضلانی را کاهش داده و باعث آرامش شود. این روش درمانی ، به ندرت تحت پوشش بیمه درمانی قرار می گیرد.
• تایچی. تای چی که یک فرم قدیمی ورزش چینی است ، حرکات کند و روان را انجام می دهد که می تواند انعطاف پذیری ، تعادل و قدرت عضلانی را بهبود بخشد. همچنین ممکن است تای چی به جلوگیری از سقوط کمک کند. انواع مختلف تای چی برای افراد در هر سن و شرایط جسمانی متناسب است.
مطالعات نشان داده است که در حفظ تعادل افراد مبتلا به بیماری پارکینسون خفیف تا متوسط ، تای چی از تمرینات کششی و مقاومتی تاثیرگذارتر است.
• یوگا. حرکات آرام و کششی یوگا ممکن است به افزایش انعطاف پذیری و تعادل افراد کمک کند.افراد میتوانند حرکات را با توجه به توانایی های خود تنظیم کنند.
• تکنیک الکساندر. این روش - که بر وضعیت عضلانی ، تعادل و تفکر در مورد نحوه استفاده از عضلات متمرکز است - ممکن است تنش و درد عضلات را کاهش دهد.
• مراقبه. در مراقبه افراد ذهن خود را بر روی یک تصویر یا ایده متمرکز می کنند.مراقبه می تواند استرس و درد را کاهش دهد و حس خوب را تقویت کند.
• درمان با حیوان خانگی. داشتن سگ یا گربه ممکن است انعطاف پذیری و تحرک را افزایش داده و سلامت عاطفی فرد را بهبود بخشد.
راهکار هایی برای کنار آمدن با بیماری
زندگی با یک بیماری مزمن می تواند دشوار باشد و احساس خشم ، افسردگی و نا امیدی طبیعی است.بیماری پارکینسون همچنین می تواند بسیار ناامید کننده باشد زیرا حتی راه رفتن ،صحبت کردن و غذا خوردن هم دشوار و وقت گیر می شود.
افسردگی در افراد مبتلا به پارکینسون بسیار شایع است.اما داروهای ضد افسردگی می توانند در کاهش علائم افسردگی بسیار موثر باشند.پس فرد مبتلا به محض احساس ناراحتی و نا امیدی باید به پزشک مراجعه کند.
همچنین دوستان و خانواده می توانند همراهان خوبی باشند.درک افراد از آنچه تجربه می کنید بسیار کمک کننده است. گروه های پشتیبانی برای همه مناسب نیستند. با این حال ، برای بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون و خانواده های آنها ، یک گروه پشتیبانی می تواند منبع خوبی برای اطلاعات مفید در رابطه با بیماری پارکینسون باشد.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
معمولاً فرد در ابتدا به یک پزشک عمومی مراجعه می کند و سپس در صورت لزوم به پزشک متخصص سیستم عصبی (نورولوژیست) ارجاع داده می شود.
باتوجه به گستردگی مسائل قابل بحث در رابطه با بیماری ، بهتر است برای ملاقات با پزشک آماده باشید.موارد زیر اطلاعاتی برای آمادگی برای ملاقات با پزشک و آنچه باید از پزشک انتظار داشته باشید است.
آنچه می توانید انجام دهید
• تمام علائمی که تجربه کرده اید را یادداشت کنید.حتی مواردی که بنظر ربطی به دلیل مراجعه به پزشک ندارد.
• اطلاعات شخصی مهم ، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی خود را بنویسید.
• نام تمام داروها ، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید را یادداشت کنید.
• از یکی از اعضای خانواده یا یک دوست بخواهید تا شما را در صورت امکان همراهی کند.گاهی بخاطر نگه داشتن تمام نکات و اطلاعاتی که پزشک در اختیار ما قرار می دهد ، دشوار است، پس بهتر است یکی از اعضای خانواده یا یک دوست را همراه خود ببرید تا اگر موضوعی را از قلم انداختید یا فراموش کردید به شما یادآوری کند.
• سوالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید را یادداشت کنید.
به دلیل محدود بود وقت مشترکتان با پزشک ،بهتر است قبل از ملاقات سوالات خود را آماده کنید تا از فرصت خود به بهترین نحو استفاده کنید.برخی از سوالات اساسی که باید ازپزشک در رابطه با بیماری پارکینسون بپرسید ،عبارتند از :
• علت اصلی بروز علائم من چیست؟
• آیا احتمال بروز علائم دیگری وجود دارد؟
• به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟آیا این آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی دارد؟
• این بیماری معمولا چگونه پیشرفت می کند؟
• آیا در نهایت به مراقبت طولانی مدت نیاز دارم؟
• چه روش های درمانی ای وجود دارد؟ و پیشنهاد شما کدام روش است؟
• انتظار چه عوارض جانبی ای را باید از درمان داشته باشم؟
• اگر درمان جواب نداد یا متوقف شد ، آیا گزینه های دیگری وجود دارد؟
• من مشکلات جسمی دیگری هم دارم ،چگونه می توانم آنها را با یکدیگر به بهترین نحو مدیریت کنم؟
• آیا بروشور ها و مطالب چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم از آنها استفاده کنم؟ چه وب سایت هایی را برای مطالعه درباره ی این عارضه پیشنهاد می کنید؟
علاوه بر سوالاتی که آماده کرده اید در پرسیدن سوالات دیگری که درحین ملاقات برای شما ایجاد شده است، تردید نکنید.
از پزشک چه انتظاری می رود
آمادگی برای سوالاتی که پزشک ممکن است از شما بپرسد ، زمان را برای پرداختن به موارد دلخواه شما حفظ می کند.
• چه زمانی برای اولین بار علائم را تجربه کردید؟
• آیا مرتباً علائم دارید یا اینکه علائم می آیند و می روند؟
• آیا چیزی علائم شما را بهبود می بخشد؟
• آیا چیزی علائم شما را بدتر می کند؟