نگاه کلی
پریکارد افیوژن تجمع مایعات اضافی در ساختار کیسه مانند اطراف قلب (پریکارد) است.
پریکارد دو لایه دارد. فضای بین لایه ها که به طور معمول شامل یک لایه نازک حاوی مایع است. اما اگر پریکارد دچار بیماری یا آسیب دیدگی شده باشد ، التهاب حاصل می تواند منجر به ورود مایعات اضافی شود. مایعات همچنین می توانند بدون التهاب ، مانند خونریزی پس از ضربه به قفسه سینه ، در اطراف قلب جمع شوند.
پریکارد افیوژن قلب را تحت فشار قرار می دهد و بر عملکرد قلب تأثیر دارد و در صورت عدم درمان می تواند منجر به نارسایی قلبی یا مرگ شود.
علائم
حتی اگر علائم بیماری وجود نداشته باشد به خصوص هنگام افزایش مایع در این قسمت،پریکاردیواس وجود دارد.
در صورت بروز علائم زیر این بیماری وجود دارد:
- تنگی نفس یا مشکل تنفس
- ناراحتی هنگام تنفس در حالت خوابیده (ارتوپنه)
- درد قفسه سینه ، معمولاً در پشت استخوان سینه یا در سمت چپ سینه
- احساس پری و سنگینی سینه
- تورم در پاها یا شکم
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
در صورت احساس درد قفسه سینه که بیش از چند دقیقه طول می کشد ، تنفس دشوار یا دردناک ، یا دچار ضعف بدون دلیل ، با اورژانس تماس بگیرید.
در صورت وجود تنگی نفس حتما به پزشک مراجعه کنید.
علل بیماری
پریکارد افیوژن می تواند در اثر التهاب پریکاردیوم (پریکاردیت) در پاسخ به بیماری یا آسیب ایجاد شود. این بیماری همچنین می تواند هنگامی رخ دهد که جریان مایع پریکاردیال مسدود شده باشد یا خون به دلایلی مانند ضربه به قفسه سینه درون پریکاردیوم جمع شده باشد.
گاهی اوقات نمی توان علت آن را تعیین کرد (پریکاردیت ایدیوپاتیک).
علل این عارضه شامل موارد زیر است:
- التهاب پریکارد پس از جراحی قلب یا حمله قلبی
- اختلالات خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید یا لوپوس
- گسترش سرطان (متاستاز)، به خصوص سرطان ریه، سرطان پستان، ملانوم، سرطان خون، لنفوم غیر هوچکین یا بیماری هوچکین.
- سرطان پریکارد یا قلب
- اگر قلب در محدوده تشعشعات باشد (پرتودرمانی برای سرطان انجام می شود)
- شیمی درمانی برای سرطان، از جمله دوکسوروبیسین (دوکسیل) و سیکلوفسفامید
- مواد زائد موجود در خون به دلیل نارسایی کلیه (اورمیا)
- تیروئید کم کار (کم کاری تیروئید)
- عفونت های ویروسی، باکتریایی، قارچی یا انگلی
- ضربه یا زخم سوراخ شده نزدیک قلب پس از جراحی قلب باز
- بعضی داروها مانند هیدرالازین (دارویی برای فشار خون بالا) یا ایزونیازید (داروی سل) و فنی توئین (دیلانتین ، فنیتک و غیره)، دارویی برای تشنج و صرع نیز ممکن است باعث بروز این عارضه شوند.
عوارض بیماری
بسته به سرعت ایجاد پریکارد افیوژن، پریکاردیوم می تواند تا حدی کشیده شده تا مایعات اضافی را در خود جای دهد. با این وجود مایعات زیاد باعث می شود که پریکارد به قلب فشار وارد کند و این امر از پر شدن کامل محفظه ها جلوگیری می کند.
این وضعیت که تامپوناد نامیده می شود ، منجر به جریان خون ضعیف و کمبود وجود اکسیژن در بدن می شود. تامپوناد تهدید کننده زندگی است و نیاز به مراقبت های اورژانسی دارد.
تشخیص
پزشک معاینات فیزیکی را انجام می دهد ، و با استتوسکوپ به قلب گوش می دهد. اگر علائم یا نشانه های پریکارد افیوژن را داشته باشید ، یک سری آزمایش خون و تصویربرداری برای تأیید تشخیص، شناسایی علل احتمالی و تعیین درمان انجام می شود.
گاهی اوقات وقتی آزمایش به دلایل دیگری انجام می شود، پریکارد افیوژن تشخیص داده می شود.
اکوکاردیوگرام
در اکوکاردیوگرام از امواج صوتی برای ایجاد تصاویر در زمان معاینه از قلب استفاده می شود. این آزمایش به پزشک اجازه می دهد تا ببیند چه مقدار مایعات در فضای بین دو لایه پریکارد جمع شده است.
اکوکاردیوگرام همچنین می تواند نشان دهده میزان ترشح قلب باشد و به تشخیص تامپوناد یا ریزش در یکی از حفره های قلب کمک می کند.
اکوکاردیوگرام دو نوع دارد:
- اکوکاردیوگرام ترانتوراکس. این آزمایش از یک دستگاه ساطع کننده صدا (مبدل) استفاده می کند که بر روی قفسه سینه روبروی قلب قرار دارد.
- اکوکاردیوگرام از راه مری. یک مبدل کوچک روی بخشی از دستگاه گوارش که از گلو به معده (مری) منتهی می شود قرار می گیرد. از آنجا که مری در نزدیکی قلب قرار دارد ، قرار دادن مبدل در آنجا اغلب تصویر دقیق تری از قلب را ارائه می دهد.
الکتروکاردیوگرام
نوار قلب ، که ECG یا EKG نیز نامیده می شود ، سیگنال های الکتریکی را هنگام عبور از قلب ضبط می کند. متخصص قلب می تواند به دنبال الگوهایی باشد که نشان دهنده تامپوناد می باشد.
تصویربرداری از قفسه سینه
در صورت وجود مایعات زیاد در پریکارد ، با اشعه ایکس قفسه سینه می توان قلب بزرگ شده را تشخیص داد.
سایر روش های تصویربرداری
اسکن توموگرافی رایانه ای (CT) و تصویربرداری با تشدید مغناطیسی (MRI) می تواند این بیماری را تشخیص دهد ، اگرچه به طور کلی برای تشخیص استفاده نمی شود.
درمان
درمان پریکارد افیوژن به مقدار مایعات، علت اصلی بروز آن و تامپوناد قلبی بستگی دارد، با درمانی متناسب با علت بیماری، این عارضه به خوبی برطرف می شود.
داروهای کاهش دهنده التهاب
اگر تامپوناد ندارید یا تهدیدی به ابتلای تامپوناد وجود ندارد ، پزشک داروی ضد التهاب برای کاهش التهاب پریکارد تجویز می کند:
- آسپیرین
- داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) ، مانند ایندومتاسین (ایندوسین) یا ایبوپروفن
- کلشی سین (کولکرایس)
- کورتیکواستروئید ، مانند پردنیزون
درمان و جراحی
اگر درمان های ضد التهابی مشکلی را برطرف نمی کنند یا دچار تامپوناد شده اید یا احتمال بیماری وجود داشته باشد، متخصص قلب یکی از روش های زیر را برای تخلیه مایعات یا جلوگیری از تجمع مجدد مایعات توصیه می کند.
- تخلیه مایعات. پزشک می تواند با سوزن وارد فضای پریکارد شود و سپس از یک لوله کوچک (کاتتر) برای تخلیه مایعات استفاده کند - روشی به نام پریکاردیوسنتز. پزشک از اکوکاردیوگرافی یا نوعی تصویربرداری با اشعه ایکس به نام فلوروسکوپی استفاده می کند تا کاتتر را به موقعیت مناسب هدایت کند. در بیشتر موارد ، کاتتر برای تخلیه محل برای چند روز در محل باقی می ماند تا از جمع شدن مجدد مایعات جلوگیری کند.
- عمل جراحی قلب باز. اگر خونریزی در پریکارد وجود داشته باشد ، به خصوص به دلیل جراحی قلب اخیر یا سایر عوارض ، جراحی قلب باز برای تخلیه پریکارد و ترمیم آسیب انجام می شود. گاهی اوقات ، جراح یک "مجرا" ایجاد کرده که باعث می شود مایعات در صورت لزوم در حفره شکم ، جایی که می تواند جذب شود ، تخلیه شود.
- بازکردن لایه ها. بالون پریکاردیوتومی روشی است که به ندرت انجام می شود و در آن یک بالون تخلیه شده بین لایه های پریکارد وارد شده و برای کشش آنها باد می شود.
- خارج کردن پریکارد. برداشتن کامل یا بخشی از پریکاردیوم (پریکاردیکتومی) معمولاً مختص افرادی است که علی رغم تخلیه کاتتر ، افیوژن مجدد پریکاردیال دارند.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
اگر افیوژن پریکارد در اثر حمله قلبی یا موارد اضطراری دیگر ایجاد شود ، وقتی برای معاینه پزشک ندارید. در غیر این صورت ، به احتمال زیاد با مراجعه به پزشک خانواده درمان را شروع خواهید کرد. یا می توانید بلافاصله به یک متخصص قلب و عروق ارجاع داده شوید.
آن چه می توانید انجام دهید
هنگام تعیین وقت ویزیت از محدودیت های خود آگاه شوید،این محدودیت ها می تواند شامل موارد زیر باشد:
- علائم بیماری ، از جمله علائمی که با قلب یا تنفس ارتباطی ندارند
- اطلاعات شخصی مهم ، از جمله استرسهای اساسی ، تغییرات اخیر زندگی و سابقه پزشکی
- نام و مقدار داروها ، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که اخیراً مصرف کرده اید.
- سوالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید.
- درصورت امکان ازیکی از دوستان یا اعضای خانواده خود بخواهید تا همراه شما باشند تا اطلاعات پزشک را راحت تر به خاطر بسپارید.
برخی از سؤالاتی که بهتر است در رابطه با این بیماری از پزشک بپرسید عبارتند از:
- علت ایجاد علائم چیست؟
- به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟
- آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟
- وضعیت بیماری چقدر شدید است؟
- بهترین اقدام چیست؟
- دچار بیماری های دیگری نیز می باشم، چگونه می توانم به بهترین صورت این وضعیت را کنترل کنم؟
- چه مجله ها و بروشورهایی در دسترس هستند؟ چه سایت هایی را برای کسب اطلاعات بیشتر پیشنهاد می دهید؟
از پزشک چه انتظاری می رود
پزشک از شخص سوالاتی میپرسد ، از جمله:
- علائم از چه زمانی شروع شد؟
- آیا مرتباً علائم وجود دارند یا برگشت پذیر هستند؟
- چه مواردی ، علائم را بهبود می بخشد؟ به عنوان مثال ، هنگام نشستن و خم شدن به جلو ، درد قفسه سینه کمتر است؟
- چه مواردی باعث بدتر شدن علائم می شود؟ به عنوان مثال ، علائم هنگام خوابیدن بدتر است؟ آیا وقتی فعالیت بیشتری دارید بدتر هستند؟